یک حرف و دو حرف

چهار شگفت‌انگیز ایرانی این‌بار در خوارزمی...

کسب مقام اول ایران اُپن سال 2010 روبات‌های فوتبالیست، مقام دوم دانشگاه صنعتی اصفهان روبات‌های فوتبالیست، مقام دوم مسابقه‌های جهانی سنگاپور روبات‌های فوتبالیست و این آخری‌ها، مقام سوم خوارزمی سال 1389 روبات‌های فوتبالیست، تنها تعداد کمی از افتخاراتی است که چهار نوجوان اصفهانی، میکائیل شاپوری، مهدی اخضری، محمد پیرمرادیان و محمدحسن قیصری به آن‌ها دست یافته‌اند. چهار نفری که از اولین‌های نسل دانش‌آموزان فعال در رشته‌ی روباتیک، در ایران اسلامی‌مان هستند و همچنان در این رشته‌ی جذاب فعال و کوشا هستند. با هم پای گفت‌وگو با میکائیل شاپوری، نماینده‌ی تیم روباتیک SWR می‌نشینیم.

* آقای شاپوری لطفاً خودتان را برای خواننده‌ها معرفی کنید.

میکائیل شاپوری، 19 ساله، متولد شهر اصفهان هستم. فعالیت روباتیک خودم را از کلاس دوم راهنمایی، با ساختن روبات‌های کنترل دستی شروع کردم و از همان‌جا با هم‌گروهی‌های الآنم که آن موقع با هم رقیب بودیم آشنا شدم. 7 سال پیش روباتیک رشته‌ی کاملاً جدیدی در ایران بود و تعریف دقیقی برای آن وجود نداشت، اما من با این وجود شدیداً به این رشته که ترکیبی از کارهای علمی و عملی بود علاقه‌مند شدم. نتیجه‌ی این 7 سال فعالیت، تقریباً شرکت در 35 مسابقه‌ی کشوری و بین‌المللی و چیزی نزدیک به ساخت 42 روبات ساده و پیشرفته بوده است.

* آخرین مقامی که کسب کردید چه بود؟

تیم ما -‌تیم SWR -‌در مسابقه‌های روباتیک خوارزمی، بخش روبات‌های فوتبالیست، موفق به کسب مقام سوم شد.

* با توجه به این‌که شما در مسابقه‌های جهانی سنگاپور هم نایب‌قهرمان شده بودید، کیفیت مسابقه‌های خوارزمی نسبت به سایر رقابت‌هایی که قبلاً داشتید چطور بود؟

مسابقه‌ها در دانشگاه امیرکبیر و در طی سه روز برگزار شد و مسؤولین برگزاری هم از سابقه‌داران و باتجربگان این رشته بودند. ما در این مسابقه‌ها نتوانستیم با تمام نیرویی که برای روبات‌های فوتبالیست خود به وجود آورده بودیم به رقابت بپردازیم. مسابقه‌ها سال به سال در حال بهتر شدن است. من و سایر هم‌گروهی‌هایم، جزء اولین نسل دانش‌آموزان در ایران هستیم که در رشته‌ی روباتیک فعال بوده و هستیم.

* حتماً خواننده‌های خوب‌مان دوست دارند بدانند، در حال حاضر چه می‌کنید؟

در حال حاضر، بیش‌تر وقتم را روی اختراعاتم گذاشته‌ام. هم به تعداد آن‌ها اضافه می‌کنم و هم در حال طراحی و ساخت چند اختراع جدید هستم. همین‌طور کار خوب دیگری که شروع کرده‌ام، نوشتن مقاله‌ای است از تمام آموخته‌ها و تجربه‌هایی که طی این 7 سال، به‌دست آورده‌ام و با آقای قیصری هم که یکی از دوستان صمیمی و هم‌گروهی‌هایم هستند در حال کار روی یک روبات آموزش‌پذیر نیز هستیم.

* ممکن است خیلی‌ها فکر کنند شما بدون هیچ مشکل و مسأله‌ای و با پشتیبانی مالی خوبی به این همه موفقیت دست پیدا کرده‌اید و طبیعی است که به موفقیت رسیده باشید. درست است؟

نه، مشکلات مالی همیشه قسمتی از کار ما به حساب می‌آمد. تا زمانی‌که با تیم، مشغول ساخت روبات‌های فوتبالیست بودیم همه‌ی هزینه‌های روبات‌ها و مسابقه‌ها را به طور شخصی تأمین می‌کردیم، البته چند کارگاه هم بودند که وقتی می‌دیدند ما با چنین شرایطی کار می‌کنیم کارهای تراشکاری و ساخت برخی از قسمت‌های روبات را که برای‌مان هزینه‌های سنگینی داشت قبول می‌کردند و انجام می‌دادند و در حقیقت حامیان بخش مکانیک روبات بودند. حالا هم که من به طور شخصی در حال کار کردن روی اختراعات و آزمایشاتم هستم تمام هزینه‌های کارهایم، روی دوش خانواده‌ام است. خودم هم با این‌که 19 سال دارم در یک شرکت بیمه، مشغول به کار هستم تا بتوانم بخش کوچکی از هزینه‌هایم را تأمین کنم.

* فکر می‌کنید با توجه به مشکلاتی که شما پشت‌سر گذاشتید نوجوانانی که علاقه‌مند به فعالیت در این رشته‌اند می‌توانند امیدوار باشند که با این مشکلات مواجه نشوند؟

بله، قطعاً این امیدواری وجود دارد. من از عمق وجودم دوست دارم بچه‌هایی که خودم تا چند سال پیش جای آن‌ها بودم هیچ‌وقت با مشکلاتی که ما داشتیم برخورد نکنند و دل‌سرد نشوند. من زمانی به چندین پیروزی بزرگ رسیدم که در سال‌های آغازین کارم، تقریباً در نصف بیش‌تر مسابقه‌هایی که در آن‌ها حضور داشتم، شکست خوردم و حالا می‌توانم با جرأت بگویم که پشت موفقیت‌های الآن من، شکست‌های زیادی بوده است و این یک امر طبیعی است. منظور من دقیقاً این است که نباید با شکست‌ها دل‌سرد شد، چون همان‌ها در آینده‌ای نه چندان دور عامل پیروزی شما هستند.

* آیا دوست دارید دانش و تجربه‌های خوب‌تان را در اختیار علاقه‌مندان بگذارید؟

اتفاقاً من و سایر هم‌گروهی‌هایم در این مورد به نتیجه‌ی مشترکی رسیده‌ایم و همیشه می‌گوییم اگر تجربه‌ای در اختیار داریم، به دیگران انتقال دهیم تا آن‌ها نخواهند مثل ما دچار گمراهی‌ها و سرگردانی‌های ابتدایی و وقت‌گیر بشوند. معتقدم اگر مثلاً من در رشته‌ی روبات‌های فوتبالیست 20 درصد توانستم پیش‌رفت کنم، حالا این آموخته‌ها را در اختیار سایرین قرار دهم تا آن‌ها به جای کسب دوباره‌ی این 20 درصد و تلف شدن وقت‌شان، با در اختیار داشتن 20 درصد تجربه‌ی من، خودشان 20 درصد دیگر به آن اضافه کنند و به نظرم همین موضوع باعث پیش‌رفت سریع‌تر کارها و نتایج علمی می‌شود.

* حتماً در طول مسابقه‌هایی که داشته‌اید، با دوستان زیادی در رابطه با رشته‌ی روباتیک آشنا شده‌اید و رابطه دارید. فکر می‌کنید تا چه حد این ارتباطات با رقبای‌تان، در موفقیت‌های فعلی شما تأثیرگذار بوده است؟

خیلی زیاد. مطلع بودن از پیش‌رفت‌های رقبا در کارهای‌شان و مقایسه با تلاش و پیش‌رفت خودم باعث شده که هدف‌مندتر تلاش کنم.

* شما هم مشغول به تحصیل هستید و هم مشغول به کار علمی. چطور در تنظیم وقت‌تان موفق بودید تا به هر دو کار برسید؟

من این‌طوری روی وقتم برنامه‌ریزی می‌کنم که کارهایم را اولویت‌بندی می‌کنم. اولویت‌های کوتاه‌مدت (روزانه) و بلندمدت (هفته‌ای یا ماهیانه) و به این شکل سعی می‌کنم اول، کارهای مهم‌ترم را انجام دهم. البته خیلی دوست دارم که درسم برایم مهم‌تر از فعالیت‌های علمی‌ام باشد؛ اما تا الآن یا مثل هم بوده یا اختلاف کمی در وقتی که برای‌شان می‌گذارم وجود داشته؛ چون مطمئنم درس خواندن، مثل مجوز عبور از یک راه است که در آن راه می‌شود فعالیت‌های علمی خیلی بهتری انجام داد.

* اگر روزی بخواهید برای نوجوانانی که مثل شما علاقه‌مند به این فعالیت علمی‌اند کارگاه آموزشی بگذارید برای خودباوری به آن‌ها چه می‌گویید؟

به آن‌ها می‌گویم اگر بدانید چه‌‌قدر به موفقیت‌ها و پیروزی‌ها در تمام عرصه‌ها نزدیک هستید و می‌توانید با تلاش‌تان، تعداد بیش‌تری از این موفقیت‌ها را کسب کنید، هیچ‌گاه دست از تلاش برنمی‌دارید و ناامیدی برای شما جایی نخواهد داشت.

* حرف آخر شما با خواننده‌های سلام بچه‌ها.

از خداوند و بعد از پدر و مادرم سپاس‌گزارم که همیشه حامی و پشتیبان من بودند و آرزو می‌کنم همه‌ی خواننده‌های خوب سلام بچه‌ها به بالاترین نقاط علمی در سطح کشور و جهان برسند.