ستاره‌های مدرسه‌ی شهید پیروز

عباس عرفانی‌مهر

لانه‌ی مامان‌گنجشک، لای آجرهای دیوار مدرسه بود. مامان‌گنجشک به جوجه‌هایش نگاه کرد. خیلی خوش‌حال بود که جوجه‌هایش سر از تخم درآورده‌اند. جوجه‌ها دهان‌شان را باز کرده بودند و با تمام زورشان، جیک‌جیک می‌کردند. آن‌قدر کوچک بودند که نمی‌توانستند چشم‌های‌شان را باز کنند. دل‌شان می‌خواست هرچه زودتر چشم‌های‌شان باز شود و قیافه‌ی مادرشان را ببینند. گنجشک خوش‌حال بود و با نوکش جوجه‌هایش را ناز می‌کرد. باید برای آن‌ها غذا پیدا می‌کرد. از لای آجرهای دیوار مدرسه بیرون آمد و به حیاط مدرسه نگاه کرد. بچه‌های مدرسه، توی حیاط، به دنبال توپ می‌دویدند. یکی از آن‌ها به طرف دروازه رفت؛ اولی را دریبل زد. دومی را دریبل زد. به دروازه نگاه کرد و محکم شوت زد. توپ از بالای سر دروازه‌بان رد شد و توی تور چرخید و گل شد. بچه‌ها فریاد زدند: گل، گل... احمد از خوش‌حالی به طرف انتهای حیاط دوید. بچه‌ها جیغ زدند و پشت سرش دویدند. وقتی به او رسیدند با خوش‌حالی روی کولش پریدند. مامان‌گنجشک به آن‌ها نگاه کرد و از کارشان تعجب کرد. صدای معلم و بچه‌ها از توی کلاس‌ می‌آمد. معلم می‌گفت: «هر کس مشق‌هایش را خوش‌خط‌تر بنویسد توی دفترش ستاره می‌چسبانم.» ولی مامان‌گنجشک از حرف‌های آن‌ها چیزی نمی‌فهمید. صدای جوجه‌هایش دوباره بلند شد. جیک‌جیک‌جیک. خیلی‌خیلی گرسنه بودند. مامان‌گنجشک گفت: «ای وای! بچه‌هایم گرسنه‌اند، باید بروم دنبال آب و دانه.» بال‌هایش را باز کرد و به آسمان پرید. از کنار میله‌ی پرچم گذشت. پرچم ایران توی دست باد تکان‌تکان می‌خورد. روی سیم برق توی کوچه نشست. به این‌طرف و آن‌طرف نگاه کرد. ناگهان صدای بلندی شنید. مثل صدای اژدها بود. یک اژدهای بدجنس. صدا هی نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد. مامان‌گنجشک ترسید. ناگهان سایه‌ی سیاهی را بالای سرش دید. یک هواپیمای عراقی بود. هواپیما مدرسه را هدف گرفت. شلیک کرد. یک موشک ده متری به طرف مدرسه پرتاب شد. بمب،‌ بمب، بمب... همه‌جا پر از دود و گردوخاک شد. سقف کلاس‌ها روی زمین ریخت. لای آجرها و خاک‌ها پر از ستاره بود. جوجه گنجشک‌ها هم به آسمان‌ها پرواز کردند.

***

در بعدازظهر روز چهارم آبان سال 1362، هواپیماهای عراقی به مدرسه‌ی راهنمایی شهید پیروز بهبهان حمله کردند. آن‌ها با پرتاب موشک دانش‌آموزان این مدرسه را شهید کردند. یاد شهدا گرامی باد!