این کشور رویِ خوش ندیده است

محمدرضا صادقی

آن‌جا کشوری گرم و سوزان در شمال آفریقاست. در پایین دریای مدیترانه قرار گرفته است. اسمش لیبی است و پایتختش طرابلس. از مصر و سودان بگیر تا چاد، نیجر، الجزایر و تونس. همسایه‌اش هستند. نزدیک به ۱/۸۰۰/۰۰۰ کیلومتر مربع مساحت دارد و چهارمین کشور پهناور آفریقاست. جمعیت مردم آن هم چیزی در حدود ۶/۵۰۰/۰۰۰ نفرند. مردم لیبی، مسلمان و اهل سنت هستند و زبان رسمی آن‌جا عربی است. لیبی کشوری است بی‌آب و علف و همه‌ی خاک آن بیابانی است. فقط در قسمت‌های ساحلی دریای مدیترانه، در شمال این کشور، آب و هوا و خاک بهتری وجود دارد. برای همین، بیش‌تر شهرها در شمال لیبی قرار دارد و جمعیت بیش‌تری در آن‌جا زندگی می‌کنند. از شهرهای دیگر بنغازی، سرت، مصراته و اجدابیا از همه معروف‌ترند. لیبی هیچ‌گونه کشاورزی ندارد و تنها درآمد آن از راه فروش نفت است. لیبی جزء ده کشور مهم صادرکننده‌ی نفت در جهان است.

در زمان جنگ جهانی اول و دوم، لیبی به اشغال نظامیان و سربازان ایتالیایی درآمد؛ اما مردم لیبی دست روی دست نگذاشتند و به رهبری مبارزی بزرگ به نام عمرمختار، دست به قیام زدند و برای همیشه بیگانه‌های زورگو را از کشورشان، بیرون کردند. بعدها آدمی به نام سلطان ادریس، پادشاه لیبی شد؛ اما او نیز با کودتای⁽¹⁾ سرهنگ قذافی برکنار و سرنگون شد. سرهنگ قذافی با آن‌که ضدغربی بود و خودش را رئیس جمهور لیبی می‌خواند، اما مثل یک دیکتاتور در کشورش، پادشاهی می‌کرد. مردم لیبی در هنگام بیداری اسلامی در سال 89 او را سرنگون کرده در سال ۹۰ او را کشتند! اما بعد از این اتفاق بزرگ، لیبی روی آرامش ندید! جنگ داخلی با نقشه‌ی غربی‌ها به دست گروه‌های داعش و... در آن‌جا به راه افتاد. حالا هنوز هم خون‌ریزی و برادرکشی در لیبی ادامه دارد...

1. از بین بردن یک حکومت با استفاده از نیروهای نظامی.