آرزوهای صورتی

مریم فولادزاده

امروز، روز تولّد من است. خیلی خوش‌حالم. دوستانم آمده‌اند. مامان یک عالمه شمع کوچک روی کیک تولّدم گذاشته است تا دوستانم یکی‌یکی شمع‌ها را فوت کنند و آرزوی‌شان را بگویند.

اوّلین آرزو را من می‌کنم: «آرزو می‌کنم همه‌ی مامان و باباها همیشه پیش بچّه‌های‌شان باشند.»

همه با خوش‌حالی دست می‌زنند.

سارا چشم‌هایش را می‌بندد و می‌گوید: «من آرزو می‌کنم یک خرس پشمالوی بزرگ داشته باشم.» و فوت می‌کند.

زهرا روی کیک خم می‌شود و می‌گوید: «من آرزو می‌کنم عمّه‌پری حالش زودتر خوب شود.»

مونا با لُپ‌های قرمزش می‌خندد و می‌گوید: «من آرزو می‌کنم یک خانه‌ی شکلاتی بزرگ داشته باشم.»

فاطمه دست‌هایش را روی لباس توری بلندش می‌کشد و می‌گوید: «من آرزو می‌کنم همه‌ی بچّه‌ها خوش‌حال باشند.» فقط زهره آرزویش را نگفته. مامان دستش را می‌گیرد و می‌گوید: «عزیزم! آخرین آرزو را تو بگو.»

زهره سرش را پایین می‌آورد و آرام می‌گوید: «من آرزو می‌کنم که بابایم برگردد...»

بابای زهره چند ماهی است که به سوریه رفته است. او از حرمِ حضرت زینب(س) دفاع می‌کند. امیدوارم آرزوی زهره برآورده شود!