کوچه مسجد

کوچه مسجد

رد پای عشق

این روز‌ها احساس می‌کنم می‌شود بزرگ شد. می‌شود قد کشید، بدون این‌که کفشت پاشنه‌ای داشته باشد؛ زیبا شد بدون این‌که هیچ عملی روی صورتت انجام دهی.

این روزها احساس می‌کنم اعمالی هست که زیبایم می‌کند. اعمالی که تا به حال نمی‌شناختم‌شان. اعمالی که چشم‌هایم را روشنایی دیگری بخشیده است؛ آن‌قدر که خورشید را کوچک می‌بیند. اعمالی که قلبم را چنان وسعت داده‌اندکه آسمان را پایین می‌بینند و زمین را خوش‌بخت‌تر!

زمین، زمین خوش‌بخت‌تر است؛ چون شاه‌راه عبوری است به سمت حقیقت و آن‌جا که می‌دانم از آن‌جا آمده‌ام!

احساس می‌کنم جادّه‌ی بازگشتم از زمین عبور می‌کند و آسمان تنها ایستگاهی است که از آن می‌توان به کوتاهی خودش پی برد! آسمانی که در قلبم نقاشی شده و تمام هواپیماها هر روز از آن عبور می‌کنند تا به یک خورشید بزرگ سلام دهند.

احساس می‌کنم چشم‌هایم پر از کبوتر است و دستانم برای نوازش تمام آهوها جا دارند.

احساس می‌کنم موج‌ها حسرت یک لحظه در آغوش کشیدنِ صحن‌هایی را دارند که ردّپای بی‌شماری از عشق را گواهی می‌دهند. صحن‌هایی که بوی شوق می‌دهند و راهی؛ راهِ طی شده تا مأمنی آکنده از دُرّ و مرواریدِ رحمت و برکت، بخشش و ضمانت و نورِ باران آیاتِ خدا.

احساس می‌کنم عمقم فرق کرده و حداقل چند ماهی می‌توانند شنا کنند و یا می‌توانم در اعماق گرم این احساس، رازی را پنهان کنم. رازی که بین من و خداست. رازی که می‌گوید چرا،‌ چرا این روزها این‌قدر احساس‌های جدیدی دارم و فکر می‌کنم دوباره شده‌ام! رازی که شب‌ها را برایم می‌شکافد تا در سکوتِ بی‌نهایتش صدای خودِ خدا را از درونم بشنوم و فرصتی کوتاه برای خانه‌تکانی روز بعد داشته باشم. فرصتی که بپرسم در روزی که گذشت چه‌قدر خانه‌ی دلم را تمیز نگه داشتم و چه‌قدر جای خدا آن‌جا راحت بود. چه‌قدر؟ چه‌قدر؟ فرصتی که بپرسم خدایا! امروز می‌توانم آرزو و تمنّایِ فردا، داشتنت را بکنم؟ می‌توانم امیدوار باشم با تمام آنچه کرده‌ام، با تمام غبار آلودگی‌ها، با تمام در و دیوارهای خط خطیِ قلبم که چشم‌هایت را آزار می‌دهد، می‌توانم؟ می‌توانم بخواهم فردا هم کنار من باشی؟

شب، شب‌ها را مشت مشت ستاره‌ها فرا می‌گیرند وقتی احساس می‌کنم خداوند، خداوندِ من، مرا با تمام شکستی‌ها دوباره جمع می‌کند و مثل یک کوزه‌ی شکسته، تکه تکه چسب می‌زند! شب‌ها احساس می‌کنم، خدای من مستقیم در چشم‌های خسته‌ام نگاه می‌کند و شانه‌های بید شده‌ام را، محکم نگه می‌دارد. شب‌ها احساس می‌کنم خدا باران می‌شود و آن‌قدر می‌بارد تا دوباره پاک شوم. برای روزی بعد شب‌ها هدیه‌ای است که از همان جا گرفتم. آن‌جا که آغازِ راز و قصه‌ی من شد با خدا! آن‌جا که تمام این احساس‌ها از آن‌جا شروع شد. آن‌جا شروع شد. آن‌جا که کبوتران با آشیان خود به من آموختند چرا آن‌جا هستند! آشیان، آشیانی که اگر بدانی چه‌قدر آشناست دیگر احساس دوری نمی‌کنی. احساس غریبگی در غربتِ من، در تنهایی انسان بودنت، در لحظه‌ لحظه‌ی بودنت.

از دل‌دادگی کبوترها فهمیدم چیزی هست که من نمی‌دانم و احساس می‌کنم خداوند برای من در این آشیان سرّی نهاده است که اگر کشف شود می‌توانم احساس بندگی کنم! احساس آن‌که کسی هست و دوستت دارد!

امروز احساس می‌کنم کسی هست که مرا دوست دارد، و این بزرگ‌ترین خوش‌بختی هر انسان است. رازی که از حرم یار برای همیشه‌ام مانده است. رازی که می‌گوید جایی هست برای بازگشت، جایی که من آن‌جا احساس می‌شوم در هنگامه‌ای که تو خود را در آ‌ن‌جا می‌یابی و نزدیک می‌شوی. جایی هست که دستان تو رنگ حقیقت آسمان را می‌گیرد؛ حقیقت آسمانی که خورشیدش قلب زمین امروز است. خورشیدی در سرزمین توس که هر روز می‌تابد، می‌تابد و خدا با او هدایت می‌کند. آن‌جا جایی است که می‌توانی پرواز کنی و احساس کنی که هستی. هستی و کسی هست که دوستت دارد و به تحقیق آن‌جا جایی است که باید گفت:

حتی اگر به آخر خط هم رسیده‌ای

این‌جا برای عشق شروعی مجدد است

متین‌السادات عرب‌زاده‌- تهران