امام خمینی ثابت و استوار

 میلاد عدالت

 “ما با کدام مؤونه و با چه سرمایه‏اى مى‏خواهیم درباره شخصیت على ابن ابى‏طالب، از حقیقت ناشناخته او صحبت کنیم؟ اصلاً على(ع) یک بشر ملکى و دنیایى است که ملکیان از او سخن گویند یا یک موجود ملکوتى است که ملکوتیان او را اندازه‏گیرى کنند؟ اهل عرفان درباره او جز با سطح عرفانى خود و فلاسفه و الهیون جز با علوم محدوده خود با چه ابزارى مى‏خواهند به معرفى او بنشینند؟ تا چه حد او را شناخته‏اند تا ما مهجوران را آگاه کنند؟ دانشمندان و اهل فضیلت و عارفان و اهل فلسفه با همه فضایل و با همه دانش ارجمندشان، آنچه از آن جلوه تام حق دریافت کرده‏اند، در حجاب وجود خود و در آینه محدود نفسانیت خویش است و مولا غیر از آن است. پس اولى آن است که از این وادى بگذریم و بگوئیم على ابن ابى‏طالب فقط بنده خدا بود و این بزرگترین شاخصه اوست که مى‏توان از آن یاد کرد، و پرورش یافته و تربیت شده پیامبر عظیم‏الشأن است و این از بزرگترین افتخارات اوست.”

 )60/2/27(

 “من مى‏گویم اگر چنانچه پیغمبر اسلام صلى الله علیه وآله وسلم غیر از این موجود تربیت نکرده بود، کافى بود برایش. اگر چنانچه پیغمبر اسلام مبعوث شده بود براى این که یک همچو موجودى را تحویل جامعه بدهد، این کافى بود. یک همچو موجودى که هیچ سراغ ندارد کسى و بعدها هم سراغ ندارد کسى، یک همچو موجودى امام امت است، البته کس دیگر به پاى او نخواهد رسید و بعد از رسول اکرم کسى افضل از او در هیچ معنایى نیست و نخواهد بود.”

 )58/8/18(

 “على علیه السلام که در هر جا مى‏رویم اسم او هست، پیش فقها وقتى مى‏رویم فقه على، پیش زاهد وقتى که مى‏رویم زهد على، پیش صوفیها وقتى که مى‏رویم آنها هم مى‏گویند تصوف على، پیش ورزشکاران هم که مى‏رویم آنها هم مى‏گویند که على و با اسم على شروع مى‏کنند. این على همه چیز است، یعنى در همه ابعاد انسانیت درجه یک است و لهذا هر طایفه‏اى خودشان را به او نزدیک مى‏کنند و خاصیت هر طبقه‏اى را هم دارد.”

 )58/2/23(

 “بالاترین مصیبتى که بر اسلام وارد شد، همین مصیبت سلب حکومت از حضرت امیر - سلام الله علیه - بود و عزاى او از عزاى کربلا بالاتر بود. مصیبت وارده بر امیرالمؤمنین و بر اسلام بالاتر است از آن مصیبتى که بر سیدالشهدا - سلام الله علیه - وارد شد. اعظم مصیبت‏ها این مصیبت است که نگذاشتند بفهمند مردم اسلام یعنى چه؟ اسلام حالا هم به حال ابهام دارد زندگى مى‏کند، الآن هم مبهم است، الآن هم نمى‏دانند مردم که معناى اسلام چیست؟ حکومت اسلامى چیست؟ اسلام چه مى‏خواسته بکند؟ چه برنامه‏اى اسلام داشته است در حکومتش؟ این 5 سال حکومت، یا 6 5 سال حکومت حضرت امیر، این با همه گرفتاریهایى که بوده است و با همه زحمتهایى که از براى حضرت امیر فراهم شد، سلبش عزاى بزرگ است و همین 5 ساله و 6 ساله، مسلمین تا به آخر باید برایش جشن بگیرند، جشن براى عدالت.”

 )50/3/6(

 “حضرت امیر علیه السلام یک وقتى که در خطبه جمعه آمده بودند و منبر بودند، دامنشان را حرکت مى‏دادند براى این که پیراهن را شسته بودند و پیراهن عوضى نداشتند. بیدار بشویم ما، دولتمردان بیدار بشوند، استاندارها بیدار بشوند، دادگاه‏ها بیدار بشوند، ما دعوى شیعه‏گرى را مى‏کنیم، ادعا هست که ما شیعه و تابع هستیم، در مقام امتحان باز شیعه هستیم؟ تبع هستیم آن طورى که او هست؟ به اندازه‏اى که وسعت وجودى ما هست تبعیت مى‏کنیم؟ با دوستانمان، با رفقایمان، با همکیشانمان، با بشر آن طور رفتار مى‏کنیم؟ آن شخصى بود که وقتى یک خلخال را از پاى یک ذمیه یا یهودى یا نصارا بوده است بیرون آورده بودند اشرار، قریب به این معنا فرموده است که اگر انسان بمیرد براى این ننگى که واقع شده و این چیزى که واقع شده است، خیلى بعید نیست.”

 )59/10/7(