قصه‌های قرآن/ این همه حسنه

بیرون حجره‌ی امّ‌سلمه، چند زن غریبه، رو به آفتاب ایستاده بودند و بر صورت همگی‌شان، روبند بود. زن‌های حجازی بلندهیکل و پُرچانه بودند.

مسجد پیامبر(ص) خلوت بود؛ نه وقت نماز بود، نه هنگام اعتکاف و نه زمان یادگیری قرآن.

زن اولی آن‌قدر صدایش بلند بود که فوری در گوش امّ‌سلمه پیچ و تاب خورد: «هِی بیا... برو... از این سجود به آن رکوع... از آن دعا به این روزه!...»

زن دومی خندید.

زن سومی حرفش را دنبال گرفت: «آن وقت باز هم ملائکه بر پیشانی آسمان می‌نویسند که مردها اهل جهاد و هجرت‌اند!»

زن چهارمی دماغش را بالا کشید: «... و برای آن‌هاست این همه حسنه و ثواب، در دنیا و عُقبا!»

زن پنجمی و ششمی آه کشیدند؛ اما زن دومی به حرف آمد:

- پرچانگی نکنید. روزه‌های‌ نذری‌تان را به گناه آلوده نسازید. مگر ما زن‌ها می‌توانیم مثل مردها به جنگ دشمن برویم؟

زن اولی روبند‌ش را بالا زد؛ سبزه‌روی بود و پیشانی‌بلند، با دماغی پهن و گونه‌هایی استخوانی.

- آهای ستاره! هرچه باشد نان شکم آن مردهای جنگ‌جو را ما می‌پزیم و تیماردار و غصه‌خور زخم‌های‌شان هستیم! اصلاً مگر  ما نماز نمی‌خوانیم، روزه نمی‌گیریم، قرآن از حفظ نیستیم؟

امّ‌سلمه آرام خندید. زن‌ها از کنار حجره‌ی او که شانه به شانه‌ی حجره‌های دیگر پیامبر(ص)، به مسجد تکیه داشت، رد شدند.

                                                     ***

بی‌وقت نبود که امّ‌سلمه در کنار همسر خود نشست. بوی خوشی به مشامش نشست. عطر بهشت بود. شوق کرد، بر خود بالید و گفت: «یا رسول‌الله!»

- بله امّ‌سلمه.

- در قرآن از جهاد، هجرت و فداکاری، حرف‌های بسیار گفته شده و آیه‌های مبارکش را شما بر ما خوانده‌اید. آیا زنان هم در این امور سهمی دارند؟

گل نگاه حضرت محمد(ص) به سمت آسمان چرخید. جبرئیل آیه‌ای تازه را در پاسخ به آن سؤال، برای پیامبرش هدیه آورده بود:

«... من عمل هیچ عمل‌کننده‌ای را از شما، اعم از مرد یا زن تباه نمی‌کنم. شما از یک‌دیگرید؛ بنابراین کسانی که مهاجرت کردند و از خانه‌های‌ خود بیرون رانده شدند و در راه من آزار دیدند و جنگیدند و کشته شدند، بی‌تردید گناهان‌شان را می‌پوشانم و بی‌تردید آن‌ها را در باغ‌هایی داخل می‌کنم که از پای درخت‌هایش نهرها جاری است...»2

پی‌نوشت‌ها

1. آخرت.

2. سوره‌ی آل‌عمران، آیه‌ی 195.

منبع: تفسیر نمونه، تفسیر سوره‌ی آل‌عمران.