کوچه دلگشا

دل‌تنگت شدم

امروز بدجوری دل آسمون گرفته، فکر کنم می‌خواد گریه کنه، شاید هم می‌خواد داد بزنه. پنجره را باز می‌کنم، چشمم را به آسمون می‌دوزم. ناخودآگاه دلم می‌گیره و بغض می‌کنم. یه گنجشک کوچولو کز کرده روی سیم برق. فکر کنم دل اونم گرفته. درخت کنار خیابون بدجوری کسل شده، هر روز گنجشک‌ها روی شاخ و برگش می‌نشستند و آواز می‌خوندند؛ اما امروز خبری نیست. شاید دل اونم گرفته باشه. یه قطره‌ی کوچک بارون می‌افته روی صورتم و لیز می‌خوره روی زمین. نگاه می‌کنم، روی زمین، پر از دونه‌های ریز و درشت بارون شده، کم‌کم شدت بارون بیش‌تر می‌شه. بالأخره بغض آسمون شکست، اما بغض من هنوز نشکسته. داره خفم می‌کنه، نفسم به زور بالا میاد. دوباره به سیم‌های برق نگاه می‌کنم، گنجشک هنوز همون‌جاست، اما خیس آب شده. درخت کنار خیابون هم پر از آب بارون شده. به آسمون حسودیم می‌شه. با همه‌ی بزرگی‌اش، هر وقت بغضش می‌گیره دل رو به دریا می‌زنه و گریه می‌کنه؛ اما من شهامت آسمون رو ندارم. صدای اذان مغرب از گلدسته‌های مسجد گوشم را نوازش می‌ده. یادم افتاد که روز جمعه هم داره به پایان می‌رسه و امام زمان این جمعه هم نیومد. ناگهان بغضم می‌شکنه و قطرات اشک روی صورتم سر می‌خورند. حالا، هم من، هم آسمون، هم گنجشک و هم درخت کنار خیابون داریم گریه می‌کنیم.

ندا فتحی، 14 ساله، چهارمحال و بختیاری