سر مقاله

در این روزهای نو به نیازمندان چگونه فکر می‌کنیم؟

روزها، روزهای زیبایی است. روزهایی که تکرارش را سال‌های قبل نیز دیده‌ایم. بهار، تکرار زیبایی است که اگر نبود زندگی هم نبود. سبز شدن‌ها، خریدها، دید و بازدیدها، خانه‌تکانی‌ها، مهربانی‌ها، عیدی‌ها و... همه و همه تکرارهایی است که گردونه‌ی زندگی را شاداب‌تر و جاودانه‌تر می‌کند. همیشه و در نزدیکی همه‌ی عیدها می‌گوییم بیایید به فکر دیگران هم باشیم. به فکر آن‌ها که جیب‌شان تهی است و دست‌شان کوتاه. بچه‌هایی که پدر ندارند و بچه‌هایی که پدر دارند؛ اما پدران‌شان کار ندارند. بچه‌هایی که پدر دارند و پدران‌شان هم کار دارند؛ اما درآمدشان در حدی نیست که بتوانند از عهده‌ی مخارج زندگی بربیاید.

البته این خیلی خوب است که همیشه به فکر هم‌نوعان خود باشیم و مشکلات آن‌ها را دریابیم؛ اما این که هرسال هی پول جمع کنیم و بدهیم به نیازمندان یا وسایل کهنه و به‌دردنخورمان را ببریم بدهیم به چادرهای مراسم نیکوکاری مشکلی حل نمی‌شود. اولاً که این پول به همه‌ی بچه‌های نیازمند نمی‌رسد؛ چرا که مسؤولین ما هیچ‌گاه نمی‌توانند همه‌ی نیازمندان را شناسایی کنند. ثانیاً گیرم که همه‌ی‌شان هم شناسایی شدند، مگر این همه نیازمند با پول من و شما بی‌نیاز می‌شوند. خیلی خوش‌بینانه که نگاه کنیم نیازهای عید نوروزشان حل می‌شود و می‌توانند دو تکه لباس نو برای خودشان بخرند. اما مشکل‌شان به صورت ریشه‌ای حل نمی‌شود.

حل مشکل در دست دولت‌مردان ماست. اگر فرزندی، پدر خود را از دست داده می‌توان از طریق بیمه و پرداخت حقوقی خاص نیازهای او را برطرف کرد؛ و اگر فرزندانی هستند که پدر دارند اما نیازمند هستند و در سختی زندگی می‌کنند باید دید مشکل از کجاست؟ آیا پدر خانواده بیکار است؟ چرا؟

آیا مشغول به کار است و در نیازمندی به سر می‌برد؟

آیا معتاد است؟

آیا خسیس است؟

آیا جمعیت خانواده‌اش بیش از اندازه است؟

آیا...

جواب تمام این سؤال‌ها در دست دولت است. دولت باید برای جوانان کشور کار جور کند، حقوق بدهد، آن‌ها را بیمه کند، کسانی را که بیکارند مؤاخذه کند و کسانی را که مشکلات خاص دارند (مثل زیادی جمعیت یک خانواده) حمایت کند.

با کمک‌های یک‌ریالی و دوریالی و احساس ترحم و بده بستان‌های مردمی نمی‌شود نیازهای اساسی و دایمی دیگران را حل کرد.

به قول آن ضرب‌المثل معروف چینی باید به نیازمندان ماهیگیری بیاموزیم؛ وگرنه با دادن یک ماهی و دو ماهی نمی‌توانیم آن‌ها را سیر کنیم.

یک بار دیگر عیدتان مبارک و با همه‌ی این حرف‌ها امیدوارم روزی برسد که هیچ محروم و نیازمندی در کشور ما وجود نداشته باشد.

آرزوی من در این لحظه‌های نو، داشتن کشوری آباد، مرفه و بی‌نیاز با مردمی شاد و سالم است.