رهنمود های مقام معظّم رهبری

مقام معظم رهبرى حضرت آیة الله العظمى خامنه‏اى:

امروز دشمن اسلام و مسلمین، دو خصوصیت دارد که در طول تاریخ این دو خصوصیت را نداشته است. یکى این که بشدت به مال، به سیاست، به تبلیغات، به انواع و اقسام و ابزارهاى اثرگذارى و نفوذ و ضربه زدن، مجهز است. دشمن اسلام کیست؟ جبهه استکبار، از صهیونیسم تا آمریکا، تا کمپانیهاى نفتى، تا قلم به مزدهاى روشنفکرهایى که براى آنها کار مى‏کنند، در سرتاسر جهان مجهزند. هیچ وقت جبهه مقابل اسلام، این قدر به همه ابزارها مجهز نبوده است.

 خصوصیت دیگر این است که، همین جبهه مجهز، امروز نسبت به خطرى که اسلام براى او دارد و بیدارى اسلامى براى او به وجود مى‏آورد، بشدت حساس است و این حساسیت، ناشى از این است که مى‏بیند اسلام مى‏تواند از مرز یک توصیه اخلاقى فراتر برود و در موضع یک فکرى که یک نظامى را به وجود مى‏آورد، ظاهر بشود.

دشمنان اسلام دیدند که اسلام توانست یک انقلاب به وجود بیاورد، دیدند که اسلام توانست یک نظام مستقر و پایدار به وجود بیاورد، دیدند که اسلام توانست یک ملت را به خودآگاهى برساند، آنها را از حالت هزیمت روحى، به استقرار و اتکا به نفس و اعتزاز به خود و دین خود تبدیل کند و برساند، دیدند که اسلام مى‏تواند یک ملت را آنقدر مقتدر و قوى کند، که همه آن ابزارهایى که گفتیم، در مورد این ملت بى‏اثر و کند بشود.

در دنیاى اسلام، هر گروهى که به دنبال اصلاح محیط، جامعه و کشور خود مى‏باشد، به اسلام متمسک مى‏شود. قبل از پیروزى اسلام در ایران، در کشورهاى مختلف، گروههایى که مى‏خواستند اصلاح‏طلبى را شعار خود بکنند، به مارکسیسم یا به ناسیونالیسمهاى تند متمسک مى‏شدند، ولى امروز در کشورهاى اسلامى که نگاه کنید، روشنفکران، جوانان، روحانیون، دانشگاهى‏ها و گروههاى مختلف مردم، اگر داعیه اصلاح داشته باشند، متمسک به اسلام مى‏شوند. این توانایى و ظرفیت بالاى اسلام است، اینها را دشمن دارد مى‏بیند، لذا حساس شده است.

بهترین وسیله‏اى که این دشمن دارد، این است که بین مسلمین، اختلاف ایجاد کند، بخصوص بین آن بخشهایى که مى‏توانند به دیگر مسلمین، الهام‏بخش باشند و دیگران، فاصله ایجاد کند. شما ببینید امروز در کشورهاى مختلف اسلامى، چقدر پول، از دلارهاى نفتى و غیر آن، خرج مى‏شود، براى این که کتاب بنویسند و عقاید عجیب و غریب را به شیعه نسبت بدهند!

 تقریباً هفده سال بعد از پیروزى انقلاب و نظام جمهورى اسلامى، تنها ابرقدرت مدعى ابرقدرتى در دنیا، در مصاف سیاسى و اقتصادى با جمهورى اسلامى، وادار به عقب نشینى شد... این مسأله از چشم تحلیلگران استکبار جهانى پوشیده نیست. اقتدار اسلام خودش را نشان مى‏دهد.(74/5/25)

دولت و مردم

 “آقاى رئیس جمهور و سایر دست اندرکاران و دولتمردان در جمهورى اسلامى باید بدانند که ملت شریف ایران بر همه آنان محبت و منت دارند، چرا که این ملت فداکار است که در اول انقلاب با نثار خون جوانان خود و زحمات طاقت‏فرسا پیروزى را به دست آورد و همه را از زندان‏ها و تبعیدها و انزواها و اختناق‏ها نجات داد و حکومت را از ستمگران باز ستاند و به آنان تحویل داد و همین ملت است که از اول پیروزى تاکنون در صحنه بوده و... بر همه ماها و شماها حق دارند و همه مى‏بایست دین خود را به آنان ادا کنیم و در خدمت ملت خصوصاً مستضعفین که سنگینى این جمهورى به دوش آنان بوده و بدون کوچکترین توقعى در خدمت اسلامند، با جان و دل کوشا باشیم.”(60/7/17)

 “و من کراراً به آقایان عرض کرده‏ام و حالا هم باز تکرار مى‏کنم که خدمتگزار باشید به این ملتى که آن دستهاى خیانتکار را قطع کرد و این امانت را به شما سپرد. شما الآن امانت بزرگى از دست این ملت تحویل گرفتید و مقتضاى امانتدارى این است که آن را بطور شایسته حفظ کنید و بطور شایسته به نسل آینده و دولتهاى آینده تحویل بدهید، و مادامى که این طور باشید ملت پشت شماست و مادامى که همراه شما باشد هیچ آسیبى به شما و به کشور نمى‏رسد. یکى از انگیزه‏هایى که دیکتاتورى پیش مى‏آورد این است که دیکتاتورها مى‏بینند ملت همراهشان نیست، اعمال دیکتاتورى مى‏کنند. یکى از انگیزه‏هاست البته، انگیزه‏هاى دیگر هم دارد. اگر چنانچه ملتها همراه دولت باشند، وجهى پیدا نمى‏کند که دیکتاتورى بکنند با ملت خودشان، مجهز مى‏شوند براى کسانى که به آنها حمله مى‏کنند.”(62/6/7)

 “مطلب دیگر این است - که خوب شما هم مى‏دانید - که مردم این دولت را و این جمهورى را بپا کردند و آن هم، نه همه مردم؛ این مردم پابرهنه، این بازارى و این متوسّطین و این محرومین. فشار روى اینها بوده است؛ یعنى، فشار انقلاب روى دوش این محرومین بوده. - شما -، اگر در خیابانها، در تظاهراتى که مردم کردند در زمان رژیم سابق و بعد از او در اوایل انقلاب، اگر یک کسى بررسى کرده بود، مى‏دید که دربین اینها از آنهایى که مرفه‏اند چند نفرند و محرومین چقدرند؟ محرومین‏اند که این کار را کردند. بنابراین، دولت شما دولت محرومین است؛ یعنى، باید براى محرومین کار بکنید... .

 آزادى مردم نباید سلب بشود، دولت باید نظارت بکند، مثلاً، در کالاهایى که مى‏خواهند از خارج بیاورند مردم را آزاد بگذارند، آن قدرى را که مى‏توانند؛ هم خود دولت بیاورد، هم مردم. لکن دولت نظارت کند در این که یک کالاهایى که برخلاف مصلحت جمهورى اسلامى است، برخلاف شرع است، آنها را نیاورند. این، نظارت است. همچو نیست که آزادشان کنید که فردا بازارها پر بشود از آن لوکس‏ها و از آن بساطى که در سابق بود.”(63/6/4)

 “و اما ... چون هفته دولت است یک کلمه هم با آقایان راجع به این معنا صحبت کنم. ما باید در سنجش‏هامان روى هم مطلب را بریزیم و حساب کنیم، یک نقطه را اگر بخواهیم نظر بکنیم ممکن است این نقطه ما را به خطا بکشاند، یک نقطه دیگر را نگاه کنیم باز همین طور، ما باید عملکرد دولت را روى هم رفته حساب کنیم، ببینیم که آیا این دولت در این مدتى که در جنگ بوده است و در محاصره اقتصادى بوده است و مخالفت همه قوتهاى بزرگ دنیا بوده است. این دولت موفق بوده است روى هم رفته یا نه؟ بى‏انصافى است که ما بگوییم موفق نبوده، بى‏انصافى است که ما بگوییم که دولت کار ازش نیامده. خوب! کارهاى بزرگى کرده‏اند.”

 (65/6/8)