مفاتیح ترنم

 

کرا شرع فتوا دهد بر هلاک
الا تا ندارى به کشتنش باک
نخواهى که ملکت برآید به هم
غم ملک و دین هر دو باید به هم
به خردان مفرماى کار درشت
که سندان نشاید شکستن به مشت
(سعدى)

مگو انده خویش با دشمنان
که لا حول گویند شادى کنان
(گلستان سعدى)

خون خود را گر بریزى بر زمین
به که آب روى ریزى در کنار
(سعدى)

دست طلب چو پیش کسى مى کنى دراز
پل بسته اى که بگذرى از آبروى خویش
(صائب)

کسانى که بد را پسندیده اند
ندانم ز نیکى چه بد دیده اند؟!
(بوستان سعدى)

کم مباش از درخت سایه فکن
هر که سنگت زند ثمر بخشش
(حافظ)

زبان در سخن گفتن آژیر کن
خرد را کمان و زبان تیر کن
(فردوسى)

مرغ بریان به چشم مردم سیر
کمتر از برگ تره بر خوان است
وآن که را دستگاه قدرت نیست
شلغم پخته مرغ بریان است
(گلستان سعدى)

بزرگى را سراسر به گفتار نیست
دو صد گفته چون نیم کردار نیست
(فردوسى)

کسانى که مردان راه حقند
خریدار بازار بى رونقند
تبه گردد آن مملکت عنقریب
کزو خاطر آزرده گردد غریب
(سعدى)

زکه نالیم که از ماست که بر ماست!
روزى ز سر سنگ عقابى به هوا خاست
بهر طلب طعمه پر و بال بیاراست
از راستى بال منى کرد و همى گفت
کامروز همه ملک جهان زیر پر ماست
ناگه ز کمینگاه یکى سخت کمانى
تیرى زقضاى بد انداخت بر او راست
بر بال عقاب آمد آن تیر جگرسوز
از عالم علویش به سفلیش فروکاست
اینش عجب آمد که زچوبى وزآهن
این تندى و این تیزى و پرش زکجا خاست
چون نیک نظر کرد پر خویش در آن دید
گفتا زکه نالیم که از ماست که بر ماست
(ناصرخسرو)

یکى بر سر شاخ بن مى برید
خداوند بستان نظر کرد و دید
بگفتا که این مرد بد مى کند
نه بر من که بر نفس خود مى کند
(سعدى)

سعدى به روزگارى مهرى نشسته بر دل
بیرون نمى توان کرد الا به روزگاران
(سعدى)

چشم آلوده نظر از رخ جانان دور است
بر رخ او نظر از آینه پاک انداز
(حافظ)

من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم
که گاهگاه در او دست اهرمن باشد
(حافظ)

اندرون از طعام خالى دار
که در و نور معرفت بینى
(سعدى)

تو با خود ببر توشه خویشتن
که شفقت نیاید ز فرزند و زن
(سعدى)

در محفلى که خورشید اندر شمار ذره است
خود را بزرگ دیدن شرط ادب نباشد
(حافظ)

دلى که غیب نماى است و جام و جم دارد
ز خاتمى که از او گم شود چه غم دارد؟
(حافظ)

هر چیز که دل به آن گراید
گر جهد کنى به دستت آید؟
گر کست از راه خوش آمد ستود
آنچه نباشى تو نباید شنود
آن که ستاید به خوش آمد تو را
از تو نکوتر نشاسد تو را
(وحشى)