کوچه سربالا

باید بلند شوم

کوله‌بار آرزوهایم را بلند می‌کنم... آن‌، چه‌قدر سنگین است! و به این فکر می‌کنم که باید این جاده‌ی بی‌انتها را بروم تا به اون نقطه‌ی وسط برسم. تازه اون وقت نصف راه رو رفتم! سخته، ولی یه‌ کم تلاش و پشتکار می‌خواد.

گام اول را با سختی بر‌می‌دارم، دستم را سایه‌بان چشم‌هایم می‌کنم، چشمانم را تنگ می‌کنم و به آن دور‌دست‌ها می‌نگرم. از کجا باید شروع کنم؟

گام دوم را با اکراه برمی‌دارم. حالا یه‌ کم سبک‌تر شده‌ام؛ راحت‌تر از قبل.

سومین گام را هم برمی‌دارم. می‌خواهم شروع به دویدن کنم که باد تندی می‌وزد و زمین می‌خورم. دست و پایم زخمی می‌شود. بلند شدنم سخت است!

اول تصمیم می‌گیرم بلند نشوم؛‌ اما آفتاب داغ سرم را می‌سوزاند و ندای رفتن را می‌دهد. به هر سختی است بلند می‌شوم. دوباره گام اول سخت است؛ اما می‌دانم که می‌توانم. جلو می‌روم و عهد می‌بندم هر جا زمین خوردم بلند شوم تا هدفم را فراموش نکنم!