دیدگاهها

دیدگاهها

اشاره

 بسیارى از خوانندگان در عرصه‏هاى سیاسى، اجتماعى و فرهنگى، انتقادها، پیشنهادها و راه‏حلهایى ارائه مى‏کردند که در قالب مقاله مطرح نمى‏شد و از طرفى دریغمان آمد، درخواستهاى آنان را بى‏پاسخ بگذاریم و مسؤولان امر را از دیدگاههاى آنان مطلع نکنیم. از این رو صفحه “دیدگاهها” را گشودیم تا محملى باشد براى تعاطى و تضارب افکار و بهره‏جستن مسؤولان ذى‏ربط از پیشنهادها و راه‏حلهاى درست آنان و پاسخگویى به انتقادهاى کسانى که داراى شبهاتى هستند و مایلند به دور از غرض‏ورزى، با مسؤولان در میان بگذارند.”واحد فرهنگى مجله”

 با تشکر از این که به مسائل فرهنگى و هنرى اهتمام مى‏ورزید، لطفاً این سؤال را هم مطرح کنید که چرا در هنگامى که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى بحق، فرد ناصالحى را از بازیگرى در فیلمهاى سینمایى منع مى‏کند، صدا و سیما از وى براى بازى در سریالهاى تلویزیونى - که به مراتب بیش از سینما مخاطب دارند - دعوت مى‏کند؟ چرا نباید مسؤولان محترم فرهنگى، لااقل در حوزه مسائل مربوط به خود از وحدت رویه و سیاست گذارى واحدى برخوردار باشند؟ “تهران، اصغر‌هاشمیان”

 مى‏دانیم که زکات از مالیاتهاى عمده جامعه اسلامى است و دادن آن یکى از اکیدترین دستورات الهى است و در اکثر مواضع، در قرآن، پس از نماز به آن امر شده. حال باید پرسید: آیا این قانون بزرگ الهى مخصوص صدر اسلام بوده و در شرایط حاضر، هیچ جایگاهى ندارد و تنها مخصوص قشر محدودى از جامعه است که خود داوطلبانه آن را مى‏پردازند! مسلماً چنین نیست!

 پس چرا نظام اسلامى پس از هفده سال، هیچ طرح و برنامه‏اى براى اجرا و پیاده نمودن این قانون مهم ندارد؟ آیا عدم اجراى قانون خمس و زکات، موجب نامشروع بودن تصرفات مالى، که پیامدهاى منفى آن از جمله شیوع گناه، قساوت قلب و دهها بلاى دیگر است، نمى‏شود؟ علماى اخلاق اسلامى، یکى از گامهاى خودسازى را خوردن لقمه حلال مى‏دانند، و معلوم است کسى که خمس و زکات واجب مالش را نداده است خود و خانواده‏اش لقمه حلال نمى‏خورند! پس چطور انتظار داریم چنین کسانى در برابر تهاجم فرهنگى دشمن سر بندگى فرود نیاورند و بلاها و آسیبها دامنگیر جامعه نشود.

 “مشهد، مریم یزدان دوست”

 گرچه چند ماهى از دومین جشنواره مطبوعات مى‏گذرد ولى طرح سؤالى، که تاکنون ارباب جراید مطرح نکرده‏اند، شاید برگزار کنندگان را به اندیشه و تجدید نظر در سیاستهایشان، براى سالهاى آینده وادارد.

 چند سالى است که بعضى از مجله‏ها و روزنامه‏ها (مخصوصاً در سال 1373) مقاله‏هاى ارزشمندى درباره “تهاجم فرهنگى” و “دفاع مقدس” به چاپ مى‏رساندند ولى شگفت‏آور است که در این دو مقوله هیچ مقاله‏اى برگزیده نشد، با این که به جرأت مى‏توان گفت که برخى از مقاله‏هاى برگزیده شده در جشنواره امسال، به مراتب در سطح علمى پایین‏ترى از آنها قرار داشتند.

 سؤال مهمتر این است که چرا در حوزه علوم اسلامى مانند تفسیر، فقه، کلام و غیره، هیچ مقاله‏اى انتخاب نشد، آیا مؤلفان این گونه آثار در این جشنواره شرکت نکرده بودند که بعید است و اگر شرکت فرموده‏اند - که على القاعده چنین است - زیرا آثار ارزشمندى از آنان در مطبوعات به چاپ رسیده، عدم تقدیر از آن فرزانگان چگونه توجیه مى‏شود!؟”قم، محسن فقیهى”

 قرآن شریف با صراحت فرموده است: “لا اکراه فى الدین قد تبین الرشد من الغى” با این وصف چرا حزب اللهى‏ها از بدحجابى عده‏اى از خانمها ناراحت و خشمگینند. البته ما کار این بدحجابها را تأیید نمى‏کنیم ولى اسلام مى‏گوید باید دستورات دینى از روى اختیار عملى شود.”شیراز، مهران پاک نهاد”

 پاسدار اسلام: اولاً: لااکراه فى الدین مربوط به قبل از پذیرش دین است و بدین مفهوم مى‏باشدکه پذیرش دین، امرى قلبى است و در امر قلبى اجبار و اکراه نیست. لکن در مقام تشریع و قانونگذارى، غیر از اسلام و احکام آن دین دیگرى از هیچ کس پذیرفتنى نیست؛ من یبتغ غیرالاسلام دیناً فلن یقبل منه]آل عمران (3) آیه85 ]بنابراین در مقام تشریع، هیچ وقت اسلام نمى‏پذیرد که مسلمان به قوانین دینى‏اش عمل نکند.

 ثانیاً: شهروندان ایرانى یا مسلمانند یا غیر مسلمان؛ اگر مسلمان هستند؛ یعنى خدا و قرآن را باور دارند، رعایت حجاب دستور روشن قرآن است - و نه دستورالعمل حکومت اسلامى یا روحانیان - بنابراین باید به حکم قرآن گردن نهند و اگر هم غیر مسلمانند، حجاب و عفاف طبق قانونى است که 98/2 درصد مردم به آن رأى داده‏اند و مراعات قانون بر همه آحاد و در همه دنیا امرى، لازم و مطلوب است. تازه گیرم که در دنیا از دست قانون و زبان آمران به معروف فرار کنند، در دادگاه عدل الهى چه خواهند کرد؟

 پیش از این تبلیغ مى‏شد که باید “اشهد انّ محمّد رسول الله” گویان زیاد بشوند، چرا که پیغمبرصلى الله علیه وآله وسلم فرموده است: “من به شما مباهات مى‏کنم حتى به اطفال سقط شده”، ولى امروز از نسل‏کشى به نام کنترل جمعیت یا تنظیم خانواده حمایت مى‏شود و گویا تنها عیب کشور ازدیاد جمعیت است و بالاخره سخن دیروز طبق دستورات اسلامى بود یا سیاستهاى امروز؟”تهران، کامبیز روشن روان”

 پاسدار اسلام: برخورد با معضلاتى چون رشد جمعیت، با توجه به موقعیت کنونى کشور در جهان، نیازمند بررسیهاى دقیق، عالمانه و کارشناسانه است و دقیقاً یکى از مواردى است که بدون فهم درست از زمان و مکان، اجتهاد درباره آن نادرست مى‏نماید. پاسداراسلام بر اساس فقه اجتهادى و با عنایت به نقش زمان و مکان، معتقد است، در شرایط کنونى، کنترل جمعیت و تنظیم خانواده براى کشور اسلامى ایران از ضروریات اجتماعى است و این خواننده محترم باید توجه کند که واقعیت کنونى جامعه ما، در این مورد، با صدر اسلام متفاوت است؛ آن روز کمیت جمعیت، تعیین کننده بود و امروز کیفیت آن، همان طور که اکنون هم کمیت جمعیت در کشورهایى مانند بوسنى و هرزه‏گوین جنبه حیاتى دارد و داراى اهمیت است.

 ما نیز کنترل جمعیت در چنین جوامع و شرایط مکانى را غیر اسلامى مى‏دانیم ولى در جامعه‏اى اسلامى و شیعى که چنین مشکلى وجود ندارد، چه کسى مى‏تواند ثابت کند که پیامبر اسلام‏صلى الله علیه وآله وسلم به هر فردى از مسلمانان افتخار مى‏کند، گرچه فاقد تربیت اسلامى و غیر پاى بند به احکام شریعت باشد. اگر آن حدیث از رسول خداصلى الله علیه وآله وسلم منقول است، این حدیث نیز از ایشان است که مى‏فرماید: “جهد البلاء کثرة العیال مع قلّة الشى‏ء؛ بلاى خطرناک، داشتن فرزند زیاد با درآمد اندک است.” حضرت على‏علیه السلام نیز مى‏فرماید: “قلّة العیال احد الیسارین؛ کمى اعضاى خانواده یکى از دو عامل خوشبختى است.”

 در حالى که امکانات فعلى جامعه - در مسأله آموزش و پرورش، بهداشت و درمان و... - پاسخگوى همه نیازها نیست و بسیارى از والدین فرصت رسیدگى اخلاقى و تربیتى به تعداد محدودى از فرزندان را دارند (حداکثر 3 – 2) دفاع از ازدیاد نسل، نادرست و غیر منطقى است. بارى این مجال را مقالى دیگر باید و علاقه‏مندان را به مقاله “اسلام و تنظیم خانواده” از مجله پاسدار اسلام (ش156، آذرماه 1373) ارجاع مى‏دهیم.

 در شماره 165 “پاسدار اسلام” از نیروى انتظامى خواسته شده بود که با منکرات برخورد کند، البته ما برخورد با مفاسد را وظیفه شرعى و قانونى خود مى‏دانیم ولى متأسفانه بسیار اتفاق مى‏افتد که بعضى از این اراذل را، که لکه ننگى بر دامن جامعه اسلامى هستند، ما دستگیر مى‏کنیم اما دستگاه قضایى فورى آنها را آزاد مى‏کند، با این شرح چطور انتظار دارید که بچه‏هاى نیروى انتظامى با دلگرمى کار کنند؟

 “ح. کاویانى از نیروى انتظامى جنوب”

 پاسدار اسلام: تردید نیست که تأمین امنیت شهرها با برادران نیروى انتظامى است، از این رو لازم است با مستقر کردن نیروهاى مخصوص در قسمتهاى مختلف شهرها - بویژه شهرهایى که زمینه بى‏بند و بارى و ناهنجارى بیشترى دارند - قاطعانه با عوامل فساد برخورد کنند، دستگاه محترم قضایى کشور نیز به حکم قانون اساسى و مسؤولیتى که از جانب مقام معظم رهبرى، به آنها واگذار شده، وظیفه دارد که قانون را در مورد آنها اجرا نماید لکن در نهایت تأسف، گاه مشاهده مى‏شود که زنان بدحجاب وقیحانه حتى در دادگاهها حاضر مى‏شوند و شگفت آن که بسا تذکر لازم هم به آنها داده نمى‏شود، از این رو جا دارد از برخورد شایسته جناب آقاى محسنى ریاست محترم دادگاه اختلاس در بانک صادرات، تقدیر شود که بطور قاطع با این گونه افراد - در دادگاه یاد شده - برخورد کردند. انتظار مى‏رود ریاست محترم قوه قضائیه به این شکوائیه و گلایه‏هاى دوستانه انقلابیون توجه کنند و دستور رسیدگى به موارد مذکور را صادر و بر اجراى آن نظارت فرمایند.

 × × × × × ×

 در برهه‏اى که دشمن با تمام قوا به تهاجم فرهنگى علیه انقلاب اسلامى و اسلام، دست یازیده و لبه تیز حمله‏هایش، افکار جوانان این مرز و بوم را نشانه رفته است و در داخل کشور دهها روزنامه و مجله با خط مشى ضد انقلاب و اسلام منتشر مى‏شوند، چرا مجلات وابسته به نظام و حوزه علمیه، کمتر به رسالت عظیم کنونى خویش واقفند، البته جا دارد از مجله “پاسدار اسلام” به خاطر گامهاى بلندى که در این جهت طى تحولات اخیر، برداشته قدردانى شود اما همان هم تا رسیدن به قله انجام وظیفه، راهى بس طولانى در پیش رو دارد و باید با برنامه‏ریزى حساب شده بدان سمت حرکت کند.

 بسیارى از مجله‏هایى که با بودجه نظام و حوزه علمیه قم چاپ مى‏شوند و انتظار مى‏رود که نسل حاضر را از نظر فرهنگ اسلامى آن‏چنان تغذیه نمایند که دیگر جایى براى ورود فرهنگ پوچ غرب نماند، متأسفانه مى‏بینیم که کیفیت و محتواى مطالب را به پیروى از سایر مجله‏هاى موجود در بازار، طرح‏ریزى مى‏نمایند و گاه انسان متحیر مى‏شود که کجاى این مجله‏ها، فرهنگ اسلامى جامعه را ارتقا مى‏دهد؛ به عنوان مثال مجله‏هایى که براى قشر زنان تهیه مى‏شوند، از میان انبوه صفحه‏هاى گزارشى، مقالات طویل و... صفحات محدودى را به آموزش فرهنگ اسلامى، اختصاص مى‏دهند. این که زنان در صدر اسلام چه کارهایى انجام مى‏داده‏اند - گرچه دانستنش بهتر از ندانستن آن است - ولى براى انبوه زنانى که در کمترین اصول اخلاقى و دینى خویش مشکلات فراوان و مهمى دارند، چه دردى را دوا مى‏کند؟

 یا مجله‏هایى که براى کودکان و نوجوانان منتشر مى‏شوند، جز تعداد محدودى از صفحه‏ها، که آن هم با پیام مستقیم و به دور از لطایف هنرى، چند حدیث را نقل و ترجمه مى‏کنند، چه بار فرهنگى را برمى‏دارند و به چه میزان آنان را با فرهنگ غنى اسلامى آشنا مى‏کنند؟ برخى از مجله‏هایى که به معرفى و نقد کتابها مى‏پردازند، اولاً: عمدةً نقد و معرفى‏شان متوجه منابع دست دوم و غیر مهم است ثانیاً: به جاى آن که ذهن جوانان و تحصیل کردگان را در مقابل کتابهاى ضاله موجود در بازار - که با تیراژ بالا چاپ و توزیع مى‏شوند - روشن کنند، به نقد و بررسى کتابهاى خطى و شبه خطى سده‏هاى پیشین مى‏پردازند که چه بسا بسیارى از مطالب آنان اکنون از طرف عالمان اسلامى مردود اعلام شده است و سخن تازه‏اى ندارند و فقط براى تعدادى انگشت شمار قابل استفاده‏اند، این که فلان نویسنده “مسؤولیت” را “مسئولیت” نوشته یا “مى‏نماید” را “مینماید” و امثال آن، چه مشکلى از مشکلات فرهنگى نسل جوان و جامعه امروز ایران را حل مى‏کند؟!

 یا نشریه دیگرى که مدعى تبیین معضلات فقهى نظام است، صد صفحه از شماره اخیر خود را به معرفى فهرست کتب خطى فلان کتابخانه اختصاص داده، که فقط قابل استفاده مراجعین همان کتابخانه است! آیا صرف بیت المال در چنین زمینه‏هایى مجوز شرعى دارد؟ آیا بهتر نیست لااقل مسؤولان حوزه علمیه، شورایى از سردبیران تمام این مجله‏ها تشکیل دهند، تا با سیاستگذارى هماهنگ فرهنگى، هر مجله‏اى به فراخور هدف و مخاطبین خود، در ترویج فرهنگ اسلامى بکوشد.”قم، زینب سادات طباطبایى”

 شک نیست که امر به معروف و نهى از منکر از فروع دین و یکى از اصول مسلم قانون اساسى جمهورى اسلامى است، که بارها علما و بزرگان دین مخصوصاً مقام معظم رهبرى بر آن تأکید کرده‏اند و سمینارها درباره آن تشکیل شده و دستورالعملهایى نیز صادر گردیده، اما عملاً مردم اجراى آن را از دولت انتظار دارند و دولتیان از مردم! در حالى که هر دو در این امر مهم سهیم‏اند؛ مثلاً چه مانعى دارد که در خیابانها و مراکز عمومى، خانمهاى متدین زنان و دختران جوان را نسبت به رعایت پوشش اسلامى - با زبان نرم و ملایم - نصیحت کنند و در ادارات کارمندان مواظب هم باشند و یکدیگر را ارشاد کنند و... مطمئن باشید اگر این فرهنگ عملى شود، نه از بدحجابى و بى‏حجابى اثرى خواهید دید و نه هم شاهد اختلاسهایى از قبیل 123 میلیارد تومانى اخیر خواهیم بود. اگر امر به معروف و نهى از منکر هیچ اثرى نداشته باشد، لااقل کام گناهکار را تلخ خواهد کرد.” بابلسر، رضا جلالى”