مفاتیح ترنم

کوکب رخشان
یا رب آن آهوى مشکین به ختن باز رسان
وان سهى سرو خرامان به چمن باز رسان
دل آزرده ما را به نسیمى بنواز
یعنى آن جان زتن رفته به تن باز رسان
ماه و خورشید به منزل چو به امر تو رسند
یار مهروى مرا نیز به من باز رسان
دیده ها در طلب لعل یمانى خون شد
یا رب آن کوکب رخشان به یمن باز رسان
برو اى طایر میمون همایون آثار
پیش عنقا سخن زاغ و زغن باز رسان
سخن این است که بى تو نخواهیم حیات
بشنو اى پیک خبر گیر و سخن باز رسان
آنکه بودى وطنش دیده ((حافظ))یا رب
به مرادش ز غریبى به وطن باز رسان
(حافظ شیرازى)

ظهور سپیده
صداى بال ملایک زدور مىآید
مسافرى مگر از شهر نور مى آید؟
دوباره عطر مناجات با فضا آمیخت
مگر که موسى عمران زطور مى آید؟
شراب ناب تبلور به شهر آوردند
تمام شهر به چشمم بلور مى آید
به باغ از غم داغ کدام گل گفتند؟
که آتش از دل خاک نمور مى آید؟
ستاره اى شبى از آسمان فرو افتاد
و مژده داد که صبح ظهور مى آید
چقدر شانه غم بار شهر حوصله کرد
به شوق آنکه پگاه سرور مى آید
مسافرى که شتابان به یال حادثه رفت
به بال سرخ شهادت صبور مى آید
به زخمهاى شقایق قسم هنوز از باغ
شمیم سبز بهار حضور مى آید
مگر پگاه ظهور سپیده نزدیک است؟
صداى پاى سوارى زدور مى آید
(ناصر فیض)

بوى سیب
نیامدى و شکوفه غریب مانده هنوز
زمانه در هوس بوى سیب مانده هنوز
نیامدى و زمین بى گل حضورت باز
جدا زرایحه هاى نجیب مانده هنوز
ترنمى به مشام سحر نمى شکفد
بهار حنجره بى عندلیب مانده هنوز
بدون نور تو اى آفتاب مإذنه ها
مناره هاى تجلى غریب مانده هنوز
ضریح آینه ها در غبار پیدانیست
مسیح عاطفه ها بر صلیب مانده هنوز
در انتظار تو دستان باز پنجره ها
به سمت روشن امن یجیب مانده هنوز
(محمد جبرئیلى)

منتظران را به لب آمد نفس
اى مدنى برقع و مکى نقاب
سایه نشین چند بود آفتاب؟
منتظران را به لب آمد نفس
اى ز تو فریاد به فریاد رس
ملک بر آراى و جهان تازه کن
هر دو جهان را تو پرآوازه کن
سکه تو زن تا امرا کم زنند
خطبه تو خوان تا خطبادم زنند
ما همه جسمیم بیا جان تو باش
ما همه موریم سلیمان تو باش
شحنه تویى قافله تنها چراست
قلب تو دارى علم آنجا چراست
خلوتى پرده اسرار شعر
ما همه خفتیم تو بیدار شعر
ز آفت این خانه آفت پذیر
دست بر آور همه را دست گیر
(نظامى گنجوى)

آفتاب همیشه
آفتاب همیشه! نامت سبز
عطر اندیشه ات کلامت سبز
اى سرور شکفتن گلها
نغمه ات آشنا سلامت سبز
امتداد زلال دریایى
موج در موج هر پیامت سبز
از دیار ستاره مى آیى
روح ما از طنین گامت سبز
مى برى تا به اوج پروازم
تا به اوج خدا مقامت سبز
اى بهار همیشه هستى
زندگى مى شود به نامت سبز
(رخساره قدرتى)

بى تو
بهار عشق شکوفا نمى شود بى تو
بیا که غنچه دل وا نمى شود بى تو
بر آى از افق اى آفتاب صبح امید
که شب رسیده و فردا نمى شود بى تو
چو لاله در دل ما هست داغ ناکامى
جهان به کام دل ما نمى شود بى تو
هزار چشمه جوشان به دشتها جارى است
یکى روانه دریا نمى شود بى تو
ز سرد مهرى شبهاى هجر دلتنگم
بیا که عقده دل وا نمى شود بى تو
بیا, بیا گره از کار عاشقان بگشاى
که عشق و عاطفه معنا نمى شود بى تو
مصطفى قلى زاده, ((مهاجر))

چراغ عاطفه
سحر ز حسن تو آئینه ها درخشیدند
چراغ عاطفه سینه ها درخشیدند
تو کیستى ز کدامین قبیله اى اى ماه؟
که از نظاره ات آئینه ها در خشیدند
ز نسبت تو و نام تو در دل ایام
بسان آینه آدینه ها در خشیدند
مگر ز طایفه سرخ لاله رویانى؟
کز آب و روى تو سبزینه ها درخشیدند
بروزگار تو از کینه پاک شد دل ها
صفا شدند و همه کینه ها درخشیدند
کدام جوهره جوهر اصیلى تو
که از فروغ تو گنجینه ها درخشیدند
ز جویبار تو هر عارفى وضو بگرفت
به جبهه اش چو گهر پهنه ها درخشیدند
چو نجم باهره الفاظ گفته ات ((شبخیز))
در این صحایف سیمینه ها درخشیدند
(عباس شبخیز)

میلاد عباس ((علیه السلام))
زهى فرزند حیدر کز رشادت
ربود از همگنان گوى سعادت
عیان از دامن ام البنین شد
درخشان کوکب زهد و عبادت
به رضوان غبطه مى ورزند بر او
که دارد افسر فضل و سیادت
به مولایش حسین بن على داشت
زجان عباس اخلاص و ارادت
ادب را بین که ماه از بعد خورشید
تجلى کرد هنگام ولادت
ولى پیش از برادر آن علمدار
روان شد سوى میدان شهادت
(قاسم رسا)

مکتب عشق
مطلع شعبان همایون اثر
بر ادب توست دلیلى دگر
سوم این ماه چو نور امید
شعشعه صبح حسینى دمید
چارم این مه که پر از عطر و بوست
نوبت میلاد علمدار اوست
شد به هم آمیخته از مشرقین
نور ابوالفضل شعاع حسین
وقت ولادت قدمى پشت سر
وقت شهادت قدمى پیشتر
اى به فداى سر و جان و تنت
وین ادب آمدن و رفتنت
مدح تو این بس که شه ملک جان
شاه شهیدان و امام زمان
گفت به تو گوهر والانژاد
جان برادر به فداى تو باد
شه چو به قربان برادر رود
کیست ((ریاضى)) که فدایت شود؟!
(ریاضى یزدى))