آمار
| تعداد نشریات | 50 |
| تعداد شماره‌ها | 2,337 |
| تعداد مقالات | 33,783 |
| تعداد مشاهده مقاله | 12,323,284 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 5,312,329 |
تداعی آزاد در روان تحلیلگری و حکم تکلیفی بازگویی گناه | ||
| جستارهای فقهی و اصولی | ||
| مقاله 3، دوره 4، شماره 2 - شماره پیاپی 11، شهریور 1397، صفحه 31-57 اصل مقاله (348.73 K) | ||
| نوع مقاله: پژوهشی (داوری عادی) | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22034/jrj.2018.51663.1486 | ||
| نویسندگان | ||
| احمد مروارید1؛ محمدصادق علمی سولا* 2؛ مرتضی مدرس غروی3 | ||
| 1دانشجوی دکتری رشته فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد | ||
| 2استادیار دانشگاه فردوسی مشهد (نویسنده مسئول) | ||
| 3دانشیار گروه روانشناسی بالینی دانشگاه علوم پزشکی مشهد | ||
| تاریخ دریافت: 30 تیر 1397، تاریخ بازنگری: 27 آبان 1397، تاریخ پذیرش: 12 مهر 1397 | ||
| چکیده | ||
| روان‌تحلیلگری یکی از رویکردهای مطرح در روان‌درمانی است. از عناصر مهم درمان در این رویکرد، تداعی آزاد بیمار است. در این روش، فرد با واگویی هر آن‌چه از ذهنش می‌گذرد، زمینه را برای شناخت بخش‌های ناخودآگاه و بهدنبال آن درمان فراهم می‌کند. در این فرآیند، گاه فرد رفتارهای مجرمانه یا معصیت‌کارانه خود را نیز بازمی‌گوید. پرسش این‌جاست که آیا تداعی آزاد با حکم فقهی بازگویی گناه سازگارست؟ به منظور پاسخ به این پرسش، در گام نخست، مبنا و محدودۀ حکم بازگویی گناه بر اساس منابع فقه شیعه تبیین شده و سپس کیفیت تطبیق این حکم در فرآیند روان‌تحلیلگری بررسی شده است. بررسی‌های فقهی بیانگر آن است که عنوان بازگویی گناه به‌صورت جداگانه مورد تحریم شرعی قرار نگرفته است. تنها در صورتی که این عمل مصداق یکی از عناوین اذلال نفس، اشاعه فحشا یا اعانه بر اثم قرار گیرد، حرام خواهد بود. نتیجه آنکه بازگویی گناه در جلسات روان‌تحلیلگری مصداق هیچیک از سه عنوان یادشده نبوده، از این رو، فاقد حرمت به حکم اولی است. به‌علاوه در شرایطی که بدون انجام روان‌تحلیلگری ادامه زندگی برای بیمار موجب ضرر یا حرج باشد، ورود در این فرآیند و بازگویی رفتارهای مجرمانه و معصیت‌کارانه نزد روان‌تحلیلگر به موجب حکم ثانوی جایز خواهد بود. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| روان‌تحلیلگری؛ تداعی آزاد؛ بازگویی گناه؛ اذلال نفس؛ اشاعه فحشا؛ اعانه بر اثم | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Free Association in Psychoanalysis and the Legal Injunction of Relating Sin | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Ahmad Morvarid1؛ Mohammadsadeq Elmi Sola2؛ Morteza Modarres e Gharavi3 | ||
| 1Theology and Islamic Studies - Jurisprudence(Figh) and principles of Islamic Law | ||
| 2Mashhad Un | ||
| 3Mashhad Un | ||
| چکیده [English] | ||
| Psychoanalysis is a common method in psychotherapy, and one of the important therapy techniques in this method is free association. In this technique, the patient relates whatever comes into his mind during the analytic session to help the therapist to discover his unconscious and prepare the way for treatment. Sometimes the patient also relates his criminal or sinful actions in this process. The question is that, is free association in compliance with the legal injunction of relating sin? To answer the question, first the ground and scope of the decree of relating sin are explored through Shia jurisprudential sources, then the decree’s applicability to psychoanalysis process is examined. Jurisprudential studies show that relating sin is not prohibited as an independent title in jurisprudence but rather is considered as haram only when it is the instance of self-degrading, disseminating sinful deeds, or assisting in sins. So, as primary ruling, relating sin in psychoanalysis sessions is not prohibited because it is not subjected to any of these titles. In addition, relating criminal or sinful actions is permitted in psychoanalysis process, as secondary ruling, in the cases that refusing psychoanalysis treatment causes considerable difficulty or harm for the patient. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| psychoanalysis, free association, relating sin, self-degrading, disseminating sinful deeds, assisting in sins | ||
| مراجع | ||
|
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 919 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 842 |
||