احادیثی منقول از: حضرت فاطمه زهرا (سلام‌الله علیها)

سخنان معصومین (علیهم السلام)

 

 

روّحی لِروُحِکَ الفِداء وَ نَفسی لِنَفسِکَ  الوِقاء یا اباالحسن؛ اِن کُنتَ فی خَیرٍ کُنتُ مَعَکَ وَ اِن کُنتَ فی شرٍّ کُنتُ مَعَکَ (کوکب الدری/1/196)؛

روحم فدای تو و جانم سپر بلاهای جان تو ای اباالحسن ـ همواره با تو خواهم بود. اگر در خیر و نیکی باشی با تو هستم و اگر در سختی و بلاها گرفتار شدی باز هم با تو خواهم بود.

 

خَیرٌ لِلنِّساء اَن لا یَرَینَ الرجالَ و لا یَراهُنَّ الرِّجالُِ (بحارالانوار/43/54)؛

نیکوترین چیز برای زنان این است که مردان نامحرم را نبینند ونامحرمان نیز آنان را نبینند.

 

بِشرٌ فی وَجهِ المؤمِنِ یُوجبُ لِصاحِبِه الجَنَّۀَ(بحارالانوار/72/401)؛

پاداش خوش‌رویی در برابر مؤمن، بهشت است.

 

مَن أصعَدَ إلی اللهِ خالِصَ عِبادَتِهِ، أهبَطَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ أفضَلَ مَصلحَتِهِ(تنبیه الخواطر/ 108)؛

هر کس عبادات و کارهای خود را خالصانه برای خدا انجام دهد، خداوند بهترین مصلحت او را بر او فرو می‌فرستد.

 

إنَّ السَّعیدَ کُلَّ السَّعیدِ، حَقَّ السَّعیدِ مَن أحَبَّ عَلیّاً فی حَیاتِهِ وَ بَعدَ مَوتِهِ(شرح نهج البلاغه ابن ابی‌الحدید/2/449)؛

همانا حقیقت و تمام سعادت‌ها و رستگاری‌ها در دوستی علی ـ علیه‌السلام ـ در زمان حیات و پس از رحلتش خواهد بود.

 

جَعَلَ اللهُ الأیمانَ تَطهیراً لَکُم مِنَ الشِّرکِ، وَ الصَّلاۀَ تَنزیهاً لَکُم مِنَ الکِبر، وَ الزَّکاۀَ تَزکِیَۀَ لِلنَّفس، وَ نِماءً فی الرّزقِ(رباحین الشّریعه/1/312)؛

خداوند سبحان، ایمان و اعتقاد را برای طهارت از شرک قرار داد، و نماز را برای پاکی از هر نوع تکبّر مقرّر نمود، و زکات را برای تزکیه نفس و توسعه روزی تعیین نمود.

 

یا أبَا الحَسَن! إنَّ رَسوُلَ اللهِ (صلی‌الله علیه و آله و سلم) عَهدَ إلَیّ وَ حَدَّثَنی أنّی اَوَّلُ أهلِهِ لُحُوقاً به وَ لا بُدَّ مِنهُ، فَاصیر لاِمراللهِ تَعالی وَ ارضَ بقَضائِهِ(بحارالانوار/43/200/30)؛

ای اباالحسن! ـ همسرم ـ همانا رسول خدا با من عهد بست و اظهار نمود: من اوّل کسی هستم از اهل بیتش که به او ملحق می شوم و چاره‌ای از آن نیست، پس تو صبر نما و به قضای الهی راضی باش.

 

إنّی قَدِاستَقبَحتُ ما یُصنَعُ یالنّساءِ، إنّهُ یُطرَحُ عَلی المَرئَۀِ الثَّوبَ فَیَصِفُها لِمَن رَأی، فَلا تَحمِلینی عَلی سَریر ظاهِر، أستُرینی، سَتَرَکِ اللهُ مِنَ النّار(تهذیب الأحکام/1/429)؛

در آخرین روزهای عمر پر برکتش ضمن وصیّتی فرمود: من بسیار زشت می‌دانم که جنازه زنان را پس از مرگ با انداختن پارچه‌ای روی بدنش تشییع می کنند. و افرادی حجم بدن او را مشاهده کرده و برای دیگران توصیف می‌نمایند. مرا بر تختی که اطرافش پوشیده نیست و مانع مشاهده دیگران نباشد قرار مده ـ  بلکه مرا با پوشش کامل تشییع کن ـ خداوند تو را از آتش جهنّم مستور و محفوظ نماید....

 

إن لَم یَکُن یَرانی فَإنّی أراهُ، وَ هُوَ یَشمُّ الریح(بحارالانوار/43/91/16)؛

مرد نابینایی وارد منزل شد و حضرت زهرا(علیهاالسلام) پنهان گشت، وقتی رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) علّت آن را جویا شد؟ در پاسخ پدر اظهار داشت: اگر آن نابینا مرا نمی‌بیند، من او را می‌بینم، دیگر آن که مرد، بوی زن را استشمام می کند.

 

إن کُنتَ تَعمَلُ یما أمَرناکَ وَ تَنتَهی عَمّا زَجَرناکَ عَنهُ، قَأنتَ مِن شیعَتِنا، وَ إلاّ فَلا(تفسیر الإمام العسکری ـ علیه السلام ـ/320/191)؛

اگر آنچه را که ما ـ اهل بیت عصمت و طهارت ـ دستور داده‌ایم عمل کنی و از آنچه نهی کرده‌ایم خودداری نمایی، تواز شیعیان ما هستی و گرنه، خیر.

 

حُبّبَ إلیَّ مِن دُنیاکُم ثَلاثّ: تِلاوۀُ کِتابِ اللهِ، وَ النَّظرُ فی وَجهِ رَسُولِ اللهّ، وَ الأنفاقُ فی سَبیل اللهِ؛

سه چیز از دنیا برای من دوست داشتنی است: تلاوت قرآن، نگاه به صورت رسول خدا، و انفاق و کمک ـ به نیازمندان ـ در راه خدا.

 

اُوصیکَ اَوّلاً أن تَتَزَوَّجَ بَعدی بإبنَۀِ أختی أمامَۀَ، فَإنَّها تَکُونُ لِوُلدی مِثلی، فَإنَّ الرَّجالَ لأبدَّ لَهُم مِنَ النّساءِ(بحارالانوار/43/192/20)؛ در آخرین لحظات عمرش به همسر خود چنین سفارش نمود: پس از من با دختر خواهرم أمامه ازدواج نما، چون که او نسبت به فرزندانم مانند خودم دلسوز است، همانا مردان در هر حال، نیازمند به زن می باشند.

 

ما یَصَنَعُ الصّائِمُ یصِیامِهِ إذا لَم یَصُن لِسانَهُ وَ سَمعَهُ وَ بَصَرَهُ وَ جَوارحَهُ (مستدرک الوسائل/7/336/2)؛

روزه‌داری که زبان و گوش و چشم و دیگر اعضاء و جوارح خود را کنترل ننماید هیچ سودی از روزه خود نمی‌برد.

 

إذا حُشرتُ یَومَ القِیامَۀِ، أشفَعُ عُصاۀَ أمَّۀِ النَّبی(إحقاق الحقّ/19/129)؛

هنگامی که در روز قیامت برانگیخته و محشور شوم، خطاکاران امّت پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ، را شفاعت می‌نمایم.

 

یا أبَا الحَسَن، إنّی لأستَحی مِن ألهی أن اُکَلِّفَ نَفسَکَ ما لا تَقدِرُ عَلَیهِ(امالی شیخ طوسی/2/328)؛

خطاب به همسرش امیرالمؤمنین علی ـ علیه السلام ـ من از خدای خود شرم دارم که از تو چیزی را درخواست نمایم و تو توان تهیه آن را نداشته باشی.

 

خابَت اُمَّۀِّ قَتَلت إبنَ بنتِ نَبیّها(مدینه المعاجز/3/430)؛

رستگار و سعادتمند نخواهند شد آن گروهی که فرزند پیامبر خود را به قتل رسانند.

 

 

جَعَلَ اللهُ صِلَۀَ الأرحامِ مَنساۀً لِلعُمرِ وَمَنماتًا لِلعَدَدِ(بحارالانوار/29/223)؛

خداوند رسیدگی به خویشان را برای طول عمر و باعث فزونی در خویشان قرار داد.

 

جَعَلَ اللهُ البِرَّ الوالِدَینِ وِقایۀً مِنَ السَّخَطِ(بحارالانوار/29/223)؛

خداوند نیکی به پدر و مادر را سبب امان از خشم خود قرار داد.

 

جَعَلَ اللهُ الجِهادَ عِزَّا لِلاسلامِِ(بحارالانوار/29/223)؛

خداوند جهاد را مایه عزّّت و شکوه اسلام قرار داد.

 

جَعَلَ اللهُ الأَمرَ بِالمَعروُفِ مَصلَحَۀً لِلعامَّۀِ(بحارالانوار/29/223)؛

خداوند امر به معروف را برای حفظ مصالح عمومی جامعه قرار داد.

 

جَعَلَ اللهُ الحَجَّ تَشییدًا لِلدّینِ (بحارالانوار/29/223)

خداوند حج را برای استواری و تحکیم دین قرار داد.

 

جَعَلَ اللهُ اِمامَتَنا اَماًنا مِنَ الفُرقَۀِِ(بحارالانوار/29/223)

خداوند، امامت را برای ایمنی از تفرقه قرار داد.

 

جَعَلَ اللهُ الصّیامَ تثبیتاً لِلاخلاصِِ(بحارالانوار/29/223)

خداوند روزه را برای پابرجایی اخلاص واجب نمود.

 

الجارُ ثُمَّ الدّارُ(وسائل الشیعه/7/112)؛

اول همسایه بعد اهل خانه!

 

اَلجَنَّۀُ تَحتَ اَقلام الأُمَّهاتِ(مستدرک الوسائل/15/180)؛

بهشت زیرپای مادران است.

 

أمّا وَاللهِ، لَو تَرَکوا الحَقِّ عَلی أهلِهِ وَ اتَّبَعُوا عِترَۀَ نَبیّه، لَمّا اختَلَفَ فی اللهِ اثنانّ، وَ لَوَرثَها سَلَفِّ عَن سَلَف، وَ خَلفِّ بَعدَ خَلَف، حَتّی یَقُومَ قائِمُنا، التّاسیعُ مِن وُلدِ الحُسَین ـ علیه السلام ـ (بحارالانوار/36/352/334)؛

به خدا سوگند، اگر حقّ ـ یعنی خلافت و امامت ـ را به اهلش سپرده بودند؛ و از عترت و اهل بیت پیامبر صلوت الله علیهم پیروی و متابعت کرده بودند حتّی دو نفر هم با یکدیگر درباره خدا ـ و دین ـ اختلاف نمی‌کردند. و مقام خلافت و امامت توسط افراد شایسته یکی پس از دیگری منتقل می‌گردید و در نهایت قائم ما قیام می‌کرد که او نهمین فرزند از حسین ـ علیه السلام ـ می‌باشد.

 

فَأکثِر مِن تِلاوَۀِ القُرآنِ، وَ الدُّعاءِ، فَإنَّها ساعَۀّ یَحتاجُ المَیِّتُ فیها إلی أنس الأحیاءِ(بحارالانوار/79/27)؛

ضمن وصیّتی به امام علی ـ علیه السلام ـ اظهار نمود: پس از آنکه مرا دفن کردی، برایم قرآن را بسیار تلاوت نما، و برایم دعا کن، چون که میّت در چنان موقعیّتی بیش از هر چیز نیازمند به اُنس با زندگان می‌باشد.

 

تعداد مشاهده مقاله: 1,525