شعر

جنگ و صلح

ناگهان

آسمان خراب شد

بر سرِ همه

با گلوله‌های بی‌امان

با هجوم انفجارها

شعله‌های جنگ

هر طرف زبانه می‌کشید

از دلِ زمین

سر به بی‌کرانه می‌کشید

دم به دم

زخم‌های تازه می‌نشست

بر تن زمین

خنده‌ها و حرف‌ها

پشت ابرِ آه بود

گرچه روز بود

لحظه‌ها‌ سیاه بود

این فقط

فصلی از کتاب جنگ بود

صلح، غم گرفته گفت:

«زندگی قشنگ بود.»

هیچ دست

علی باباجانی

گدا با ناله آمد توی ماشین:

مریضم بی‌نوایم، نا ندارم

به جان بچه‌هام از دست دادم

تمام زندگی و کار و بارم

*

گدا دست خودش را سوی مردم

گرفت و گفت: «آقا جان، کمک کن!»

کسی در گوش من گفت: «این گدا نیست.

به این یک لاقبای رند، شک کن.»

*

گدا می‌گفت، امّا هیچ دستی

در آن ماشین به او پولی نمی‌داد

کسی حتی نمی‌زد خنده‌ای تا

شود آن مرد غمگین اندکی شاد

*

جوانی با تمسخر خنده‌ای کرد:

- بیا این‌جا عزیزم ای تهی‌دست

بیا از من بگیر این را پدر جان