دانستنیهایى از قرآن
لعنت بر مفسدان
((الذین ینقضون عهدالله من بعد میثاقه و یقطعون ما إمر الله به ان یوصل و یفسدون فى الارض اولئک لهم اللعنه و لهم سوء الدار))(سوره رعد, آیه25)
آنان که پس از بستن پیمان با خدا, آن را شکستند و آنچه را که خدا إمر کرده بود به پیوند آن, پاک بگسستند و در روى زمین فساد و فتنه برانگیختند, لعنت و نفرین خدا بر آنان باد و همانا آنان را بد منزلگاهى است.
چه وقت مردم با خدا پیمان بستند؟
اخذ میثاق و گرفتن پیمان از مردم, چنانچه از تفاسیر استفاده مى شود دو مرحله دارد:
1ـ در عالم ذر که آن را روز ((الست)) مى نامند, به اعتبار اینکه خداوند در آن جهان (عالم ذر) از ذرات انسان ها پیمان گرفت و فرمود: ((إلست بربکم؟ قالوا بلى)) آیا من پروردگارتان نیستم؟ گفتند: آرى! در آنجا خداوند با مردم عهد بست که پرستش و عبادتش کنند و جز او را نپرستند.
2ـ مرحله دوم همین جهان دنیا است که عهد الهى توسط پیامبران و رسولان صورت مى گیرد. در این دنیا 124 هزار پیامبر آمدند که مردم را به همان پیمان الهى دعوت کنند و به آنها گوشزد نمایند و تذکر دهند و از پرستش غیر خدا باز دارند. این هم پیمان دیگرى است که انسان با خدا بسته است هرچند گاهى نادیده مى گیرد و از آن چشم مى پوشد و آن را انکار مى نماید که در چنان حالى قطعا مستوجب لعنت و دورى از رحمت واسعه خداوندى است.
نقض عهد: نقض عبارت است از تفرقه و جدایى بین دو چیز به هم پیوسته مانند ویران کردن. و نقض عهد یعنى عمل کردن بر خلاف آن. پیمان خدا همان عمل کردن به حق است در آنچه واجب نمود و میثاق عهد یعنى محکم نمودن و تإکید بر آن. پس قطع نقیض وصل است چنانکه افساد نقیض اصلاح است.
فساد در زمین: مظاهر فساد در زمین بسیار است از جمله مى توان به مواردى اشاره کرد:
1ـ یارى دادن ستمگران و کمک به ظالمان.
2ـ برانگیختن فتنه و ایجاد فساد و آشوب در میان امت.
3ـ به گمراهى کشاندن ساده اندیشان و عوام.
4ـ اشاعه فحشا و ترویج منکرات.
5ـ پخش و تبیلغ از مظاهر فساد و تباهى هاى سمعى و بصرى.
6ـ ایجاد بلوا و تفرقه میان مردم.
بنابراین کسانى که در میان ملت مسلمان, ایجاد تفرقه مى کنند و فتنه گرى مى نمایند و وحدت ملى و عقیدتى را به هم مى زنند و مردم را به گمراهى مى کشانند و ایجاد حالت سردرگمى در میان مسلمانان مى کنند و از راه تبلیغ هاى سمعى یا بصرى و توسط روزنامه ها و مجلات و سخنرانى هاى انحرافى, مردم را به جان یکدیگر مى اندازند و به خط بازىهایى که نتیجه اى جز فساد و بلوا و آشوب ندارد, دامن مى زنند قطعا اینان از مظاهر بارز مفسدین در زمین هستند (چه برخى را خوش آید و چه ناخوش آید) و طبق آیه شریفه یاد شده اینان از رحمت خدا بدورند و چه بدبخت گروهى هستند آنان که مستوجب لعنت و نفرین الهى مى باشند. به خدا پناه مى بریم و از او مى خواهیم ما را به راه راست هدایت کند و از انحراف و فساد دور نماید تا رحمت گسترده او شامل حال ما نیز شود و از غضب ذات مقدسش رهایى یابیم.
ضمنا از آیه شریفه استفاده مى شود که پیمان شکنان, نتیجه کارشان فساد در زمین است و در نتیجه فساد, دورى از رحمت خدا است.
پس براى اینکه گرفتار عذاب و لعنت خدا نشویم باید رابطه ها را با خدا و با اولیاى خدا و پیشوایان دین و رابطه را با خویشان و با بندگان خدا محکم کنیم و بى گمان یکى از مهمترین موارد وصل که خداوند نیز با ما پیمان بر آن گرفته است ولایت على(ع) و فرزندان معصومش است که باید تا آخر عمر بر این ولایت پابرجا باشیم و آن را قطع نکنیم.
در تفسیر قمى آمده است عن ابى الحسن(ع) قال: ((ان رحم آل محمد(ص) معلقه بالعرش یقول : اللهم صل من وصلنى و اقطع من قطعنى و هى تجرى فى کل رحم و نزلت هذه الایه فى آل محمد و ما عاهدهم علیه و ما إخذ علیهم من المیثاق فى الذر من ولایه امیرالمومنین و الائمه علیهم السلام بعده)).
خویشاوندى و قرابت آل محمد به عرش خدا آویزان است مى گوید: خدایا هر که مرا گرامى بدارد او را گرامى بدار و هر که از من دورى جوید او را از رحمتت دور کن و همانا این آیه درباره آل محمد نازل شده است و همان چیزى است که در عالم ذر از مردم پیمان گرفت که آن ولایت امیرالمومنین و امامان پس از او است که درود خداوند بر آنان باد.
