شب چِلّه
یلدا؛ یعنی تولد
اسم آخرین شب از آذرماه- شب سی‌ام- یلداست. این شب، بلندترین شب سال است. به همین خاطر چند هزار سال است که ایرانیان، شب یلدا را به دید و بازدید و صله‌ی ارحام سپری می‌کنند.
از صبح فردای شبِ چله، که اولین روز زمستان است، زمین و هوا پیراهن زمستانی بر تن می‌کنند. شب‌ها کم‌کم کوتاه می‌شوند و برف نو از راه می‌رسد.
*
تو جانِ لطیفی و جهان، جسمِ کثیف است
تو شمع فروزنده و گیتی شبِ یلدا
«خاقانی»
*
ایرانیان در این شب، وقتی به دیدن هم می‌روند، گرمی، محبت و مهربانی را به هم تعارف می‌کنند.
میوه‌هایی مثل انار و هندوانه، شیرینی، آجیل، برگه‌ی هلو و آلو، نوش‌جان می‌کنند.
*
دید و بازدید از پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها، مهم‌تر از همه‌ی دید و بازدیدهاست. دیدار با بیماران هم اهمیت زیادی دارد.
*
یک شعر طنز:
چون تیر رها گشته ز چِلّه شده‌ایم
مهمان شما در شب چلّه شده‌ایم
از برکت این سفره‌ی رنگین شما
تا خِرخِره خورده، چاق و چله شده‌ایم
*
یادمان باشد:
شب‌های بلند زمستان، فرصت مناسب و باارزشی برای انجام عبادات، تفکر در آفریده‌های خداوند، مطالعه و هم‌صحبتی با بزرگان و نیکان است:
«و پاسی از شب را برای او سجده کن و بخشی از شب، او را تسبیح گوی.»
سوره‌ی انسان، آیه‌ی 26
حضرت محمد مصطفی(ص) فرمود:
«همانا خانه‌هایی که در آن‌ها نماز شب و قرآن خوانده می‌شود، آسمان را روشن می‌کنند؛ همان‌طوری که ستارگان دُرّی(1) زمین را روشن می‌نمایند.»(2)
1) نورانی، درخشنده.
2) کتاب ارشادالقلوب، ج1، ص 92.
