مسؤولیت معلم

مسؤولیت معلم

 با فرا رسیدن بهار تحصیل، شکوفه گلهاى امید مى‏شکفد و دگرباره ترنم گلواژه‏هاى تعلیم و تربیت، از سوى پاکباختگان ایثارگر، گوش جان تشنگان حقیقت را مى‏نوازد و فریاد عرشیان که “من تعلّم العلم و عمل به و علّم للّه دُعِىَ فى ملکوت السمّاوات عظیماً؛1 آن که براى خشنودى خدا، علم آموزد و به کار ببندد و به دیگران تعلیم دهد، در مقامهاى بلند آسمانها، عظیمش خوانند.” آن سان آتش شور و شورى در دل زمینیان مى‏افکند که با پذیرش همه مشکلات به سوى فراگیرى دانش مى‏شتابند.

 گویى جبرئیل را بر فراز آسمان مى‏بینى که براى القاى پیام الهى مى‏آید و برمى‏خواند:

 “آن کس که جان و دل مرده‏اى را با دانش و حکمت، زنده کند، به مثابه آن است که عالَمى را زنده کرده است.”2

 و بدین سان معلمى، همتراز شغل انبیاست و معلم بودن؛ نه شغلى بسان مشاغل معمولى، که رسالت و مسؤولیت است. رسالت هدایت و سازندگى نسل امروز و فردا و مسؤولیت تعلیم و تربیت نسلى که باید به پیشباز مصلح کل و نجات بخش عالم بشریت (عج) برود. نسلى که باید الگوى نسل سرخورده و سر سپرده نیهیلیسم، فاشیسم و نژادپرستى امروز جهان باشد، نسلى که رسالت ابلاغ پیام خون شهیدان و مقتداى بى‏بدیلشان را بر دوش دارد. از این روست که نهال بازیافت هویت انسان امروز با دستهاى پر از مهربانى معلم کاشته مى‏شود.

 خانواده‏هایى در ایران اسلامى مى‏زیند که فرهنگ بیگانه تا اندرون خانه‏هایشان رخنه کرده و استحاله فرهنگى، ماهیتشان را دگرگون ساخته و به هر دلیل و بهانه‏اى، درِ خانه را به روى فرهنگ انقلاب بسته‏اند و در حصار عناد و لجاج یا جهل و بى‏خبرى گرفتار آمده‏اند.

 اندوهگنانه باید گفت، اینان نه اهل مسجد و موعظه‏اند تا از اصحاب منبر و محراب بیاموزند، نه با مطبوعات انقلابى آشنایند تا از این رهگذر، فروغ هدایت جویند و نه اهل پیکار و رزمند تا از همقطارانشان، درس ایثار و تقوا بیاموزند، و نه همبزمانشان اهل دیانت و معرفتند تا با رهنمود آنان ره پویند، تنها روزنه نجاتشان، “مدرسه” است و آواى از جان برخاسته فرهیختگان فرزانه‏اى که در این جبهه سنگر گرفته‏اند.

 چه کس غیر از معلم، مى‏تواند با دستهاى مهربانش، بذر هدایت در قلب این نوجوانان بنشاند و زمینه‏هاى هدایت قوم اینان را فراهم آورد؟ چه کس جز معلمى مهربان، بر غفلت و خودفراموشى این کسان اندوه خواهد برد؟ چه کس جز او، که رسالت انبیا را بر دوش دارد، قادر است در این سد تسخیر ناپذیر غرب زدگى نفوذ کند و آتش عشق در این خرمن شدادى بیفکند و افق دیگرى را به سوى اینان بگشاید؟ اگر زنده کردن یک نفر، به مثابه حیات دادن به عالَم است، چه کسى جز معلّم و مربّى مى‏تواند این دلهاى مرده از بى‏ایمانى و دلبسته به حبابهاى فریبنده را زنده کند؟

 آرى، اینک چشم شهیدان به کلاسهاى درس دوخته شده تا تو معلّمِ مسؤولیت پذیر، چسان از “سلاح” بر زمین افتاده‏شان - که اکنون در “قلم” تجلى یافته است - بهره‏مى‏برى و چگونه فرهنگ اسلامى و عفاف و حجاب و حیا را به دختران و پسران این مرز و بوم مى‏آموزى تا مایه آرامش خاطر شهیدان گردى. یقین بدان، اگر چنین کنى، عرشیان در آسمانهاى بالا، از تو به بزرگى یاد خواهند کرد و نیک مردمان، بر این انقلابت، غبطه خواهند خورد و درود خواهند فرستاد. والسلام سردبیر

 پى‏نویسها:

 1 ) اصول کافى، ج1، ص35.

 2 ) مائده (5)، آیه 32.