آسمانه/ یادداشت

سکوت نابخشودنی

سخن گفتن و خطابه آسان است، ولی آنچه انسان بودن آدمی را تأیید می‌کند، عمل در میدان سنجش و آزمودن است. رکود و سستی با تعالیم مذهب ما بیگانه است. مگر می‌شود باور کرد کسی شیعه باشد، امّا در مقابل ظلم، سکوت کند؛ چرا که سکوت در مقابل ظلم همچون خود ظلم نابخشودنی است. شاید بیش‌تر مردم در حرف و سخن یکی باشند، ولی راه آن‌ها در عمل از هم جدا می‌شود. آنان که به یک ندای حسین (علیه السلام) در شب عاشورا عزم رفتن می‌کنند، راه‌شان از دیگران جداست.

وقتی در روز عاشورا «جَوْن» غلام امام(ع) به شهادت می‌رسد، امام بر بالین او می‌آید، سر او را در بغل می‌گیرد و درست همین کار را وقتی علی‌اکبرش به شهادت می‌رسد، انجام می‌دهد. این است مرام و مسلک مذهب من و تو...! برتری و شایستگی به تقواست، نه به خون و اصل و نسب.

مذهب تو، مذهب عمل است، نه سخن و حرف.

مذهب تو، مذهب پویایی است، نه رخوت و سکون.

مذهب تو، مذهب اعتراض و فریاد است، نه سکوت و آرامش.

سنّت پاک محمدی با سر به زیر انداختن و تأیید ظلم ظالم در تضاد است.

و عترت تو را از این‌که بی‌فانوس عزم رفتن راهی تاریک را کنی بازمی‌دارد و قرآن خود مهر تأییدی بر آن است.

تعداد مشاهده مقاله: 82