چراغ

درخت اگر نباشد
یادش به‌خیر شعر درخت عباس یمینی‌شریف در کلاس سوم دبستان:
به دست خود درختی می‌نشانم
به پایش جوی آبی می‌کشانم
کمی تُخم چمن بر روی خاکش
برای یادگاری می‌فشانم
درختم کم‌کم آرد برگ و باری
بسازد بر سرِ خود شاخساری
چمن روید در آن‌جا سبز و خرم
شود زیرِ درختم سبزه‌زاری...
*
درخت اگرچه جاندار بی‌زبانی‌ست، از بهترین و ارزش‌مند‌ترین آفریده‌های خداوند، بعد از انسان است. روز 15 اسفند، روز درختکاری است. در میان آدم‌ها کم‌تر کسی پیدا می‌شود که در عمر خود درختی نکاشته باشد یا از درختی مواظبت نکرده و آبی به پای آن نریخته باشد. در قرآن‌مجید بیش‌تر از 20 آیه هست که به درخت و رویش گیاهان اشاره دارد.
*
از مهربان‌ترین بنده‌ها، حضرت محمد’ نقل است که فرمودند:
اگر قیامت از راه برسد و در دست یکی از شما نهالی باشد، چنانچه به قدر کاشتن آن فرصتی باشد، باید آن را بکارید.
*
خصوصیات یک نهال خوب برای درختکاری:
- ریشه‌ی فراوانی داشته باشد.
- ساقه‌ی آن مستقیم و بدون انشعاب باشد.
- پوسته‌ی نهال باید شاداب و آبدار باشد.
- در نهال‌هایی که همیشه سبز هستند، رنگ برگ‌ها باید سبز معمولی یا سبز تیره و یکدست باشد. همچنین آثار ضعف و پژمردگی در برگ‌ها دیده نشود.
- ریشه‌ی نهال باید شادابی و رطوبت داشته باشد و بریدگی و شکستگی آن بسیار کم باشد.
- نهال از وجود حشرات و زخم به دور باشد.
*
ضرب‌المثل‌های فارسی. لطفاً به معانی‌اش فکر کنید:
* درخت پُربار سنگ می‌خورد.
* درخت که پیر شد پایش ارّه می‌گذارند.
* درخت گردکان، به این بلندی، درخت خربزه الله‌اکبر!
* درخت هر چه پُربارتر، سرش پایین‌تر.
*
گویند روزی جمعی خربزه‌ای می‌خرند و به باغی می‌روند. سپس پای درخت گردویی نشسته مشغول خوردن خربزه می‌شوند. از قضا باغبان از راه می‌رسد و با آن جمعِ آشنا سلام و احوال‌پرسی می‌کند. یکی از آن‌ها به درخت گردو اشاره می‌کند و می‌پرسد: «این درخت بزرگ چه میوه‌ای می‌دهد؟»
باغبان می‌گوید: «گردو!»
آن مرد می‌گوید: «واویلا، درخت گردو که به این بلندی است، درخت خربزه چه اندازه‌ای دارد، الله‌اکبر!»
«درخت گردکان به این بلندی، درخت خربزه الله‌اکبر»
*
یادتان باشد:
1) هیچ‌وقت نباید برای درآوردن یک نهال از زمین، آن را کشید.
2) بهترین زمان برای کاشتن نهال، در روزهای ابری و زمانی است که باد کم می‌وزد.
درخت اگر نباشد
زمین صفا ندارد
برای استراحت
پرنده جا ندارد(1)...
روز درختکاری مبارک

1) قسمتی از سروده‌ی مجید ملامحمدی.

تعداد مشاهده مقاله: 125