من تا حالا اسیر ندیده‌ام!

شهید مهدی زین‌الدین

عباس عرفانی‌مهر

متولد: تهران 1338

شهادت: 1363

دوستم رضا گفت: «رزمنده‌ها یک افسر عراقی را اسیر کرده‌اند. الآن او را به این‌جا می‌آورند.»

گفتم: «آخ‌جون! من تا به حال یک افسر عراقی را از نزدیک ندیده‌ام.»

رضا گفت: «همه‌ی آن‌ها سبیلو و سیاه و زشت هستند.» توی دلم گفتم. اگر به این‌جا بیاید اول او را کتک می‌زنم و بعد می‌گویم که من را کولی بدهد.

ناگهان ماشین آیفا بوق زد و ایستاد. بدو بدو به آن‌جا رفتم تا سرهنگ عراقی را از نزدیک ببینم.

فرمانده مهدی⁽¹⁾ که فرمانده‌ی لشکر بود، از سنگر فرماندهی بیرون آمد. سرهنگ عراقی، ته ماشین نشسته بود. رضا به طرف او رفت. اسیر عراقی ترسید. سرش را توی دستش گرفت و با زبان عراقی گفت: «نزنید! من گناه دارم.» رضا او را از ماشین پایین آورد. توی دلم گفتم: «فرمانده مهدی! بزن توی گوشش. از او بپرس چرا رزمنده‌ها را شهید کردی؟»

فرمانده مهدی با او دست داد. دستش را توی دستش گرفت و فشار داد. توی صورتش نگاه کرد و خندید. به رضا گفتم: «پس چرا فرمانده به او می‌خندد!» رضا چیزی نگفت. حرصم گرفت.

فرمانده مهدی گفت: «برایش کمپوت بیاورید.»

توی دلم گفتم: «چرا کمپوت؟ پس چک و لگد چه می‌شود.» رضا بدو بدو رفت و کمپوت آورد. افسر عراقی مثل کمپوت ندیده‌ها محکم آن را گرفت و خورد. وقتی کمپوت تمام شد به فرمانده مهدی لبخند زد. فرمانده مهدی هم به او لبخند زد. بعد با مهربانی گفت: «او را ببرید.»

افسر عراقی با زبان عراقی باز هم تشکر کرد. وقتی ماشین او را می‌برد، از تعجب شاخ درآورده بود. چشم توی چشم فرمانده مهدی بود و به او لبخند می‌زد. انگار از برادر خودش دور می‌شود. من هم به فکر فرو رفتم.

پی‌نوشت:

1. شهید مهدی زین‌الدین، در کودکی به کتاب خیلی علاقه داشت. وقتی به مدرسه می‌رفت به خاطر مخالفت با شاه از مدرسه اخراج شد. او در جنگ ایران و عراق، یک فرمانده‌ی بزرگ و دوست‌داشتنی بود. همه‌ی رزمنده‌ها او را دوست داشتند؛ چون خیلی مهربان بود. مزار او در گلزار شهدای شهر قم است.