ورزشی

از سخت‌ترین رقابت‌های ورزشی دو ماراتن است. در این رقابت، دوندگان می‌بایست ۴۲ کیلومتر و ۱۹۵ متر را دویده تا به خط پایان مسابقه برسند. باور کردن این مسأله کمی دشوار به نظر می‌رسد؛ امّا رکورد مارتن در مردان ۱۲۵دقیقه و در زمان حدود ۱۳۵دقیقه می‌باشد. برخی بر این باورند که ماراتن یکی از رقابت‌های المپیک باستان بوده است؛ امّا این چنین نیست. در المپیک‌های یونان باستان خبری از دو‌های استقامت نبوده. با این حال این مسابقه نیز ریشه‌ در افسانه‌های یونانی دارد. در سال ۴۹۰ قبل از میلاد، نیروهای ارتش هخامنشی به یونان حمله کردند و در دشت «ماراتن» رو در روی سپاه آتن ایستادند. ماراتن دشتی است در منطقه‌ی «آتیکا» واقع در ۴۰ کیلومتری شمال شرقی آتن. در این نبرد، آتنی‌ها به فرماندهی «میلتیاد» در ابتدا تا آستانه‌ی شکست پیش رفتند؛ امّا سرانجام یک گردان کمکی از «پلاتونیاس» فرا رسید و یونانیان در اوّلین نبرد با قوای هخامنشیان، آنان را مجبور به عقب‌ نشینی کردند. طبق گفته‌های هرودوت (مورخ مشهور یونانی که همواره عادت داشت تاریخ را به سود یونانیان بنویسد) یونانیان یک پیک ارتشی آتنی به نام «فیدی پیدس» را مأمور کردند که خبر پیروزی در جنگ را به مردم آتن برساند. فیدی‌پید‌س قبلاً برای اعلام خبر جنگ تا اسپارت دویده بود، امّا باز هم توقف نکرد. مسیری که تا آتن در کم‌تر از ۲روز حدود ۱۵۰مایل دوید. (هر مایل ۱۶۰۹ متر است). سرانجام نیز تلوتلو خوران به دروازه‌های شهر رسید و فریاد زد. «شاد باشید! ما پیروز شدیم.» آن گاه جان خود را از دست داد‌! این افسانه به احتمال زیاد غیرواقعی است، امّا کم‌کم مورد توّجه عموم قرار گرفت. یکی از کسانی که شدیداً اعتقاد داشت که این ماجرا حقیقت دارد، تاریخ‌دان و زبان‌شناس فرانسوی «میشل بریل» بود. سال ۱۸۹۶با آغاز بازی‌های المپیک نوین، بریل پیشنهاد کرد که به یاد فیدی پیدس، مسابقه‌ی دو استقامتی از روی پل دهکده ماراتن آغاز شود و در استادیوم «پان آتنیک» به پایان برسد و به قهرمان مسابقه نیز یک مدال نقره اهدا شود. «بارون پی‌یر دوکوبرتن» بنیانگذار المپیک با ذوق و شوق این پیشنهاد را پذیرفت. قبل از برگزاری این مسابقه، یونانی‌ها یک مسابقه‌ی انتخابی بین داوطلبان یونانی این رقابت برگزار کردند. در روز پانزدهم فوریه ۱۸۹۶مسابقه برگزار شد و سه دونده‌ی اوّل به عنوان نمایندگان یونان در این مسابقه برگزیده شدند. رکورد «گریگورو» نفر اوّل ۳ساعت و ۴۵دقیقه بود. امّا تنها چند روز قبل از آغاز رقابت‌های المپیک در دهم مارس یک مسابقه‌ی انتخابی دیگر نیز برگزار شد و چند دونده‌ی دیگر به این نفرات اضافه شدند. از جمله «اسپیریدون لوییس» که در مسابقه‌ی قبلی پنجم شده بود. رقابت ماراتن المپیک در دهم آوریل برگزار شد. حدود ۱۰۰هزار تماشاگر در مسیر مسابقه با تمام وجود آرزو می‌کردند که دونده‌ای از کشور میزبان از دیگران پیشی بگیرد. از ۱۷ دونده ۱۳ نفر یونانی بودند، امّا چهار دونده‌ی خارجی، همگی در دوهای استقامت با تجربه بودند. البته در مسافت‌هایی کم‌تر؛ زیرا تا به آن روز سابقه نداشت که چنین رقابتی برگزار گردد. «ادوین فلاک» استرالیایی قهرمان دو ۸۰۰ متر و ۱۵۰۰ متر المپیک، «آلبین لرموسیا» دونده‌ی ۱۵۰۰ متر فرانسوی، آریور بلیک دونده‌ی ۱۵۰۰ متر آمریکا که سه روز قبل صاحب مدال نقره ۱۵۰۰ متر شده بود و گیولا کلنر دونده‌ی مجار بیش از نیمی از مسیر پیشاپیش دوندگان در حال حرکت بودند و لرموسیا به عنوان نفر اوّل می‌دوید؛ امّا پس از رسیدن دوندگان به یک سربالایی، تلفات آغاز شد. بلیک پس از ۱۴/۵مایل از مسابقه کنار رفت. «چاریلائوس واسیلاکوس»، دونده‌ی یونانی از «کلنر» پیش افتاد و لرموسیا قبل از رسیدن به ۲۰مایلی، توان ادامه‌ی مسابقه را از دست داد. فلاک استرا‌لیایی با اقتدار پیش می‌رفت؛ امّا مدتی بعد چوپان یونانی «اسپیریدون لوییس» از کلنر گذشت و در جای دوّم قرار گرفت. یک دوچرخه سوار به سمت استادیوم رکاب زد تا خبر قهرمانی فلاک را به گوش مردم برساند، امّا فلاک حتّی به ۲۵مایلی نیز نرسید. او هذیان گویان پس از حدود ۲۳/۵مایل از ادامه‌ی مسابقه بازماند. لوییس در حوالی ۲۱مایلی از فلاک عبور کرده بود و با خروج فلاک، حالا سه یونانی پیشتاز مسابقه بودند. دوّمین پیک سوار بر اسبی سپید به سوی استادیوم تاخت تا به جایگاه سلطنتی خبر پیروزی را بدهد. کلمات به سرعت بین حاضرین در استادیوم رد و بدل شد و مردم جشن را آغاز کردند. در شرایطی که اسپیریدون هنوز با مسیر مسابقه در نبرد بود، دو شاهزاده‌ی یونان «نیکلاس» و «جورج» به داخل پیست پریده و باقی مسیر را با قهرمان یونانی دویدند. میانگین سرعت لوییس ۷/۱۱دقیقه برای هر مایل بود. پس از پایان مسیر ۲۴/۸۵مایلی (۴۰ کیلومتری) او را به جایگاه سلطنتی بردند تا شاه به او تبریک بگوید. بیش از هفت دقیقه گذشت تا آن که واسیلاکوس نیز از خط پایان گذشت و مدال برنز مخصوص نفر دوّم را به خود اختصاص داد. سپس نوبت «اسپیریدون بلوکاس» یونانی و «گیولا کلنر» مجار بود. امّا کمی بعد مشخص شد که بلوکاس در قسمتی از مسیر سوار یک کالسکه شده است. بلوکاس از مسابقه اخراج شد و کلنر عنوان سوّم را به خود اختصاص داد. دوندگان یکی پس از دیگری از خط پایان عبور کردند. استادیوم «پان آتنیک» کمی آن طرف‌تر از محل استادیوم باستانی ساخته شده بود و هفتاد هزار تماشاگر در این استادیوم مرمرین شاهد بودند که ۹نفر از خط پایان عبور کردند. ۸ تن از این قهرمانان یونانی بودند. ماراتن پاریس اندکی پس از المپیک و در روز یکشنبه ۱۹جولای ۱۸۹۶جمعیت عظیمی از فرانسویان در «پورت مایلو» اجتماع کردند تا شاهد آغاز اوّلین ماراتن پاریس باشند. این مسابقه به همت روزنامه‌ی «پتی» برگزار شده بود و ۱۹۱نفر آمادگی خود را اعلام کرده بودند که بیش از ۴۰ کیلومتر مسیر مسابقه از پاریس تا «کونفلانس» را بدوند. قرار شده بود که به تمامی دوندگانی که مسابقه را در زمانی کم‌تر از ۴ساعت به پایان برسانند جایزه داده شود. بعد از ۲ساعت و ۳1 دقیقه و در میان هلهله‌ی دوهزار تماشاگر که در اطراف خط پایان ایستاده بودند، «لن‌هورست» بریتانیایی نوار پایانی را روی پل کونفلانس قطع کرد. او مدّتی در دستان مربی‌اش «بون» آرام گرفت و آن‌گاه جایزه ۲۰۰دلاری «پتی ژورنال» را به خود اختصاص داد. ماراتن پاریس همه ساله در پایتخت فرانسه برگزار می‌گردد. اتحادیه‌ی دوندگان بوستون یکی از قدیمی‌ترین باشگاه‌های دو و میدانی آمریکا «اتحادیه‌ دوندگان بوستون» است که در پانزدهم مارس ۱۸۸۷تأسیس شد. اوّلین رئیس این باشگاه «روبرت کلارک» بود و با پشتیبانی علاقه‌مندان، حامیان مالی و سیاستمداران، این اتحادیه روز به روز گسترش یافت. در کتاب سال ۱۸۹۰هدف این اتحادیه چنین ذکر شده است: «تشویق همگان به ورزش جوانمردانه و گسترش دادن فرهنگ تربیت بدنی». علامت اختصاری باشگاه B.A.A بود و محل آن در نبش خیابان‌های اکستر و بویلستون در دهانه‌ی خلیج بوستون قرار داشت. ساختمان باشگاه در ۱۸۸۸تکمیل شد؛ یعنی روزی که کتاب‌خانه‌ی همگانی بوستون در محل جدید خود افتتاح گردید. علاوه بر باشگاه دو و میدانی و کتاب‌خانه، این اتحادیه امکاناتی همچون سالن بولینگ، بیلیارد، زمین تنیس و محدوده‌ای برای تیراندازی را نیز دارا بود. همچنین در بیرون شهر نیز باشگاه کوچکی تحت نظارت این اتحادیه بود. یک تک شاخ افسانه‌ای به عنوان سمبل باشگاه برگزیده شد. اوّلین مسابقات دو و میدانی این باشگاه در سال ۱۸۹۱برگزار شد. علاوه بر دو و میدانی، بوکس، شمشیر بازی و واترپلو نیز در شمار ورزش‌های پرطرفدار این باشگاه بود. آرم تک شاخ روی تمامی مدال‌هایی که در ماراتن بوستون به دوندگان اهدا می‌گردید، دیده می‌شد. سال ۱۹۳۶بدهی‌های فراوان سبب گردید که دفتر باشگاه بسته شود و B.A.Aبه ساختمان شماره ۴۰ «ترینیتی پلیس» انتقال یابد. از سال ۱۹۸۶ «جان هنکوک» به عنوان حامی مالی مسابقات ماراتن بوستون برگزیده شد و مسابقات ماراتن بوستون با حمایت‌های مالی این شرکت و دیگر حامیان در آینده نیز همچون سال‌های گذشته برگزار خواهد گردید. اوّلین ماراتن بوستون پس از برگزاری موفق ماراتن در المپیک و پایان دراماتیک و سراسر هیجان آن، اعضای B.A.Aنیز تصمیم گرفتند که برگزارکننده‌ی ماراتن بوستون باشند. جان گراهام مدیر کاروان اعزامی بوستون به المپیک (که نماینده‌ی کشور آمریکا در بازی‌ها بود) مسؤولیت سازماندهی ماراتن بوستون را بر عهده گرفت. هربرت هولتون بازرگان این شهر نیز به گراهام کمک می‌کرد. مسیرهای مختلفی برای برگزاری مسابقه در نظر گرفته شد تا این که در نهایت تصمیم برآن شد که مسابقات از زمین بیضی شکل «ایروینگتون» در بوستون آغاز گردد و تا کارخانه متکالف در «آشلند» ادامه پیدا کند. در ابتدا قرار بر این بود که مسافت مسابقه ۲۴/۵مایل در نظر گرفته شود، امّا مسافت این مسیر ۲۴/۸مایل بود. سرانجام در ۱۹آوریل ۱۸۹۷پانزده دونده رقابت خود را آغاز کردند و پس از ۲ ساعت و ۵۵دقیقه و ده ثانیه یک نیویورکی به نام «جان مک درموت» اوّلین نفری بود که از خط پایان گذشت. او به طور میانگین، هر مایل را در ۷ دقیقه و ۵ ثانیه دویده بود. مک درموت با این پیروزی، نام خود را در اوّلین قهرمانی ماراتن بوستون در تاریخ جاودانه ساخت. از بین ۱۴ دونده‌ی دیگر، ۷ نفر موفق شدند مسابقه را تا به پایان ادامه دهند... در سال ۱۹۲۴ابتدای مسابقه‌ی ماراتن به جای آشلند در «هاپکینتون» برگزار شد و پس از آن نیز برای همیشه، مسابقه از این مکان آغاز گردید. امّا پس از المپیک ۱۹۰۸قرار بر این شد که مسیر مسابقه‌ی مارتن به ۲۶مایل و ۳۸۵ متر (۴۲ کیلومتر و ۱۹۵ متر) افزایش یابد. ۱۶سال طول کشید تا مقامات بازی‌های المپیک به صورت رسمی این تغییر مسافت را پذیرفتند. مسیر ماراتن بوستون هم از سال ۱۹۲۷ به ۴۲ کیلومتر و ۱۹۵ متر رسید تا با استاندارد‌های بین‌المللی مطابقت داشته باشد. ماراتن بوستون چه زمانی برگزار می‌شود؟ ۱۹ آوریل در کشور آمریکا به «روز وطن پرستان» مشهور است. در این روز در سال ۱۷۷۵ جنگ‌های استقلال طلبانه آمریکاییان علیه بریتانیا در «ماساچوست» و «مین» آغاز شد و سرانجام پس از گذشت چند سال منجر به استقلال ایالات متحده گردید. از آن پس همه ساله در روز ۱۹آوریل (که تعطیل رسمی است) جشن گرفته می‌شود. مسابقه‌ی ماراتن بوستون نیز همه ساله در چنین روزی برگزار می‌گردید (بجز نوزدهمین دوره مسابقات که در روز دوشنبه ۲۰آوریل ۱۹۱۸ برگزار شد.) در سال ۱۹۶۹ زمان برگزاری مسابقات تغییر کرد و به سوّمین دوشنبه در ماه آوریل منتقل شد. آخرین دونده‌ای که در روزی غیر از دوشنبه قهرمان گردید «آمبی بورفوت» بود که در روز جمعه ۱۹آوریل ۱۹۶۸ با رکورد ۲ساعت و ۲2 دقیقه و ۱۷ ثانیه قهرمان شد. زنان در ماراتن بوستون در سال ۱۹۶۶ «روبرتاگیب» در شرایطی که می‌دانست حضور در مسابقه برای زنان ممنوع می‌باشد، در نزدیکی خط شروع مسابقه ایستاد و به هنگام شلیک تپانچه آغاز رقابت، وارد مسیر مسابقه گردید. او که در سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۸ در هیچ مسابقه‌ی رسمی شرکت نکرد، نام خود را به عنوان اوّلین زنی که ماراتن بوستون را به پایان رساند در تاریخ جاودانه ساخت. در سال ۱۹۶۷ «کاترین سویتزر» با نام «ک.ج.سویتزر» در مسابقه ثبت‌نام کرد. ثبت‌نام‌کنندگان که نمی‌دانستند، این اسم متعلّق به یک زن است، نام او را در لیست شرکت‌کنندگان نوشتند و این گونه بود که مقامات B.A.A نتوانستند او را از بین دوندگان اخراج کنند تا او به طور رسمی به عنوان اوّلین زن، ماراتن بوستون را به پایان برساند. در آن زمان اتحادیه‌ی دوندگان آماتور آمریکا (A.A.U) با حضور دوندگان زن در مسافت‌های طولانی موافقت کرده بود؛ امّا در سال ۱۹۶۸ به صورت رسمی زنان را از شرکت در ماراتن بازداشتند. با این حال، گذشت زمان و افزایش علاقه‌ی مردم به این رقابت، کار را به جایی رساند که در پاییز سال ۱۹۷۱ ورود زنان به ماراتن بوستون آزاد اعلام گردید. این گونه بود که در ۱۹۷۲ هشت زن برای شرکت در مسابقه ثبت نام کردند و همگی مسابقه را با موفقیّت به پایان رساندند. «نینا کوشیک» اوّلین قهرمان زن در ماراتن بوستون لقب گرفت. ماراتن ویلچررانان برای نخستین بار در سال ۱۹۷۵ «باب هال» تصمیم گرفت که روی ویلچر، این رقابت سنگین را به پایان برساند. «ویل کلونی» سرپرست مسابقه اعلام کرد که اگر او مسابقه را در زمانی کم‌تر از سه ساعت به پایان برساند، به وی گواهی اتمام ماراتن بوستون اهدا خواهد شد. قهرمان ویلچرران مسابقه را در ۲ساعت و ۵۸دقیقه طی کرد تا به او نیز گواهینامه‌ای همانند دوندگان هدیه داده شود. دیگر ویلچررانان بزرگ همچون «ژان دریسکول» و «جیم کناب» با درخشش خود، عاملی مهم در شناسایی این رقابت به مردم جهان شدند. قهرمان المپیک در بوستون هنگامی که «فاتوما روبا» با رکورد ۲ساعت و ۲۶دقیقه و ۲۳ثانیه ماراتن بوستون ۱۹۹۷ را فتح کرد، چهارمین قهرمانی که هم فاتح ماراتن بوستون و هم فاتح ماراتن المپیک گردیده است. او سه بار در بوستون و یک بارهم در المپیک قهرمان این رقابت سنگین گردید. قبل از او «جوان بنویت» آمریکایی در ۱۹۷۹ و ۱۹۸۳ فاتح ماراتن بوستون شد، در المپیک ۱۹۸۴ لس‌آنجلس فاتح المپیک، «روزا موتا» از پرتغال نیز سه بار در ۱۹۸۷، ۱۹۸۸ و ۱۹۹۰ تاج قهرمانی ماراتن بوستون را بر سر نهاد و در المپیک سئول (۱۹۸۸) نیز نفر اوّل شد. تنها مردی که این کار بزرگ را انجام داده است «گلیندو بوردین» ایتالیایی است که در ۱۹۸۸ نفر اوّل المپیک و در سال ۱۹۹۰ قهرمان بوستون شد. ماراتن نیویورک با بالا رفتن تب ماراتن در سراسر جهان، مسابقات ماراتن یکی پس از دیگری متولّد شدند. اوّلین ماراتن نیویورک در سال ۱۹۷۰ در حالی با بودجه ۱۰۰۰ دلار برگزار شد که ۵۵ دونده موفق شدند مسابقه را تا به انتها بدوند. این مسابقه پس از آغاز محقّر خود، به سرعت پیش‌رفت کرد و کار به جایی رسید که در دوره‌های بعد از بین دوازده هزار داوطلب، سه هزار نفر برای شرکت در مسابقه برگزیده شدند. برای این رقابت همکاری هزاران نفر از کارکنان شهر لازم است تا دو میلیون تماشاگر در طول مسیر شاهد انجام مسابقه باشند. میلیون‌ها نفر نیز این مسابقه را از گیرنده‌های تلوزیونی مشاهده کردند. در سال ۱۹۷۶ و به مناسبت جشن دویستمین سالگرد استقلال آمریکا، روزها، هفته‌ها و ماه‌ها تدارک دیده شد تا مسابقه از پارک مرکزی شهر آغاز گردد و در پنج خیابان شهر نیویورک (بروکلین، کوئینز، برانکس، منهتن و استیتن آیلند) برگزار شود. در این رقابت فرانک شورتر (قهرمان ماراتن المپیک ۱۹۷۲ و نایب قهرمان المپیک ۱۹۷۶) نیز در کنار ۲۰۸۹ دونده‌ی دیگر حضور یافت و سرانجام پس از «بیل راجرز» نایب قهرمان شد. از جمله رکوردهای جالب ماراتن نیویورک در طول برگزاری ادوار مختلف آن، می‌توان به رکورد سال ۲۰۰۱ «تسفایه جیفار» از اتیوپی در بخش مردان ۲ساعت و ۷ دقیقه و ۴۳ ثانیه و رکورد سال ۲۰۰۳ مارگارت اوکایو از کنیا در بخش زنان ۲ساعت و ۲۲ دقیقه و ۳۱ ثانیه اشاره کرد. ضمن آن که «گرته واتیز» با ۹ عنوان قهرمانی پرافتخارترین دونده‌ی این مسابقات به‌شمار می‌آید. ماراتن شیکاگو ایده‌ی برگزاری این ماراتن در نوامبر ۱۹۷۶ به ذهن مسؤولان برگزاری مسابقه رسید و در سپتامبر ۱۹۷۷ اوّلین ماراتن شیکاگو با نام «ماراتن شهرداری» با حضور ۴۲۰۰ دونده برگزار شد و از آن پس همه ساله در ماه اکتبر برگزار می‌گردد. از نتایج جالب توجه این مسابقه می‌توان به دو سال ۲۰۰۲ اشاره کرد که در بخش زنان «پائولا رادکلیف» با زمان ۲ ساعت و ۱۷ دقیقه رکورد جهانی را ترقی داد و «خالد خانوچی» نیز در بخش مردان به رکورد ۲ساعت و ۵دقیقه و ۵۶ثانیه دست یافت. ماراتن روتردام یکی از مسابقات با کیفیت ماراتن، رقابت ماراتن روتردام است که اوّلین دوره‌ی آن در ماه می ۱۹۸۱ برگزار شد. در این رقابت که آن را «مؤسسه‌ی ماراتن روتردام» سازماندهی کرده بود، ۲۰۰ نفر شرکت کردند و «جان‌گراهام» قهرمان بریتانیایی مسابقه، با ثبت رکورد ۲ساعت و ۹دقیقه و ۲۸ ثانیه در جهان به شهرت دست یافت. این رقابت سال به سال گسترش یافت و امروزه به بزرگ‌ترین مسابقه‌ی ورزشی «یک روزه» در کشور هلند تبدیل شده است. شرایط مسابقه و مسیر رقابت و جوّ حاکم بر این ماراتن، آن را به یکی از سریع‌ترین مسابقات ماراتن تبدیل کرده است، تا جایی که هرساله بهترین دوندگان ماراتن و دو ده‌هزار متر دنیا در آن شرکت می‌کنند. در بیست و دومین دوره‌ی این ماراتن که روز یکشنبه ۲۱آوریل ۲۰۰۲ برگزار شد، بیش از ده هزار نفر در آن شرکت کردند که بیش از ۲۵ درصد شرکت کنندگان، دوندگان غیر هلندی بودند. ماراتن برلین بهترین مسیر ماراتن در رقابت‌های بین‌المللی شهر برلین است. مسیر مسطّح این شهر همانند مسیر ماراتن شیکاگو است، با این تفاوت که هوای شیکاگو به هنگام برگزاری مسابقه، هوایی سرد است و برلین این خصوصیت منفی را ندارد. همین امر سبب شده که همه ساله به هنگام برگزاری ماراتن برلین، علاقه‌مندان در انتظار شکسته شدن رکوردهای جهانی باشند. از جمله رکوردهای بخش زنان، رکوردهای «تگلا لاروپ» کنیایی و «نائوکا تا کاهاشی» است. تاکاهاشی ژاپنی اوّلین زنی بود که سدّ ۲ساعت و ۲۰دقیقه را در ماراتن شکست. در بخش مردان نیز شاهد سد شکنی در رکوردها بوده‌ایم. زمانی «رونالد دکوستا» از برزیل با ثبت زمان ۲ساعت و ۶دقیقه و ۵‌‌ثانیه رکورد جهان را به نام خود ثبت کرد و پس از آن نوبت به رکوردهای باور نکردنی رسید. در ۲۸ سپتامبر ۲۰۰۳ «پل تارگت» کنیایی برای نخستین بار و با رکورد ۲ساعت و ۴دقیقه و ۵۵ثانیه دوید. هم وطنش «سامی کوریر» با ۲ساعت و ۴دقیقه و ۵۶ثانیه دوّم شد و یک کنیایی دیگر به نام «مویجی» با رکورد ۲ساعت و ۶دقیقه و ۱۵ثانیه سوّم شد، تا این مسابقه به سریع‌ترین ماراتن تاریخ، تبدیل شود. چهار سال بعد «هایله گبرسلاسی» اتیوپیاپی رکورد ماراتن را به ۲ساعت و ۴دقیقه و ۲۳ثانیه کاهش داد. در هر حال اکنون ۳۵ هزار نفر در ماراتن برلین شرکت می‌کنند و این امر نشان می‌دهد که ورزش‌های استقامتی، تا چه اندازه‌ای مورد استقبال مردم واقع شده‌اند.﷼

تعداد مشاهده مقاله: 140