آسمانه - کوچه گنبد کبود

سلام ریحانه‌جون. می‌دونم که جواب سلامم‌رو نمیدی؛ ولی اشکالی نداره، درکت می‌کنم. حق داری؛ ولی، ولی من و تو بهترین دوستای عالم بودیم. آخه چرا مایی که پنج ساله با هم دوستیم باید سر این موضوع با هم قهر باشیم. آخه تو که خودت اخلاق مامان منو می‌دونی؛ می‌دونی که هیچی تو دلش نیست. اون فقط خوبی منو می‌خواد. پس چرا به دل گرفتی؟ مامانم فقط به اشتباه فکر می‌کنه. دوستی با تو کار خوبی نیست. درسته، مامان من با حرف‌هاش تو رو خیلی رنجونده. درسته که چند بار بهت گفته: «تو بابات معتاده، دیگه دوست ندارم بیای خونه‌مون؛ مامانت هم که از بابات طلاق گرفته، دیگه نبینم دوروبر شراره بپلکی.» ولی تو که می‌دونی، من بدون تو می‌میرم؛ پس چرا، چرا اون روز که با گریه از خونه‌مون رفتی بیرون، بهم گفتی «دیگه نه من، نه تو، قهر قهر تا روز قیامت.» فکر کردی من بعد از اون روز آب خوش از گلوم رفت پایین؟ هر روز به مامانم می‌گفتم که اجازه بده من و تو با هم رفت و آمد کنیم! چه قدر گریه کردم و ازش خواستم که بذاره تو رو ببینم؛ ولی فایده نداشت. آخه عزیزم، تو بابات معتاده، تقصیر تو که نیست. تازه تو چند بار سعی کردی بابات‌رو راضی کنی که ترک کنه، ولی نشده. مامانت هم که رفته. هیچ وقت هم که نمی‌تونه تو رو ببینه. در این میون هم فقط تویی که ضرر می‌بینی؛ از دیدن مامانت که محروم شدی، مامان هم که نمی‌ذاره بیایی خونه‌مون. کاشکی حداقل توی یه مدرسه بودیم و می‌تونستیم اون جا همدیگه‌رو ببینیم. تازه، با این که همسایه هستیم، من هم نمی‌تونم خونه‌تون بیام. آخه مامانم همیشه اون ساعتی که من یواش یواش از مدرسه می‌رسم خونه، می‌آد می‌ایسته دم در تا مبادا من به تو سری بزنم. پس بیا با نامه با هم حرف بزنیم؛ مثل الآن من. من هم اگه موقع اومدن به خونه سعی کنم زودتر برسم و مامانم هنوز دم در نایستاده باشه، می‌تونم نامه‌هام رو توی حیاط خونه‌تون بندازم. تو هم همین کار ‌رو بکن؛ چون دیگه راهی وجود نداره. تلفن هم که نمی‌تونیم به هم بزنیم. مامانم می‌فهمه. منتظر جواب هستم. اگه جواب نامه‌ام رو ندی دوست چندین و چند ساله‌ات رو ناراحت می‌کنی‌ها. خداحافظ!

تعداد مشاهده مقاله: 133