رهنمود های مقام معظّم رهبری

مقام معظم رهبرى حضرت آیت الله خامنه‏اى

تولید مثل و تربیت کودک در زمره کارهاى اساسى آفرینش محسوب مى‏شود که بطور طبیعى زنان عهده‏دار آن هستند و قوام زندگى انسانها در جهان به زنان، به همان میزانى است که به مردان وابسته‏است.

اسلام براى خانواده اهمیت بسیار زیادى قائل است و در جهت ممانعت از تزلزل بنیان خانواده، رعایت ضوابط و حد و مرزها را در محیط جامعه لازم و ضرورى مى‏داند. فرهنگ اسلامى، فرهنگ عدم اختلاط زن و مرد است و اسلام با هدف خوشبختى و پیشرفت زندگى زن و مرد بر روى این مسأله سخت‏گیرى کرده است و این نقطه مقابل خواست قدرتمندان و زراندوزان شهوتران جهان است که براى از میان برداشتن حجاب بین زن و مرد تلاش مى‏کنند.

امروز در دوران جمهورى اسلامى تعداد دختران دانشجو و زنان تحصیل کرده در مراکز آموزش عالى، شمار زنان شاغل به کار در مراکز پزشکى و درمانى و نهادهاى علمى و تحقیقاتى و نیز تعداد زنان حاضر در صحنه سیاست کشور و مجامع بین‏المللى با گذشته، قابل مقایسه نیست. زن مسلمان ایرانى امروز در مجامع جهانى و کنفرانسهاى گوناگون علمى و سیاسى حضور قدرتمندانه‏اى دارد و از حقوق و کشور و ملت خود دفاع مى‏کند.

در جوامع غربى و آمریکایى زن مورد تحقیر و ظلم شوهر و فرزندان قرار مى‏گیرد و از حق مادرى به معناى واقعى آن محروم است. اما در جامعه اسلامى ایران، زنان ما در سطوح عالى زندگى اجتماعى قرار دارند و ارزشهاى انسانى خود را با حضور در میدان جنگ و فعالیتهاى بازسازى و ایفاى نقش قدرت روانى خود در پیشبرد اهداف اسلام و نظام اسلامى نشان داده‏اند.

انبوه دختران و زنان مؤمن و حزب اللهى که در دانشگاه بهترین علوم را تدریس و بالاترین مدارج علمى را مى‏گذرانند و نیز شمار زیادى از بانوان جوان ایران که در آینده‏اى نه چندان دور به مقامات عالى علمى، فقهى و فلسفى دست خواهند یافت، افتخارات نظام اسلامى محسوب مى‏شوند.

فرهنگ غرب به مفهوم برهنگى و فساد فضاحت‏آمیزى است که امروز بر زندگى بسیارى از زنان در کشورهاى غربى سایه افکنده و بر اثر تبلیغات غلط آنها فساد و بى‏بند و بارى در این جوامع روز به روز در حال گسترش است. آنها قصد دارند فسادى را که خود گرفتار آن شده‏اند به کشورهاى اسلامى نیز صادر کنند ولى ما آن را براى زندگى اجتماعى مضرّ مى‏دانیم و روش اسلامى را به عنوان بهترین روش دستور العمل خود قرار داده‏ایم.

اسلام زن را در جایگاه حقیقى خود قرار داده است، زن در مقیاس خانواده و در ارتباط با فرزندان از حق بیشترى بهره‏مند است، زیرا زحمت و رنج بیشترى را تحمل مى‏کند و بر اساس عدل الهى ارزش و حق بالاترى نیز به او تعلق مى‏گیرد.73/7/20

میلاد عدالت

 “ما با کدام مؤونه و با چه سرمایه‏اى مى‏خواهیم درباره شخصیت على ابن ابى‏طالب، از حقیقت ناشناخته او صحبت کنیم؟ اصلاً على(ع) یک بشر ملکى و دنیایى است که ملکیان از او سخن گویند یا یک موجود ملکوتى است که ملکوتیان او را اندازه‏گیرى کنند؟ اهل عرفان درباره او جز با سطح عرفانى خود و فلاسفه و الهیون جز با علوم محدوده خود با چه ابزارى مى‏خواهند به معرفى او بنشینند؟ تا چه حد او را شناخته‏اند تا ما مهجوران را آگاه کنند؟ دانشمندان و اهل فضیلت و عارفان و اهل فلسفه با همه فضایل و با همه دانش ارجمندشان، آنچه از آن جلوه تام حق دریافت کرده‏اند، در حجاب وجود خود و در آینه محدود نفسانیت خویش است و مولا غیر از آن است. پس اولى آن است که از این وادى بگذریم و بگوئیم على ابن ابى‏طالب فقط بنده خدا بود و این بزرگترین شاخصه اوست که مى‏توان از آن یاد کرد، و پرورش یافته و تربیت شده پیامبر عظیم‏الشأن است و این از بزرگترین افتخارات اوست.”

 (60/2/27)

 “من مى‏گویم اگر چنانچه پیغمبر اسلام صلى الله علیه وآله وسلم غیر از این موجود تربیت نکرده بود، کافى بود برایش. اگر چنانچه پیغمبر اسلام مبعوث شده بود براى این که یک همچو موجودى را تحویل جامعه بدهد، این کافى بود. یک همچو موجودى که هیچ سراغ ندارد کسى و بعدها هم سراغ ندارد کسى، یک همچو موجودى امام امت است، البته کس دیگر به پاى او نخواهد رسید و بعد از رسول اکرم کسى افضل از او در هیچ معنایى نیست و نخواهد بود.”

 (58/8/18)

 “على علیه السلام که در هر جا مى‏رویم اسم او هست، پیش فقها وقتى مى‏رویم فقه على، پیش زاهد وقتى که مى‏رویم زهد على، پیش صوفیها وقتى که مى‏رویم آنها هم مى‏گویند تصوف على، پیش ورزشکاران هم که مى‏رویم آنها هم مى‏گویند که على و با اسم على شروع مى‏کنند. این على همه چیز است، یعنى در همه ابعاد انسانیت درجه یک است و لهذا هر طایفه‏اى خودشان را به او نزدیک مى‏کنند و خاصیت هر طبقه‏اى را هم دارد.”

 (58/2/23)

 “بالاترین مصیبتى که بر اسلام وارد شد، همین مصیبت سلب حکومت از حضرت امیر - سلام الله علیه - بود و عزاى او از عزاى کربلا بالاتر بود. مصیبت وارده بر امیرالمؤمنین و بر اسلام بالاتر است از آن مصیبتى که بر سیدالشهدا - سلام الله علیه - وارد شد. اعظم مصیبت‏ها این مصیبت است که نگذاشتند بفهمند مردم اسلام یعنى چه؟ اسلام حالا هم به حال ابهام دارد زندگى مى‏کند، الآن هم مبهم است، الآن هم نمى‏دانند مردم که معناى اسلام چیست؟ حکومت اسلامى چیست؟ اسلام چه مى‏خواسته بکند؟ چه برنامه‏اى اسلام داشته است در حکومتش؟ این 5 سال حکومت، یا 6 5 سال حکومت حضرت امیر، این با همه گرفتاریهایى که بوده است و با همه زحمتهایى که از براى حضرت امیر فراهم شد، سلبش عزاى بزرگ است و همین 5 ساله و 6 ساله، مسلمین تا به آخر باید برایش جشن بگیرند، جشن براى عدالت.”

 (50/3/6)

 “حضرت امیر علیه السلام یک وقتى که در خطبه جمعه آمده بودند و منبر بودند، دامنشان را حرکت مى‏دادند براى این که پیراهن را شسته بودند و پیراهن عوضى نداشتند. بیدار بشویم ما، دولتمردان بیدار بشوند، استاندارها بیدار بشوند، دادگاه‏ها بیدار بشوند، ما دعوى شیعه‏گرى را مى‏کنیم، ادعا هست که ما شیعه و تابع هستیم، در مقام امتحان باز شیعه هستیم؟ تبع هستیم آن طورى که او هست؟ به اندازه‏اى که وسعت وجودى ما هست تبعیت مى‏کنیم؟ با دوستانمان، با رفقایمان، با همکیشانمان، با بشر آن طور رفتار مى‏کنیم؟ آن شخصى بود که وقتى یک خلخال را از پاى یک ذمیه یا یهودى یا نصارا بوده است بیرون آورده بودند اشرار، قریب به این معنا فرموده است که اگر انسان بمیرد براى این ننگى که واقع شده و این چیزى که واقع شده است، خیلى بعید نیست.”

 (59/10/7)