نثر ادبی/ زندگی یعنی

زندگی، یعنی وقتی توی مهمانی کسی دولّا شده و زیر میز به دنبال مغز پسته‌ی گم‌شده‌اش می‌گردد، جلو دهانت را بگیری تا صدای خنده‌ات بلند نشود. زندگی، یعنی وقتی کاکائویت را خوردی کاغذ دورش را که کاکائویی شده دور از چشم بقیه لیس بزنی. این که وقتی چایی‌ات را خوردی یواشکی یک قند اضافی بگذاری توی دهانت. این که وقتی مامان می‌گوید خواهر کوچک‌ترت را برای بازی به پارک سر کوچه ببری همان لحظه و کاملاً اتفاقی پایت درد بگیرد. این که وقتی خواهرت از تو خواهش می‌کند که به جای او ظرف‌های شام را بشوری برای این که مادرت را  متوجه کنی که چه کسی کارها را انجام می‌دهد، از توی آشپزخانه چند بار بپرسی که: «مامان کار دیگه‌ای ندارید؟» یعنی این که وقتی شیرینی آدامست تمام شد و خواستی بیرون بیندازیش فکرهای بچه‌گانه به کله‌ات بزند. این که وقتی دیرت شده و با تمام وجود می‌دوی و از این مطمئنی که از سرویس جا می‌مانی دعا دعا می‌کنی که همان لحظه سرویس خراب شود. این که وقتی درس نخوانده‌ای کاملاً با اعتمادبه‌نفس سر جایت بنشینی؛ چون طبق یک قانون نانوشته، معلم دانش‌آموزانی را که چهره‌ی‌شان خونسرد است صدا نمی‌زند. این که وقتی توی کوچه پایت لیز خورد و پخش زمین شدی قبل از این که آخ بگویی به دور و برت نگاهی کنی.

زندگی، یعنی همین جمله‌هایی که وقتی کنار هم بگذاری‌اش لبخند به لبت می‌آورند. زندگی میان لبخند ماست. پس بخند تا زندگی از لبخند تو جاری شود.

یادداشت

در مورد زندگی شاعران و نویسندگان زیادی نوشته‌اند. مشهورترین آن‌ها شعر زندگی سهراب است:

زندگی تر شدن پی در پی است

زندگی آب‌تنی در حوضچه‌ی اکنون است

و چه زیبا درباره‌ی زندگی شعر گفته است. احساس می‌کنی از زبان خودت است. سوسن احمدی هم با نثر زیبا  و به کار بردن عبارت‌های امرزی به خوبی از عهده‌ی کار برآمده است. حس نوجوانانه‌ی خوبی در نثر دیده می‌شود و هر نوجوانی که بخواند احساس می‌کند زبان حال خودش است؛ و واقعاً هم زندگی همین است. همین شادی‌ها، غم‌ها، شوخی‌ها و کارهای جدی و آرزوهای دور و نزدیک است. زندگی معجونی از همه‌ی این‌هاست و مهم‌تر از همه لذت بردن از آن و زندگی کردن در حال است. با همه‌ی زیبایی‌هایی که در این نثر دیده می‌شود، گاهی به جمله‌های بلندی برمی‌خوریم که نیاز است نویسنده به آن توجه بیش‌تری داشته باشد. جمله هرچه کوتاه‌تر باشد، نثر شیواتر و رساتر می‌شود.

آسمانه