سوژه‌های طبیعت، هیچ‌وقت تمام نمی‌شوند

این روزها، خبرهای جالب و شنیدنی از گوشه و کنار سرزمین پهناورمان به گوش می‌رسد. خبرهای بسیاری که همگی حکایت از موفقیت‌های نوجوانان و جوانان ایرانی در عرصه‌های مختلف بین‌المللی دارند. یکی از این خبرها، مربوط به خدیجه صالحی است که در کهریزسنگ نجف‌آباد اصفهان، زندگی می‌کند. انتخاب او به عنوان برترین عکاس نوجوان از استان اصفهان به هم‌راه دیگر نوجوانان، در مسابقه‌ی دوسالانه‌ی عکاسی آلمان، اتفاق جالبی بود که باعث شد تا پای گفت‌وگو با این نوجوان موفق بنشینیم.

* خودت را برای بچه‌ها معرفی کن.

- خدیجه صالحی هستم. 14 سال دارم و در کلاس سوم راهنمایی درس می‌خوانم.

* چه مدت است که عکاسی می‌کنی؟

- از دو سال پیش که در کانون فرهنگی منطقه‌ی‌مان مسابقه‌های عکاسی برگزار شد من هم دوربین به دست شدم. همان سال برای مسابقه عکاسی کردم، و خب این موضوع تا الآن ادامه دارد.

* حتماً بچه‌ها دوست دارند بدانند چطور وارد مسابقه‌های بین‌المللی شدی؟

- همان دو سال پیش که در مسابقه‌ی عکاسی کانون فرهنگی با موضوع آزاد شرکت کردم، عکس‌هایی که از منطقه‌ی زندگی خودمان در کهریزسنگ گرفتم برای مسابقه فرستاده شد. تابستان امسال با من تماس گرفتند و گفتند عکس‌هایی را که گرفته‌ام در مسابقه‌ی دوسالانه‌ی آلمان برنده شده‌اند و باید برای رفتن به آلمان آماده شوم! خیلی برایم عجیب بود؛ چون نمی‌دانستم که این عکس‌ها برای آن مسابقه‌ هم ارسال شده‌اند و مربیانم در کانون فرهنگی، خودشان عکس‌هایم را در مسابقه شرکت داده بودند.

* از اعزامت به آلمان بگو.

- بعد از یک هفته که باید در تهران می‌بودیم، به آلمان رفتیم و در آموزش و پرورش آلمان در کارگاه عکاسی شرکت کردیم. مسؤولان آلمانیِ این مسابقه‌، من و بچه‌های کشورهای دیگر را که مثل من از برترین‌ها انتخاب شده بودند، به برلین و مناطق اطراف آن‌جا بردند تا در آن‌جا هم عکاسی کنیم. البته از استان‌های دیگر ایران هم نوجوانان زیادی در این مسابقه‌ رتبه آورده بودند.

کارگاه‌های عکاسی و آموزشی‌ای هم که برای‌مان گذاشته بودند، خیلی مفید بودند. عکاسی از طبیعت آلمان، مناطق گوناگون، روستاها، دریای زیبای آن‌جا و سوژه‌های شگفت‌انگیز، از جمله کارهایی بود که به هم‌راه همه‌ی شرکت‌کننده‌ها انجام می‌دادیم.

* دوست داری تا کی به عکاسی ادامه دهی؟

- دوست دارم همیشه عکاسی کنم و عکس بگیرم و باز هم در چنین مسابقه‌هایی شرکت کنم.

* چرا؟

- چون فکر می‌کنم در مسابقه‌های بین‌المللی دید هرکس نسبت به مسائل بازتر می‌شود و بهتر می‌تواند تفاوت‌ها را ببیند، و خب ویژگیِ یک عکس خوب متفاوت بودن آن است. فکر می‌کنم رقابت در عکاسی کمک خوبی برای پیش‌رفت هر عکاسی است. تجربه‌های جدید کمک خوبی هستند تا کار بهتری انجام داد.

* بیش‌تر علاقه‌مند به عکاسی در کدام زمینه هستی؟

- طبیعت؛ چون سوژه‌های طبیعت هیچ‌وقت تمام نمی‌شوند. در طبیعت آن‌قدر موضوعات مختلف و گوناگونی وجود دارد که از هرکدام می‌توان استفاده‌های خوبی کرد.

* پس به عکاسی حرفه‌ای هم فکر می‌کنی. این موضوع لطمه‌ای به دَرست نمی‌زند؟

- نه! علاقه‌ای که به عکاسی دارم باعث می‌شود که با جدّیت آن‌را دنبال کنم و مراقب باشم که درسم را هم با تلاش بیش‌تری بخوانم تا در آینده در زمینه‌ی مورد علاقه‌ام درس بخوانم. درس خواندن مهم‌ترین کاری است که باید الآن انجام دهم.

* دوربینی که با آن عکاسی کردی چه‌قدر حرفه‌ای بود؟

- دوربین من یک دوربین پیش‌رفته که عکاس‌های حرفه‌ای از آن استفاده می‌کنند، نبود! بلکه یک دوربین دیجیتال بود که این روزها در بیش‌تر خانه‌ها هست. بعضی از دوستانم هم که سؤال می‌کنند، فکر می‌کنند من یک دوربین بزرگ داشته‌ام که خیلی هم پیش‌رفته بوده؛ اما این‌طور نبود و به همه می‌گویم که با یک دوربین ساده هم می‌شود عکس‌های خوبی گرفت؛ چون من این‌کار را کردم و اتفاقاً همین عکس‌هایی را که با این دوربین ساده گرفتم انتخاب شدند.

* در زمینه‌ی عکاسی مطالعه هم می‌کنی؟

- تا به‌حال مطالعه‌ی زیادی نداشته‌ام؛ چون درس‌هایم در درجه‌ی اول هستند و باید بیش‌تر روی‌شان وقت بگذارم؛ اما تعدادی از مجله‌های نوجوانان را می‌خوانم که در بعضی از آن‌ها در مورد عکاسی و نقد عکس مطالبی هم هست که از آن‌ها استفاده می‌کنم.

* حرف آخر.

- از پدر و مادر خوبم که مشوق اصلی من بودند تشکر می‌کنم؛ چون آن‌ها به علاقه‌ی من احترام گذاشتند و کمکم کردند. همین‌طور از مربیان خوبم ممنونم و برای دوستان «سلام بچه‌ها» آرزوی موفقیت دارم.

ما هم برای خدیجه‌ی عزیز و همه‌ی نوجوانان ایران آرزوی موفقیت‌های بیش‌تر و درخشش در عرصه‌های مختلف را داریم.