صهیونیستها از جنوب لبنان چه مى خواهند؟

دشمن صهیونیستى از هر سوى مورد انتقاد شدید قرار گرفت و ضمن محکوم کردن حمله هاى وحشیانه اش به جنوب لبنان صداى آزادیخواهان از هر طرف بلند شد که خواهان توقف فورى یورش هاى وحشیانه اسرائیل به لبنان بود. بدین خاطر مى خواهیم اشاره اى به علت یورش هاى پى در پى اسرائیل به لبنان کرده باشیم و ببینیم اسرائیل در حقیقت از لبنان چه مى خواهد و چه طمعى در سر مى پروراند؟
هنگامى که در تاریخ کنونى بنگریم, درمى یابیم که رهبران صهیونیسم از قرن نوزدهم تا به امروز تلاش مى کردند جنوب لبنان و جبل شیخ را در ضمن سرزمین میعادگاه (فلسطین) قرار دهند و به آن ملحق سازند. مثلا ((تیودور هرتزل)) (1860 ـ 1904) در یادداشتهاى خود پافشارى بر جنوب لبنان و جبل الشیخ مى کرد زیرا این دو بخش را از نظر اقتصادى و نظامى مهم و سرنوشت ساز مى دانست و بر اهمیت استراتژیکى آن اصرار مى نمود. و همچنین بر منابع آب این منطقه ـ که جنبه حیاتى دارد ـ تإکید ویژه اى داشت و بر این باور بود که این منابع آبى مى تواند فلسطین را سیراب سازد.
در سال 1909 ((ژاکوپوس)) کتابى به زبان آلمانى نوشت و این سرزمین را میعادگاه یهودیان نامید و ((جبل لبنان)) را ـ که در منطقه جنوب لبنان واقع است ـ به عنوان مرز شمالى سرزمین میعاد معرفى کرد. و همچنین ((بن گوریون)) و ((بن زفى)) جبل لبنان را استانى از استانهاى دولت پیشنهادى صهیونیستى توصیف کردند و در کتابى که با هم به نگارش درآوردند و تحت عنوان ((سرزمین اسرائیل)) سال 1915 منتشر شد, آن را ضمن مرزهاى شمالى خود قلمداد نمودند.
در خلال جنگ جهانى اول, صهیونیست ها رابطه خود را با ایالات متحده امریکا مستحکم تر نمودند ودر آن زمان سفیر صهیونیست ها در استانبول (پایتخت دولت عثمانى) ((ستراوس)) بود که پیش از او نیز ((مارجینو)) این کار را به عهده داشت. این دو نفر بیشترین نقشه هاى توسعه صهیونیستى را در فلسطین کشیدند و با همکارى و کمک بى دریغ امریکا تلاش در توسعه مرزهاى فلسطین و گسترش آن به سوى دره بقاع در شمال و منابع رود اردن و رود لیتانى و حرمون و یرموک و جبون و مصبهاى آنان, در ضمن کشور پیشنهادى منظور داشتند.
در ضمن یادداشت گروه اعزامى صهیونیستى به کنفرانس صلح پاریس در سوم فوریه 1919 آمده است: ((باید به موافقتنامه اى بین المللى دست یابیم که به موجب آن حقوق آبى ملتى که در قسمت جنوبى رود لیتانى زندگى مى کنند, حمایت شود)). و در تاریخ سوم مارس 1919 روزنامه نیویورک تایمز سخنان ((وایزمن)) جانشین ((هرتزل)) در رهبرى صهیونیست ها را منتشر ساخت که در آن آمده بود: ((باید تمام سرزمین فلسطین از استاندارى جبل لبنان گرفته تامرزهاى مصرى, درهایش بر روى استعمار صهیونیستى گشوده شود.))
و در مدارک کنسولگرى فرانسه در قدس اشاره به این طمع صهیونیستى دارد که کشورشان از مرزهاى شمالى فلسطین آغاز شود و تا کناره شمالى صیدا ادامه یابد. کنسول فرانسه در قدس ((کاستون ماکارس)) در ضمن گزارشى که سال 1925 به نخست وزیر فرانسه نوشته است مى گوید: ((صهیونیست ها در اعماق قلوبشان, اراده شگرفى وجود دارد که صور و اطرافش را در بر مى گیرد و آن را جزء خواسته هاى مشروع خود به حساب مىآورند! وانگهى آنان بدون شک طمع در آبهاى ((لیتانى)) نیز دارند... و به آن براى گسترش برق منطقه اى نیازمندند!!))
تردیدى نیست که یهودیان نبردى دیرینه با صور و صیدا دارند و نابودى این دو شهر نفرین شده (طبق عقیده آنان) باید با پیشگوییهاى ((حزقیل)) مطابقت داشته باشد ولى هرگز نیاز یا دشمنى, حقوقى را براى یهودیان در صور و صیدا منظور نمى دارد, به هر حال پس از پیدایش دولت صهیونیستى بر سرزمین فلسطین سال 1948 تلاشهاى پى در پى صهیونیست ها براى اعمال نفوذ بر آبهاى لیتانى ادامه یافت. مثلا در عملیات نظامى موسوم به حیرام, صهیونیست ها 14 روستاى لبنان را در جنوب این کشور اشغال کردند. و بدینسان مى توان گفت: مدت رنج و محرومیت لبنان بویژه مناطق جنوبى آن, نسبت به اطماع صهیونیستى, به اندازه مدت عمر نبرد اعراب و اسرائیل است. و على رغم امضاى یادداشت تفاهم میان دولت لبنان و حکومت صهیونیستى در 23 مارس 1949 لبنان شاهد بسیارى از یورش ها و اشغالگرىها بوده است که مى توان چهار حمله را گسترده قلمداد کرد و همه آنها جنوب لبنان را آماج قرار مى داد و در هر یک از عملیات, صهیونیست ها نام مخصوصى بر آن مى گذاشتند که داراى معناى خاصى است:
1ـ عملیات لیتانى سال 1978.
2ـ عملیات نگهدارى از ((جلیل)).
3ـ عملیات تصفیه حساب 1993.
4ـ عملیات خوشه هاى خشم سال 1996.
دولت لبنان قراردادها و پیمان هاى زیادى را با اسرائیل بست از جمله قرارداد قاهره در سال 1969 و تفاهم نامه آوریل 1996 و در ضمن سى سال گذشته, صهیونیست ها پیش روىها و تندرویهاى زیادى در لبنان داشتند تا جایى که بیروت (پایتخت) را اشغال کردند و به مبارزان فلسطینى در سراسر لبنان حمله کردند ولى مقاومت ها و فداکارى هاى حزب الله لبنان آنان را ناچار به عقب نشینى به سوى کمربند ایمنى (به گفته خودشان) کرد که این کمربند 10% از مساحت لبنان را در اشغال خود دارد و هرگز طمع هاى صهیونیستى به اینجا خاتمه نمى یابد بلکه پیوسته در فکر گسترش و حمله بیشتر به لبنان است و در حقیقت کمربند ایمنى چیزى جز کمربند مالى و اقتصادى نیست زیرا در محدوده آن تمام رود حاصبانى قرار دارد و به رود ((بانیاس)) متصل مى شود و ضمنا رود ((وزانى)) نیز در ضمن این کمربند ایمنى است که بدینسان 320 میلیون متر مکعب آب شیرین را براى صهیونیست ها تضمین مى کند. از این رو است که صهیونیست ها عقب نشینى از جنوب لبنان را مشروط به استفاده از آب منطقه مى دانند و برخى سیاستمداران تإکید مى کنند که اجرا نکردن قرارداد 425 شوراى امنیت از سوى اسرائیل که متضمن خروج بى قید وشرط اسرائیل از کل جنوب لبنان است ارتباط دارد به ترسیم مرزهاى لبنان با اسرائیل و این بدون رابطه با دست گذاشتن بر منابع آبهاى شیرین جنوب لبنان نیست.
((ایگال آلون)) هنگامى که راجع به اهمیت آبهاى جنوب لبنان براى بقاى دولت صهیونیستى اش سخن مى گوید, اعلام مى دارد: ((ما هرگز نمى توانیم به مرزهاى 1949 بازگردیم و ما هرگز درصدد یافتن امنیت تاکتیکى نیستیم بلکه ما باید امنیت استراتژى خود را محقق سازیم و اولین گام براى تحقق امنیت استراتژى, تسلط کامل بر آبهاى جنوب لبنان است!))
بنابراین طمعهاى صهیونیستى در جنوب لبنان را مى توان در چند جمله خلاصه کرد: