اسلام و تجمل پرستى

 اسلام و تجمل پرستى

 قسمت اول

مینا‌هاشمى

 

  پیش درآمد

 انسان فرزند آب و خاک است و طبیعت مهد او و بالطبع، این کودک ارشد با مام خویش اُنس و الفتى دیرینه دارد. از جانب دیگر روح خدایى‏اش براى تکامل و پرگشودن به عالم معنا، نیاز به بریدن از ماده و مادیات دارد و تا در بند ماده پرستى است نمى‏تواند به نداى قلب و فطرت خود پاسخ مثبت دهد. از این رو بسان حیوانى، دو روزه دنیا را در غصه آب و نان و پوشاک گذرانده، چون وقت بریدن از آن فرا مى‏رسد، مصیبت زده و پریشان و تهیدست در ابتداى راهى مخوف و پر خطر و حساس، قرار مى‏گیرد. دنیاپرستى و دنیادوستى، اساس تمام زشتیها و بدیهایى است که از بشر سر زده و مى‏زند.1

 اما این که دنیادوستىِ مضر چیست و مرز تشخیص آن با آخرت کدام است؟ به حسب آیات و روایات و دیدگاه عالمان دین، عبارت از امورى است که در مقابل آخرت قرار مى‏گیرند. هر چه باعث رضاى خداى سبحان و نزدیکى به او مى‏شود، آخرت است اگرچه ظاهراً متعلق به دنیا باشد؛ از این رو وقتى شخصى به امام صادق‏علیه السلام عرض کرد: دنیا را مى‏طلبد و دوست دارد به او رو آورد تا خود و خانواده‏اش از آن بهره برده، صله رحم نموده، صدقه دهد و حج و عمره به جاى آورد، حضرت فرمودند: این طلب دنیا نیست بلکه طلب آخرت است؛2 و هر آنچه باعث دورى از خدا شود دنیاست - اگر چه به ظاهر مربوط به آخرت باشد - حتى عبادتهایى که به قصد ریا و تظاهر و تحسین مردم صورت بگیرد هم در این دسته جا دارند، زیرا از نظر اثر، هیچ تفاوتى با عمل کافران و مخالفان دین ندارند. از همین رو رسول گرامى اسلام‏صلى الله علیه وآله وسلم فرمود: مرا با دنیا چکار است؟ حکایت من و دنیا حکایت سوارى است که در روز گرمى درختى برایش سبز شود و او در زیر آن درخت، خواب کوتاهى نموده، سپس کوچ کرده درخت را واگذارد.3 در بعضى احادیث هم دنیا را به پلى تشبیه کرده‏اند که باید با شتاب از آن عبور نمود4[و به آن دل نبست].

 در اسلام، دنیا به عنوان وسیله رسیدن به سعادت و تکامل، ابزارى نیکو و لازم است ولى دل بستن به دنیا و بازماندن از طریق اصلى، به سرنوشت در راه ماندگانى شبیه است که در بیابانى بى‏آب و علف، بى‏زاد و توشه، به سر حد مرگ نزدیک شده باشند. در این بین کسى از راه رسد و گوید: اگر شما را به آبادى باصفایى راهنمایى کنم، مرا پیروى مى‏کنید؟ همگى با او پیمان مى‏بندند و راه مى‏افتند. پس از ساعتى به چاهى - که اندک آب و گیاهى دارد - مى‏رسند. مسافران از آن آب مى‏نوشند و لحظه‏اى استراحت مى‏کنند؛ ولى چون هنگام حرکت فرا رسد، بیشتر آنان سر باز زنند و گویند همین مقدار آب و گیاه ما را کفایت مى‏کند! در نتیجه مى‏مانند و شب، طعمه راهزنان و درندگان بیابان مى‏شوند.

 

 × ثروت اندوزى

 از مهمترین شعبات دنیا، مال و ثروت است. مال و دارایى، اگرچه براى انجام وظایف دینى و بقاى بشر لازم و ضرورى است و قرآن، آن را قوام زندگى و زینت آن دانسته است5 و همچون جان بشر، کالاى مورد معامله در بازار دنیاست و خداوند آن را به بهاى بهشت خریدارى مى‏نماید؛6 همین طور در اسلام فقر، مذموم و متروک است و امیرالمؤمنین‏علیه السلام به فرزندش مى‏فرماید: “یا بنى إنّی أخاف علیک الفقر فاستعذ باللّه منه فان الفقر منقصة فى الدّین مدهشة للعقل، داعیة للمقت؛7 پسرم، من از فقر بر تو مى‏ترسم پس از آن به خدا پناه آور که فقر به دین زیان مى‏رساند و عقل را دچار آسیب مى‏سازد و موجب دشمنى مى‏شود.”

 لیکن اسلام ثروت و جمع‏آورى و اندوختن آن را خطرى مهلک و عظیم دانسته، انسان و جوامع اسلامى را از آن برحذر داشته و صاحبان ثروتهاى بى‏حساب را به عذابى سخت بشارت داده است:

 “... ألذین یکنزون الذَّهب و الفضّة و لاینفقونها فى سبیل اللّه فبشّرهم بعذاب ألیم × یوم یُحمى علیها فى نارِ جهنّم فَتُکْوى بها جِباهُهُم و جُنوبُهُم و ظُهُورُهُم هذا ما کَنَزْتُمْ لانفسکم فذوقوا ما کنتم تَکْنِزُون؛8 آنان را که طلا و نقره مى‏اندوزند و آن را در راه خدا به مصرف نمى‏رسانند، به عذابى دردناک بشارت بده. روزى که [سکه‏هایشان] در آتش دوزخ داغ شوند و با آن صورتها و پشتهایشان را مى‏سوزانند [و به آنها مى‏گویند] که این همان چیزى است که براى خود گنجینه ساختید. پس بچشید چیزى را که براى خود اندوختید.”

 پیامبر اکرم‏صلى الله علیه وآله وسلم فرمود: “درهم و دینار، کسانى را که قبل از شما بودند نابود کرد و نابود کننده شما نیز آنهایند.”9 و به اصحاب خود فرمود: “من بر شما از فقر نمى‏ترسم بلکه از غنا و مال داشتن مى‏ترسم. خوف دارم که دنیا به شما رو آورد و وسعت به هم رسانید همچنان که رو آورد به کسانى که قبل از شما بودند و شما به آن رغبت کنید همچنان که ایشان نیز به آن رغبت نمودند پس هلاک شدند و شما هم هلاک شوید.”10 و یا فرمودند: “دو گرگِ درنده که داخل حصار گوسفندان مى‏شوند اینقدر گوسفندان را از بین نمى‏برند که دوستى مال و جاه، دین مسلمان را فاسد مى‏کند.”11 و فرمود: “بدترین امت من زادگان و پرورش یافتگان نعمتند، غذاهاى گوارا مى‏خورند و لباسهاى نرم و راحت مى‏پوشند و چون سخن گویند، راست نمى‏گویند.”12

 

 × تجمل پرستى

 یکى از خطرناکترین نوع مال دوستى که آسیبهاى جدّى فردى و اجتماعى به دنبال دارد، تجمل پرستى و خوشگذرانى بى‏حدّ و حصر و در لسان قرآن و روایات، “اتراف” است. قرآن در مقام معرفى و بیان خصوصیات گروه مترفان، بیانات صریح و تکان دهنده‏اى دارد و سخنان پیامبر اسلام‏صلى الله علیه وآله وسلم و معصومین‏علیهم السلام پر از هشدارها در مورد این گروه است؛ لیکن به جاست به عوض بررسى کلاسیک آیات و روایات، آنها را در متن پاسخ به یک سؤال رایج بیان نماییم:

 

 × پرسش

 اولاً: هوش و ذکاوت و شمّ اقتصادى یا تخصص و مهارت و زحمت زیاد موجب به دست آوردن ثروتهاى هنگفت مى‏شود و این استعدادها و تلاشها باعث مى‏شوند که شخص ثروتمند، خود را محق بداند که بتواند آنچه را خود کسب کرده در راههایى که دوست دارد هزینه کند و به هر روى مردم در میزان کاردانى و کارآیى تفاوتهایى دارند و طبیعى است که هر که بهره‏اى فزون دارد، حق انتفاع بیشترى نیز خواهد داشت. به علاوه شأن اجتماعى افراد متفاوت است، اى بسا زندگى با دم و دستگاه گسترده و خدم و حشم و زرق و برق، شأن اجتماعى کسى باشد و دیگرى داراى چنین شأنى نباشد.

 از جانب دیگر در بین انبیا و اولیاى بزرگ الهى نیز صاحبان ثروت وجود داشته‏اند؛ حضرات داوود و سلیمان‏علیهما السلام داراى ثروتهاى کلان و سرزمینهاى پهناورى بوده‏اند و تمام عوامل و اسباب طبیعى در خدمت سلیمان‏علیه السلام بود تا امارات و دیگر وسایل رفاهى زندگى را بسازند و بر وى حاضر نمایند13 و یوسف‏علیه السلام هم در دستگاه حکومت، قدرت و مکنت فراوان به هم زد و دستگاه حکومت فرعون، محل رشد موسى‏علیه السلام قرار گرفت و... در حالى که اگر داشتن مال زیاد، براى حال روحى فرد زیان‏آور بود، خداوند متعال هیچ گاه نبوت و رسالت خود را در بین صاحبان ثروت قرار نمى‏داد.

 ثانیاً: آیه “من حرّم زینة اللّه ألّتى أخرج لعباده والطّیبات من الرّزق...؛14 چه کسى زینت الهى و روزى پاک را که خداوند براى بندگانش [در زمین] قرار داده است حرام مى‏کند؟”

 دلالت بر حلّیت استفاده از نعمات الهى دارد و آنچه را که خداوند محترم شمرده نمى‏توان از صاحبانش سلب و حرام تلقّى نمود!

 پاسخ:

 × پیامدهاى اجتماعى اتراف

 گرچه اسلام به آزادى فعالیتهاى اقتصادى احترام مى‏گذارد و هر کس را مالک دسترنج خویش مى‏داند، لیکن مصالح و حقوق اجتماع را هم از نظر دور نداشته است، زیرا به هر حال منابع و ثروتهاى قابل استفاده در زمین محدودند و تجمّع آن در دست عدّه‏اى اندک، موجب محرومیت خیل عظیم انسانها مى‏گردد و امیرالمؤمنین‏علیه السلام هم به آن اشاره فرموده‏اند.15

 به علاوه، ظرفیّت و نیازهاى مادّى انسان محدود است. با مقدار محدودى غذا سیر مى‏شود و بیش از یک لباس نمى‏تواند بر تن کند و مکان محدودى را اشغال مى‏کند و آنچه بیش از نیاز در اختیار دارد، یا باید صرف افراد نیازمند جامعه شود و یا آن که خود از راه اسراف و تبذیر و اتراف آن را به مصرف رساند که اقدامى ظالمانه است.

 همینک در بعد جهانى شاهدیم که چند کشور ثروتمند به سرکردگى آمریکا با در اختیار داشتن نبض اقتصادى جهان، قسمت اعظم ثروت دنیا را در اختیار دارند و در برابر آنها، جمعیت بى‏شمار انسانهاى گرسنه و محروم از حداقل معیشت، در یک طرف هزارها خروار، گندم مازاد بر احتیاج - براى تثبیت قیمت آن - به دریا ریخته مى‏شود و در جانب دیگر شکمهاى برآمده از فرط بى‏غذایى و کودکان گرسنه‏اى که در حال جان دادن، لاشخوران را در کمین خود دارند. آرى “در حالى که تعداد زیادى از کشورهاى توسعه یافته سرگرم تحقیق بر روى بیماریهاى ناشى از پرخورى‏اند و هنگامى که هر ساله صدها میلیون دلار صرف خوراک حیوانات خانگى مى‏شود فقط در هند براساس گزارش سازمان جهانى خواروبار و کشاورزى، بیش از 201 میلیون نفر در گرسنگى به سر مى‏برند. این رقم در کشور اندونزى 33 میلیون، در بنگلادش 27 میلیون نفر و در نیجریه 14 میلیون نفر و در برزیل و اتیوپى و پاکستان 12 میلیون نفر است. بیش از 40 درصد جمعیت چاد، مالى و‌هائیتى و موریتانى در گرسنگى به سر مى‏برند.

 ... بودجه صرف شده آمریکا بر روى موشک MX فقط در سال 1983 برابر با 2/5 میلیارد دلار بوده است که با این مبلغ قادر بودیم کل مخارج مربوط به واردات گندم آفریقا را در سال 1979 تأمین کنیم...”16

  1- آلودگى به گناه :

 بى‏عدالتى اقتصادى و توزیع غیرعادلانه ثروت، با ظلم و از بین بردن حقوق مردم همراه است و مال اندوزان براى پُر کردن انبان خود نیاز به دزدى و خیانت به دیگران دارند و آن گاه که صاحب ثروتى شدند - چون فراتر از نیاز خود در اختیار دارند - زمینه انجام گناهان برایشان بیشتر فراهم است. از این رو دسته مترفین و مرفهین بى‏درد معمولاً طبقه‏اى غرق در گناه و ظلم و فسادند و خداوند آنان را چنین مى‏شناساند:

 “واتّبع الّذین ظلموا ما أترفوا فیه و کانوا مجرمین؛17 ستمگران، پیروى تنعم و خوشیهاى دنیا را کردند و گناهکار بودند.”

 “و أصحاب الشّمال، ما أصحاب الشّمال... انّهم کانوا قبل ذلک مترفین و کانوا یصرّون على الحنث العظیم؛18 دست چپى‏ها چه کسانى هستند؟... آنان قبل از این مترف (تجمل پرست و مرفّه بى‏درد) بودند و بر گناه بزرگ پاى مى‏فشردند.”

 امیرالمؤمنین‏علیه السلام نیز معاویه را به عنوان مصداق روشنى از جریان مترفان، سرزنش نموده و به وى مى‏نویسد:

 “... [اى معاویه] تو مترف و فرو رفته در ناز و نعمتى که شیطان در تو جا گرفته و به آرزوى خویش - که انحرافت بوده - رسیده و آنچنان تو را مسخّر خویش ساخته که گویى در تو جارى شده همچون روان شدن جان و خون.”19

 و آن گاه که آن حضرت اطلاع یافت که شریح قاضى20 خانه‏اى مجلل به قیمت هشتاد دینار خریده است، او را احضار کرده فرمود:

 “به من خبر رسیده که خانه‏اى به هشتاد دینار خریده و براى آن قباله نوشته‏اى و چند تن را گواه این معامله گرفته‏اى...” سپس با خشم ادامه دادند:

 “... آگاه باش! اگر وقت خرید خانه پیش من مى‏آمدى، براى تو قباله‏اى مى‏نوشتم که حتى به یک درهم نیز رغبت نکنى این خانه را خریدارى کنى و قباله این است:

 این خانه را بنده‏اى خوار و پست از مرده‏اى (کسى که مرگش نزدیک است) که از خانه‏اش بیرون شده و کوچانده شده خریدارى نموده است. خانه‏اى از سراى غرور، در محله فانى شوندگان و در کوچه‌هالکان! این خانه به چهار حد محدود است: مرز اوّل آن به پیشامدهاى ناگوار و حدّ دوم آن به اندوهها و حدّ سوم به آرزوهاى تباه شده و مرز چهارم به شیطان گمراه کننده منتهى مى‏شود و درِ خانه از حدّ چهارم باز مى‏شود.”21

  2- اشاعه فساد :

 گناهکارى و ظلم این گروه خوشگذران، در حد خود آنها باقى نمى‏ماند و به زودى فساد و تباهى آن جامعه را متعفن مى‏سازد، زیرا آنها ابزار اشاعه فساد در جامعه هستند. ملت، خوب به یاد دارند که اولین خانه‏هایى که فیلمهاى مستهجن ویدئویى را به درون خود راه دادند کدام منازل بوده‏اند و اولین استقبال کنندگان بى‏تاب ماهواره ذلّت‏بار چه کسانى‏اند. اصلاً ابزار هلاکت و عذاب الهى یک ملت، همین مترفینند که قرآن این را به صورت قانون و سنتى الهى مطرح مى‏سازد:

 “وقتى اراده پروردگار به هلاکت قومى قرار مى‏گیرد، مترفین آن دیار دست به نافرمانى مى‏زنند و فسق مى‏ورزند تا به هلاکت کشانیده شوند.”22

  3- انکار نهضتهاى الهى:

 علاوه بر این، در مقابل انقلابهاى عظیم ربانى، مترفین، سرسخت‏ترین و عمده‏ترین مخالفان و سنگ اندازان بوده‏اند که با تکیه بر دارایى خود شرایط را بر حق طلبان دشوار و سخت مى‏کنند. قرآن مى‏فرماید:

 “و ما أرسلنا فى قریة من نذیر الا قال مترفوها انا بما أرسلتم به کافرون؛23 هرگز پیامبر بیم دهنده‏اى را به سرزمینى نفرستادیم، مگر آنکه مترفین آن دیار گفتند ما به آنچه شما آورده‏اید کافریم.”

 مخالف درجه یک ابراهیم‏علیه السلام نمرود است و دشمن نهضت نجات بخش موسى‏علیه السلام فرعون، و اشراف قریش و مدینه در صف اول مخالفان بعثت و قیام رسول اکرم‏صلى الله علیه وآله وسلم قرار داشتند.

 در انقلاب عظیم اسلامى ایران نیز مترفان و خوشگذرانان همواره رهبرى کارشکنان، و شایعه پراکنان و فراریان از جبهه و جنگ و یارى دهندگان گروهکهاى مخالف و منافق و جاسوسان را بر عهده داشته و دارند. همینهایند که اکنون هم از آب گِل‏آلود دوره بازسازى و تعدیل اقتصادى ماهى مى‏گیرند و براى رسیدن به متاع ناپایدار دنیا، سنگینى و ثقل خود را بر شانه ضعیف طبقات محروم جامعه تحمیل مى‏کنند و با بى‏انصافى همچون مگسان هر جا که نقطه ضعفى پیدا کنند، حمله برده و در کنار مُبیلهاى خود منتظر نشسته‏اند تا ببینند کدام کالا کمیاب شده است تا زودتر آنچه از آن کالا در اختیار دارند احتکار کرده و با کم فروشى، سختى و عسرت ملت را افزون نمایند.

 امام خمینى‏قدس سره در قسمتى از پیام خود به نمایندگان مجلس شوراى اسلامى خطر اشرافى‏گرى را چنین گوشزد مى‏فرمایند:

 “اگر بخواهید بى‏خوف و هراس در مقابل باطل بایستید و از حق دفاع کنید و ابرقدرتان و سلاحهاى پیشرفته آنان و شیاطین و توطئه‏هاى آنان در روح شما اثر نگذارد و شما را از میدان به در نکند، خود را به ساده زیستى عادت دهید و از تعلق قلب به مال و منال و جاه و مقام بپرهیزید. مردان بزرگ که خدمتهاى بزرگ براى ملتهاى خود کرده‏اند اکثر ساده زیست و بى‏علاقه به زخارف دنیا بوده‏اند.

 آنها که اسیر هواهاى پست نفسانى و حیوانى بوده و هستند براى حفظ یا رسیدن به آن تن به هر ذلت و خوارى مى‏دهند و در مقابل زور و قدرتهاى شیطانى، خاضع و نسبت به توده‏هاى ضعیف، ستمکار و زورگو هستند؛ ولى وارستگان به خلاف آنانند چرا که با زندگانى اشرافى و مصرفى نمى‏توان ارزشهاى انسانى - اسلامى را حفظ کرد.”24

 همچنین فرمودند:

 “باید... مصلحت زجرکشیده‏ها و جبهه رفته‏ها و شهید و اسیر و مفقود و مجروح داده‏ها و در یک کلام مصلحت پابرهنه‏ها و گودنشینها و مستضعفین، بر مصلحت قاعدین در منازل و مناسک و متمکنین و مرفهین گریزان از جبهه و جهاد و تقوا و نظام اسلامى مقدم باشند و نسل به نسل و سینه به سینه، شرافت و اعتبار پیشتازان این نهضت مقدس و جنگ فقر و غنا محفوظ بماند و باید سعى شود تا از راه رسیده‏ها و دین به دنیافروشان، چهره کفرزدایى و فقرستیزى روشن انقلاب ما را خدشه‏دار نکنند و لکه ننگ دفاع از مرفّهین بى‏خبر از خدا را بر دامن مسؤولین نچسبانند...”25

 پس زندگى و حقوق فردى باید به گونه‏اى تنظیم شود که به حقوق اجتماع تعدى پیدا نکند. اسلام آزادى و مالکیت فردى را - از نظر کیفیت و چگونگى آن - به صورت نامحدود جایز نمى‏داند. منطقى هم چنین است، زیرا آزادى بدون مرز و بلاشرط، عین هرج و مرج و اسارت است. آزادى بى‏حصر قشر رفاه طلب، به معناى تحت فشار بودن و سختى اقشار محروم جامعه است و عدالت اجتماعى اسلام هرگز آن را تجویز نمى‏کند و به شدت با آن به مبارزه پرداخته است تا جایى که پیامبر خدا کسى را که صبح کند و اهمیتى براى رفع مشکلات و حوایج مسلمین قائل نباشد، مسلمان نمى‏دانند26 و على‏علیه السلام مردى را که کاخى در کنار کوخى بنا نهاده و با اسراف، زیادى غذایش را در زباله‏دان مى‏ریزد و بچه‏هاى همسایه فقیر او از آن زباله‏ها استفاده مى‏کنند، مرتد نامیدند و با خشم فرمودند:

 “اگر به این پیرمرد دست پیدا کنم، اول توبه‏اش مى‏دهم و اگر توبه نکرد او را حدِّ ارتداد مى‏زنم و پس از آن هم چند تازیانه!”27

 قوانین و حدود اقتصادى اسلام از خمس و زکات و مالیاتهاى دیگر تا وقف و صدقه و وصیت و نذر و کفارات و احکام معاملات و تجارات... از یک روح کلى تبعیت دارند و آن تزریق پول تجمع یافته از دست ثروتمندان و اغنیا به دیگر اعضا نیازمند آن است؛ همان که هدف راستین تعدیل اقتصادى و عدالت اجتماعى است.

 ادامه دارد

 

 پاورقیها:

 1) رأس کل خطیئه حب الدّنیا (اصول کافى، ج2، ص315، روایت1)

 2) کافى، ج5، ص72، روایت10.

 3) اصول کافى، ج2، ص134.

 4) همان.

 5) نساء (4) آیه 5؛ کهف (18) آیه 46.

 6) إنّ اللّه اشترى من المؤمنین أنفسهم و أموالهم بأنّ لهم الجنه (توبه “111 ­9)

 7) نهج البلاغه، شرح ابن ابى الحدید، ج19، ص227، باب 325.

 8) توبه (9) آیه 34 - 33.

 9) کافى، ج2، ص316، روایت6.

 10) ملا أحمد نراقى، معراج السعاده، ص251.

 11) منیةالمرید، ص51.

 12) کافى، ج4، ص127، روایت4.

 13) سبأ (34) آیه 13 - 11؛ سوره ص (38) آیه32 - 30

 14) اعراف (32 )7.

 15) ما رأیت نعمة موفوره الاّ وفى جنبها حق مضیع.

 16) فیدل کاسترو، بحران اقتصادى و اجتماعى جهان، ترجمه غلامرضا نصیرزاده، انتشارات امیرکبیر، 1364، ص100.

 17) هود (11) آیه 116.

 18) واقعه (56) آیه 46 - 40.

 19) نهج البلاغه، نامه 10.

 20) شریح ابن حارث را عمربن خطاب قاضى کوفه قرار داد. چون امیرالمؤمنین علیه السلام خواست او را عزل کند، اهل کوفه گفتند او را عزل نکن زیرا او از جانب عمر منصوب است و ما با این شرط با تو بیعت کردیم که آنچه ابوبکر و عمر مقرر نموده‏اند تغییر ندهى و چون مختار ابن ابى عبیده ثقفى به مقام حکومت رسید، او را از کوفه بیرون نموده، به دهى که ساکنین آن یهودى بودند فرستاد و چون حجاج امیر کوفه شد او را به کوفه باز گرداند. وى هفتاد و پنج سال قاضى بود و فقط دو سال آخر عمر کنار ماند و در سن 120 سالگى از دنیا رفت.

 21) نهج البلاغه فیض، نامه سوم، ص835 - 832.

 22) اسراء (17) آیه 16.

 23) سبأ (34) آیه 34.

 24) صحیفه نور، ج19، ص11 (63/3/7).

 25) پیام براءت به زائرین بیت اللّه الحرام، “صحیفه نور، ج20، ص124 - 123”.

 26) من أصبح لایهتمّ بأمور المسلمین فلیس منهم (کافى، ج2، ص164، روایت 5)

 27) اکبر‌هاشمى رفسنجانى، عدالت اجتماعى اسلام در بعد اقتصادى، ص50.

تعداد مشاهده مقاله: 82