سیاره‌های شاعر خدا

زهرا غلامی داوودآبادی

گاهی وقت‌ها حالم آن‌قدر خوب است

که مثل کفترهای چاهی اوج می‌گیرم وسط آسمان.

و گاهی وقت‌ها سایه‌ی سیاه ناامیدی بدجور بالای سرم آشیانه می‌کند.

دلشوره‌ها و اضطراب‌ها مثل ماری توی جانم می‌خزند، نگرانی‌های نارنجی در من می‌دوند،

حال حوصله‌ام بد می‌شود و دلم چند ریشتر می‌لرزد.

خیلی بد است که آدم صاحب بزرگی مثل تو داشته باشد و تپش‌های نگرانی بخرد.

صاحب بزرگی که یک منظومه‌ی هستی خلق کرده با یک عالمه سیاره‌های شاعر که هر کدام‌شان برای انسان‌ها یک مثنوی زندگی‌اند.

خدایا از تو می‌خواهم روح بزرگ و قوی داشته باشم تا بزرگیِ تو را کوچک نشمارم و دلم گاه و بی‌گاه شور نزند. از تو می‌خواهم اطمینانی در من جاری سازی که دلم را قرص کند و بند کند به تو، ای مهربان‌ترین!