کلاوس دیبیاوسی Klaus Dibiausi

هنگامی که کلاوس دیبیاوسی‌، شیرجه روی ایتالیایی در مسابقات المپیک ۱۹۶۴ (توکیو) برنده‌ی یک مدال نقره در پرش از سکّو شد‌، کم‌تر کسی متعجب شد‌؛ زیرا شیرجه در خانواده‌ی دیبیاوسی امری عادی بود‌. پدر کلاوس بین سال‌های ۱۹۳۳ تا ۱۹۳۶ قهرمان ایتالیا بود‌ و در المپیک برلین (۱۹۳۶) نیز در شیرجه از سکّو به مقام دهم رسیده بود‌. او که در زمان تولّد پسرش در شهر «زولبادهال Solbad Hall » اتریش زندگی می‌کرد‌، از همان دوران کودکی به آموزش کلاوس پرداخت و چندی بعد که خانواده به ایتالیا بازگشتند دیبیاوسی پسر‌، بدل به قهرمان شیرجه‌ی ایتالیا شد‌. وی در سه المپیک مکزیکوسیتی‌، مونیخ و مونترآل برنده‌ی مدال طلا در شیرجه از سکّو شد و بدل به تنها شیرجه‌روی تاریخ المپیک گردید که صاحب سه طلا در مسابقات شیرجه از سکّوی المپیک شده است‌. وی همچنین تنها قهرمانی است که در مسابقات شیرجه از سکّو در المپیک صاحب ۴ مدال شده است‌. او در المپیک توکیو یک مدال نقره از «تخته‌شیرجه» نیز تصاحب کرده بود و بدین ترتیب او ۳ طلا و ۲ نقره از المپیک کسب کرد‌. وی که نخستین قهرمان ایتالیایی بود که در مسابقات شیرجه‌ی المپیک برنده‌ی مدال طلا شد‌، در مسابقات قهرمانی جهان نیز درخشید‌. او که متولّد ۶ اکتبر ۱۹۴۷ است‌، در سال ۱۹۷۳ برنده‌ی یک طلا و یک نقره در مسابقات جهانی شد و این افتخار را در سال ۱۹۷۵ تکرار کرد‌. دیبیاوسی بعدها مربی تیم ملّی ایتالیا نیز شد‌. پی‌یتر فان دن هوگنباندPieter Van Den Hoogenband متولّد ۱۴ مارس ۱۹۷۸ در ماستریخت هلند‌. هوگنباند ملّقب به «هوگی Hoogie» در مسابقات جهانی رکوردی عجیب و دست‌نیافتنی به دست آورده است‌؛ کسب ۷ نقره و ۲ برنز. امّا او هیچگاه نتوانست صاحب مدال طلا شود‌. در مسابقات المپیک‌، ماجرای هوگی متفاوت بود‌. در المپیک ۱۹۹۶‌، هوگی در شش مسابقه شرکت کرد که بهترین مقام وی کسب عنوان چهارمی در شنای ۱۰۰ متر و ۲۰۰ متر آزاد بود‌؛ امّا در المپیک ۲۰۰۰سیدنی درخشش شناگر هلندی آغاز شد‌. وی در نیمه‌نهایی ۲۰۰ متر آزاد‌، رکورد جهانی را -که متعلّق به یان تروپ استرالیایی بود- شکست و سپس در فینال با تروپ رقابت کرد‌. در فینال در ابتدا به نظر می‌آمد که این دو شناگر بزرگ، قدرتمند ظاهر نشده‌اند‌؛ امّا هوگی به شکلی ناگهانی در اواخر مسابقه سرعت گرفت و با رکورد روز قبل خود مساوی کرد‌. پس از کسب این مدال طلا او در غروب همان روز در شنای ۲۰۰×۴ متر امدادی با تیم هلند درخشید‌. هوگی سریع‌ترین رکورد را برای یک شناگر در مسابقات امدادی به جای نهاد تا بدین وسیله تیم هلند مدال برنز را تصاحب کند‌. فان دن هوگنباند در نیمه‌نهایی ۱۰۰ متر آزاد نیز رکورد جهانی را بهبود بخشید و سرانجام در فینال نیز پیروز شد‌. علاوه ‌بر این افتخارات‌، وی در ۵۰ متر آزاد برنز گرفت و در شنای مختلط نیز چهارم شد‌. چهار سال بعد و در المپیک آتن‌، او به عنوان یکی از اعضای تیم ۱۰۰×۴ متر آزاد هلند مسابقه داد و تیم کشورش را از مقام چهارم به رتبه‌ی دوّم رساند‌. تنها یک روز بعد‌، او در فینال ۲۰۰ متر آزاد در بیش‌تر لحظات مسابقه پیشتاز بود‌، ولی یان‌تروپ از او پیشی گرفت و هوگی صاحب مدال نقره شد‌. در شنای ۱۰۰ متر آزاد نیز هوگی برای دفاع از عنوان قهرمانی خود مسابقه داد‌. او تا نیمه‌ی مسیر در مقام پنجم بود‌؛ امّا رقبا را یکی پس از دیگری جا گذاشت و سرانجام با اختلاف حدود ۱۰سانتی‌متر «رولاند شومان‌» شناگر آفریقای جنوبی را نیز جا گذاشت و قهرمان المپیک شد‌. هوگنباند در ۵۰ متر آزاد نیز هفتم شد و در مجموع به رکورد ۳طلا‌، ۲نقره و ۲ برنز دست یافت‌. رولاند مارک شومان Roland Mark Schoeman زمانی که رولاند شومان برای تحت تأثیر قراردادن دوست خود به شنا روی آورد کسی فکر نمی‌کرد که وی این‌قدر با جدّیت به شنا بپردازد‌؛ امّا این شناگر که متولّد ۳جولای ۱۹۸۰در پرتوریا Pretoria واقع در آفریقای جنوبی بود‌، چنان پیشرفتی کرد که در المپیک ۲۰۰۰نماینده‌ی کشورش در شنای ۵۰ متر و ۱۰۰ متر آزاد بود‌. شومان در این مسابقات به فینال نرسید؛ امّا یک سال بعد با تجربیاتی که از المپیک کسب کرده ‌بود در ۵۰ متر آزاد مسابقات جهانی به مدال برنز دست‌یافت‌. دوران درخشش شومان نیز بدون شک در المپیک آتن بود‌. او در ۱۰۰×۴ متر آزاد‌، اوّلین عضو تیم آفریقای جنوبی بود که شنا را آغاز کرد‌. رولاند به سرعت از رقبا پیش افتاد و پس از او نیز هم‌تیمی‌هایش‌، صدرنشینی را از دست ندادند‌. این یاران عبارت بودند از‌: «لیندون فرنزLyndon Ferns ،داریان تاونسد Darian Townsed و ریک نیتلینگ Ryk Neethling». وقتی نیتلینگ به عنوان آخرین عضو تیم آفرقای جنوبی‌، دیواره‌ی استخر را لمس کرد‌، نه تنها آفریقای جنوبی با اختلاف۱/۱۹ ثانیه به شکل غیرمنتظره‌ای قهرمان المپیک شد‌، بلکه آن‌ها موفّق شدند رکورد مسابقات جهانی و رکورد المپیک را (که در دوره‌ی قبل به دست آمده بود) بشکنند‌. شومان در ۱۰۰ متر آزاد نیز تنها با اختلاف ۶‌صدم ثانیه نسبت به پی‌یتر فان دن هوگنباند دوّم شد‌. آخرین مدال وی نیز در ۵۰ متر آزاد به دست آمد و وی با اختلاف ۹صدم ثانیه نسبت به «گری هالGary Hall » قهرمان این ماده، برنده‌ی المپیک شد‌. ولادیمیر سالنیکوفVladimir Salnikov یکی از سنگین‌ترین مسابقات ورزشی که نیازمند استقامت فراوانی است‌، شنای ۱۵۰۰ متر است‌. در این ماده‌، یک نام درتاریخ المپیک می‌درخشد‌: ولادیمیر سالنیکوف‌. این ورزشکار روس که در ۲۱ می ۱۹۶۰ در سنت‌پترزبورگ متولّد شد‌، در المپیک ۱۹۷۶ (مونترآل) برای نخستین بار‌، حضور در این رقابت‌های بزرگ را تجربه کرد‌. چهار سال بعد‌، والادیمیر درحالی در المپیک شرکت کرد که علاوه بر حمایت‌های تماشاگران هموطنش‌، حالا وی تجربه کسب مدال را نیز داشت‌. سالنیکوف در مسابقات جهانی ۱۹۷۸ درخشید و در المپیک مسکو نیز با شکستن رکورد المپیک در شنای ۴۰۰ متر آزاد‌، برنده‌ی مدال طلا شد‌. او دوّمین طلا را با تیم۲۰۰×۴ متر امدادی شوروی کسب کرد‌ و سرانجام در شنای ۱۵۰۰متر شاهکار کرد‌. او با زمان ۱۴/۵۸-۲۷ دقیقه‌، نه تنها سومین طلای خود را کسب کرد‌، بلکه اولین انسانی بود که سدّ ۱۵ دقیقه را در شنا شکست و ۱۵۰۰متر را در کم‌تر از این زمان شنا کرد‌. سالینکوف در مسابقات جهانی ۱۹۸۲ نیز درخشان ظاهر شد و مدال‌های خود را از دو دوره مسابقات جهانی به ۴ طلا و ۲ نقره افزایش داد‌؛ امّا شوروی در المپیک لس‌آنجلس شرکت نکرد و او شانس مدال‌های بیش‌تر را از دست داد‌. در بین سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۶ سالنیکوف ۶۱ مسابقه‌ی پیاپی شنای ۱۵۰۰ متر را برنده شد‌؛ امّا در مسابقات جهانی ۱۹۸۶ ناباورانه چهارم شد‌. در مسابقات اروپایی سال ۱۹۸۷ هم اصلاّ نتوانست به فینال صعود کند تا دیگر کسی به وی امید نداشته ‌‌باشد‌. در این شرایط او تنها در کنار همسرش به تمرین پرداخت و در حالی به المپیک سئول (۱۹۸۸) رسید که دیگر کسی روی او حساب نمی‌کرد‌؛ امّا...ولادیمیر بعد از ۶۷۵ متر از شروع مسابقه صدر نشین شد و به یک قهرمانی به یاد ماندنی حمله‌ور شد‌. او با سن ۲۸ درحالی قهرمان شد که در طول ۵۶ سال تا آن تاریخ، وی پیرترین قهرمان در شنای المپیک بود‌. ساعت۱۱:۳۰ آن شب‌، تمامی عکاسان و خبرنگاران در سالن تشریفات حضور داشتند‌. سالنیکوف به رستوران دهکده‌ی المپیک رفت تا غذای مختصری بخورد‌. در آن لحظه بیش‌از ۲۵۰ ورزشکار و مربی در رستوران حاضر بودند‌. وقتی خبر رسید که سالنیکوف وارد آن‌جا شده است‌، تمامی ورزشکاران و مربیان از کشورهای مختلف بی‌اختیار غذا خوردن را رها کردند و ایستاده قهرمان روس را تشویق کردند‌. دژشو گیارماتی Dezso Gyarmaty برترین بازی‌کن واترپلوی تمام دوران کشور مجارستان همواره یکی از بزرگ‌ترین قدرت‌های واترپلو در مسابقات جهانی و المپیک بوده است‌. ستارگان فراوانی در واترپلوی مجارستان ظهور کرده‌اند که بزرگ‌ترین آن‌ها «دژشو گیارماتی» بوده است‌. گیارماتی در ۲۳ اکتبر ۱۹۲۷ در «میشکولچ Miskolc» متولّد شد و در شرایطی در المپیک ۱۹۴۸ عضو تیم ملّی کشورش بود‌ که با این تیم به مدال نقره‌ی المپیک دست‌یافت‌. چهار سال بعد و در المپیک هلسینکی‌، مجارها قهرمان شدند و در سال ۱۹۵۴ نیز در شرایطی در مسابقات قهرمانی اروپا شرکت کردند که گیارماتی کاپیتان تیم مجارستان بود‌. او که صد متر را در ۵۸/۵ ثانیه شنا می‌کرد به عنوان سریع‌ترین بازیکن واترپلوی جهان شناخته ‌شد‌ه ‌بود‌. علاوه‌ بر آن توانایی ضربه زدن و شوت کردن توپ را با هر دو دست دارا بود‌. ضمن آن‌که علاوه ‌بر دفاع‌، در حمله نیز می‌درخشید‌. دو سال بعد شرایط، تفاوت فراوانی کرده بود‌. ارتش سرخ شوروی به مجارستان حمله کرده بود و اوضاع سیاسی و روحی مجارها به هم ریخته بود‌. مسابقه‌ی مجارستان و شوروی در این المپیک به چنان زد و خوردی انجامید که ابروی «ژادور» بازیکن مجارستان شکافت و داور سوئدی مسابقه‌، از آن به عنوان‌ «مسابقه‌ی بوکس در زیر آب» یاد کرد‌! با این حال مجارها در آب همچنان استوار بودند و سرانجام نیز قهرمان المپیک شدند‌. پس از کسب برنز المپیک رم (۱۹۶۰)‌، مجارها با کاپیتانی گیارماتی قهرمان مسابقات اروپا (۱۹۶۲) شدند و در سال ۱۹۶۴ نیز مجدداً قهرمان المپیک شدند‌. این آخرین المپیک «دژشو گیارماتی‌» بود‌. امّا ارتباط وی با واترپلو قطع نشد و در المپیک ۱۹۷۶ به عنوان مربی مجارستان‌، قهرمان المپیک شد‌. پر افتخارترین بازیکن واترپلوی تاریخ‌، بعدها در شرایطی یکی از نمایندگان مجلس کشورش شد که تشکیل خانواده‌ای عجیب داده ‌بود‌. او با «اوا ژکلی Eva Szekely» قهرمان شنای ۲۰۰ متر کرال پشت در المپیک ۱۹۵۲ ازدواج کرد‌. آندره‌آ Andrea دختر این زوج ورزشکار در المپیک ۱۹۷۲ برنده‌ی مدال نقره در صد متر کرال پشت گشت و بعدها با «میهالی‌هژ Mihaly Hesz» قهرمان قایقرانی کانو در المپیک ۱۹۶۸ ازدواج کرد‌! یک خانواده‌ی رویایی با قهرمانانی فراموش‌نشدنی‌! آیلین ریگین سول Aileen Riggin Soul به نظر شما یک ورزشکار قبل از شروع یک مسابقه‌ی مهم چه احساسی دارد‌؟ حتماّ می‌گویید نگرانی و دلهره برای آغاز شدن مسابقه و امید برای شکست دادن رقبا‌. امّا در مورد «آیلین ریگین‌» این احساس متفاوت بود‌. او که در دوّم می ۱۹۰۶ در «نیوپورت Newport» واقع در جزیره‌ی «رود» ایالات متحدّه متولّد شده بود‌، هنگامی که در المپیک ۱۹۲۰ (آنتورپ) در مسابقه‌ی شیرجه شرکت کرد‌، تنها ۲۹/۵ کیلوگرم وزن داشت و با ۱۴۰ سانتی‌متر قد و سن چهارده‌، کوچک‌ترین ورزشکار المپیک به شمار می‌آمد‌. در آن شرایط و در لحظاتی که وی آماده‌ی مسابقه‌ی شیرجه شده بود‌، به تنها چیزی که فکر نمی‌کرد مسابقه و قهرمانی در آن بود‌. بعدها او گفت: «مسابقه در هوای آزاد و در استخری مملو از آب‌های سرد و تیره برگزار می‌شد‌. در انتهای استخر گل‌ولای فراوانی انباشته بود و من با خود فکر می‌کردم اگر با شدّت در آب پایین بروم چه خواهد شد‌؟ ممکن است که آن‌قدر پایین بروم که آرنج‌هایم در گل گیر کند‌، کسی هم دنبالم نیاید و همه فراموشم کنند‌. آن وقت راه نجاتی ندارم و می‌میرم‌!» ریگین در چنین شرایطی مسابقه داد و با شکست دادن رقبا‌، قهرمان المپیک شد. دو سال بعد او در مسابقات کشور خود نیز برنده‌ی سه طلا از مسابقات در هوای آزاد و یک قهرمانی در مسابقات داخل سالن شد‌. در همان سال (۱۹۹۲) او اوّلین شخص لقب گرفت که از توانایی‌های وی در صنعت سینما استفاده شد‌ و از حرکات زیرآبی و شنای ریگین در فیلم استفاده شد‌. دو سال بعد نوبت به المپیک پاریس رسید و علاوه بر نقره در مسابقه‌ی پرش از تخته‌ی شیرجه‌، یک برنز نیز از ۱۰۰ متر کرال پشت کسب کرد‌ تا اوّلین ورزشکار تاریخ لقب گیرد‌ که هم در مسابقات شنای المپیک و هم در شیرجه المپیک مدال گرفته است‌. وی قبل از سال ۱۹۲۶ حرفه‌ای شد و علاوه بر سفرهای مختلف به نقاط مختلف دنیا‌، افتخار این را یافت که اولین نویسنده‌ی ورزشی زن در تاریخ کشورش لقب گیرد‌. در چنین شرایطی آیلین هرگز از شنا جدا نشد‌. او می‌گفت که از کنار گذاشتن شنا می‌ترسد و تا آخر عمر باید این کار را ادامه دهد‌. حتی وقتی سن او از ۸۰ نیز گذشت‌، وی به درخشش در شنا ادامه داد: در ۸۲ سالگی ۹ رکورد شنای کشوری بر جای نهاد‌. چهارسال بعد ۶ قهرمانی در مسابقات قهرمانی World Master کسب کرد‌ و در سال ۱۹۹۶ یازده رکورد ملّی و ۵ رکورد جهانی در رده سنی ۹۰-۹۴ سال به جای نهاد‌! او که در «بروکلین هایتس‌ Brooklyn Heights » نیویورک زندگی می‌کرد در روز ۱۷ اکتبر ۲۰۰۲ و در سن ۹۶ سالگی درگذشت‌. جورجیا کولمن Georgia Coleman تنها شش ماه به مسابقات المپیک آمستردام (1928) باقی مانده بود که «جورجیا کلمن» شروع به آموختن شیرجه کرد‌ و در مدّتی کوتاه چنان پیشرفتی کرد که به عنوان نماینده‌ی آمریکا عازم المپیک شد‌! او که در ۲۳ ژانویه‌ی ۱۹۱۲ متوّلد شد‌ه بود‌، در المپیک درخشید‌: در شیرجه از سکّو نقره گرفت و یک برنز نیز در شیرجه از تخته‌ی شیرجه کسب کرد‌. او که اوّلین زنی بود که در شیرجه‌، ۲/۵ پشتک را از جلو انجام داد‌، از ۱۹۲۹ تا ۱۹۳۱ در شیرجه از تخته‌ی شیرجه در خارج از سالن و شیرجه از سکّو قهرمان آمریکا شد‌. در مسابقات سالنی نیز کولمن موفّق بود و در سال ۱۹۳۱ قهرمان شیرجه از تخته‌ی شیرجه در ارتفاع ۱ متر شد‌. ضمن آن‌که از ۱۹۲۹ تا ۱۹۳۴ در مسابقات تخته‌ی شیرجه در ارتفاع ۳ متر هم طلای آمریکا را کسب کرد‌. آخرین افتخارات این نابغه‌ی جوان طلای شیرجه از تخته‌ی شیرجه و نقره‌ی شیرجه از سکّو در بازی‌های المپیک لس‌آنجلس (۱۹۳۲) بود‌. این قهرمان بزرگ‌، زندگی غم‌انگیزی داشت‌. در سال ۱۹۳۷ فلج شد‌؛ ولی با اراده‌ای مثال‌زدنی آموخت که چگونه در چنین شرایطی نیز شنا کند‌. امّا عواقب بعدی این بیماری‌، «پولیومیت‌» بود‌. ذات‌الریه‌ی جورجیا التهاب یافت و او در ۱۴ سپتامبر ۱۹۴۰ و در شرایطی که تنها ۲۸ سال داشت‌، جان خود را از دست داد‌. هندریکا ماستنبروک Hendrika Mastenbroek در سال ۱۹۳۴ و در مسابقات قهرمانی شنای اروپا در روتردام (هلند)‌، دختری ۱۵ ساله با درخششی بی‌نظیر چشم‌ها را خیره کرد‌. « هندریکا ویلهلمینا ماستنبروک Hendrika Wilhelmina Mastenbroek» ملقب به «ریه Rie» که در ۱۹ فوریه ۱۹۱۹ در روتردام متولّد شده بود‌، در این مسابقات ۳ طلا و ۱ نقره کسب کرد‌. این شاهکار سبب شد تا «ریه» با عنوان برترین شناگر اروپا پای به المپیک ۱۹۳۶ (برلین) گذارد‌. اوّلین رقابت او شنای صد متر آزاد بود‌. رقابتی که او پس از پنجاه متر، نفر پنجم بود و حتی تا ده متر به پایان مسابقه‌، نفر سوم بود‌؛ ولی در ده متر پایانی او به شکلی دراماتیک از رقبا پیشی گرفت و قهرمان شد‌. سه روز بعد نوبت به مسابقه‌ی صد متر کرال پشت رسید‌. «ریه» در این مسابقه نیز می‌توانست برنده‌ی طلا شود امّا پای او لحظه‌ای کوتاه به ریسمان جداکننده‌ی محل شنای هریک از شناگران برخورد کرد و همین وقفه‌ی کوتاه موجب شد تا تنها با ۰/۳ ثانیه پس از هموطن خود «نیدا سنفNida Senff » در رده‌ی دوّم قرار گیرد‌. یک روز بعد نوبت به رقابت ۱۰۰×۴ مترآزاد رسید‌. تیم قدرتمند هلند در حالی زیر نظر مربی مشهور خود «ما براون Ma Braun» در کانال‌های روتردام تمرین کرده بود که «ویلی دن اودن Willy Den Ouden، نیدا سنفNida Senff، جوپی سلباخ Jopi Selbach، تینا واگنر Tina Wagner، همگی در مسابقات مختلف سابقه کسب مدال طلا را داشتند‌. یوهانا والبرت Johanna Waalbert و ریه ماستنبروک نیز دیگر ستارگان این تیم بودند‌. رقابت شنای ۱۰۰×۴ متر مسابقه‌ی پرشور بین ژرمن‌ها بود‌. تا ۲۰ متر مانده به نقطه‌ی پایانی‌، مشخّص نبود که آلمان قهرمان می‌شود یا هلند‌؛ امّا در این لحظه ریه شتاب گرفت و هلند را قهرمان المپیک کرد‌. تنها یک روز بعد ریه مجبور به حضور در چهارمین فینال بود‌؛ آن هم در طول پنج روز. قبل از مسابقه‌ی ۴۰۰ متر آزاد «راگنهیلد هوگر Ragnhild Hveger» یک بسته شکلات بین رقبای خود تقسیم کرد‌؛ امّا به ماستنبروک تعارف نکرد‌. ریه نیز با خود عهد کرد که از رقیب دانمارکی خود انتقام بگیرد‌. هوگر در تمام مسیر پیشتاز بود‌؛ امّا ریه از ۲۵ متر مانده به نقطه‌ی پایان، پیش افتاد و در پایان کار با اختلاف یک متر قهرمان شد‌. با این شاهکار او بدل به اولین زن در تاریخ المپیک گشت که در یک المپیک چهار مدال برنده شده است‌. ریه یکی از مدال‌های خود را فروخت و پول آن را در راه ساخت محلّی خیریّه برای افراد معلول خرج کرد‌. ریه در حالی به کار خود خاتمه داد که در مدّت کوتاه رقابت‌های خود ۶ بار در شنای کرال پشت و ۳ بار در شنای آزاد‌، رکورد جهانی را ترّقی داد‌. در المپیک توکیو (۱۹۶۴) «شارون استودر Sharon Stouder» در حالی با رکورد ۳ طلا و یک نقره ریه مساوی کرد که از المپیک ۱۹۶۰ شنای مختلط نیز به برنامه المپیک افزوده گشته بود‌. پس از پایان دوران ورزشی‌، ریه ازدواج کرد و صاحب ۳ فرزند شد‌. وی در ۶ نوامبر ۲۰۰۳ درگذشت‌. اتل لکی Ethel Lackie متولّد اکتبر ۱۹۰۷ در ایلینویز واقع در ایالت شیکاگو‌. لکی اوّلین زنی بود که ۱۰۰ یارد را کم‌تر از یک دقیقه شنا کرد و همچین اوّلین زنی بود که در شنای ۱۰۰ متر آزاد‌، زمانی کم‌تر از یک دقیقه و ۱۰ ثانیه بر جای نهاد‌. در المپیک ۱۹۲۴ (پاریس)‌، لکی در ۱۰۰ متر آزاد با اختلاف ۲۵‌ متر نسبت به نفر دوّم قهرمان المپیک شد‌ و دوّمین طلا را به عنوان یکی از اعضای تیم ۱۰۰×۴ متر آزاد آمریکا کسب کرد‌. وی همچنین در شنای ۱۰۰ یارد آزاد در فضای آزاد (1924)، 100 متر آزاد (۱۹۲۶) و ۱۰۰یارد سالنی در سال‌های ۱۹۲۵، ۱۹۲۶ و ۱۹۲۸ قهرمان آمریکا شد‌. پس از ازدواج‌، نام این قهرمان به «اتل واتکینز E.Watkins » تغییر یافت‌

تعداد مشاهده مقاله: 99