شعر و شعور

شعر و شعور

 

 قال علىٌ علیه السلام : “ألنّاسُ نیامٌ فإذا ماتوا انتبهوا؛1 مردمان در خواب غفلتند و آن گاه که بمیرند، بیدار (و متنبّه) مى‏شوند.”

 مرد کلّ عمر را در خواب زیست

تا که مرگش داد فرمان که بایست

 عمر را در خواب، خورد و خفت و گفت

تا که روزش طىّ شد و در خاک خفت

 چونکه تن خوابید، جان بیدار شد

محرم خلوتگه اسرار شد

 چشم خاکى بست و چشم جان گشود

یک نظر افکند از روى شهود

 کاخ هستى را بدید آن سان بلند

که زحیرت عقل را آرد به بند

 تا زچاه حسّ برون آورد سر

آفتاب حق بدید آن بى‏خبر

 دید بر درگاه سلطانِ وجود

جمله ذرّاتِ جهان را در سجود

 تا که اقیانوس معنا را بدید

جمله صورتها چو کف شد ناپدید

 دید آن اِحسان و اِنعامِ بهشت

که بر آن حق، رمز هستى را نبشت

 جایگاه زشتکاران را بدید

دوزخى کز خشم، رحمن آفرید

 خویشتن را خاکسارى یافت پست

که پراکنده کند بادش به دست

 آتش حسرت به جانش زد شرر

پر زآتش شد دل بیدادگر

 ناله زد کى باوفا مونس، خدا

تو بپیوستى و من بودم جدا

 من ز اصل خود، جدا ماندم جدا

این جدایى، همچو دوزخ شد مرا

 بر درخت زندگى بودم چو برگ

اى دریغا زود آمد باد مرگ

 عاقبت پاییز کردارم رسید

نو بهار عمر من شد ناپدید

 کاش فرجامم نبودى این چنین

کاش پنهانم کنون سازد زمین

 × × × × × × × × ×

 قال علىٌ علیه السلام : “مَن کثرت ریبتهُ، کثرت غیبتهُ؛2 کسى که گمان و وهمش زیاد شود، غیبت نمودنش فراوان مى‏شود.”

 در پى آید هر کسى را دشمنى

هر دلى را ره زند اهریمنى

 نیک بنگر، دشمن خود را شناس

که چه دامى مى‏نهد، آن ناسپاس

 دام جان توست، این وهم و گمان

وهم بگذار و یقین کن این زمان

 چون به فعل زشت خود دارى یقین

از گمان، طعنه مزن بر پاک دین

 مر تو را ظنّ و گمان، این جا کشاند

بر سر اسرار انسانها نشاند

 در نهان خلق کردى جستجو

چون مگس ناپاک خوى و عیب‏جو

 ستر حق این زشتها پوشیده بود

چشم کس، این عیبها کى دیده بود

 چرکها در سینه‏ها بودى نهان

تو گشودى زخم بهر امتحان

 چون گشوده شد عفونت، گند خاست

لیک خیزد گند، زین خو که تراست

 

 1( بحارالانوار، ج4، ص43.”اثر : محمد رضا مالک”

 2( غررالحکم، ج5، ص226.

 

 

تعداد مشاهده مقاله: 139