روستای چندار با برف بی‌موقع بهاری

قسمت هشتم

عدالت عابدینی

شروع روز برفی دیگر

برف، زمین را کاملاً سفیدپوش کرده است. با پای پیاده، دوچرخه را از اردوگاه تا خیابان اصلی می‌برم. فاصله، نسبتاً طولانی است. کفش‌هایم کاملاً در برف فرورفته و پاهایم خیس شده‌اند. برای لحظه‌ای سرما وجودم را می‌گیرد.

همان ابتدا جوانی از مقصد سفرم می‌پرسد. مسیر را می‌گویم. به دو دلیل توصیه به نرفتنم می‌کند: «یکی به خاطر گردنه‌ی صعب‌العبور و برفِ جاده و دیگری به دلیل احتمال حمله‌ی گرگ. با مورد اول می‌توان کنار آمد؛ اما در این برف، این‌بار باید در مورد گرگ محتاط بود! با تمام این‌ها تشکر می‌کنم و به جاده می‌زنم. رکاب‌زدن را شروع می‌کنم.

دوستی جدید در روستای «ده نو»

پس از حدود ده کیلومتر به روستای «ده نو» می‌رسم که در جنوب شرقی چلگرد واقع شده است. جاده تقریباً از میان روستا می‌گذرد، فقط چند مغازه در سمت چپ انتهای جاده باز هستند.

کمی که از روستا خارج می‌شوم، به مسیر فرعی سمت راست می‌پیچم. از همان اول جاده سربالایی است با شیب ملایم.

و من از میانه‌ی زردکوه بختیاری دارم عبور می‌کنم.

زردکوه بختیاری

این کوه در استان چهارمحال و بختیاری با ارتفاع 4200 متر از سلسله کوه‌های زاگرس است که از ده قله بالای چهار هزار متر تشکیل شده و از نظر ارتفاع، بعد از «دنا» دومین کوه بلند زاگرس است. جهت این کوه از سمت شمال غرب به جنوب شرق است. این رشته کوهِ سخاوت‌مند، آب دو رود مهم ایران؛ «زاینده‌رود» و «کارون» را تأمین می‌کند.

سردرگمی در جاده‌ی کوهستانیِ برفی

سمت راست، دره‌ای است که در دل خود رودخانه‌ای دارد و سمت چپ هم ارتفاعات پر از برف است. دانه‌های برف هم‌چنان می‌بارند. چند گردنه را طی می‌کنم تا این‌که بالأخره به یک سرپایینی می‌رسم؛ اما وقتی سرپایینی را رد می‌کنم، اصلاً متوجه روستایی نمی‌شوم. با سرعت بالا مسیر طولانی‌ای را طی می‌کنم. سردرگم هستم. کسی را نمی‌بینم تا از او سؤال کنم. به طور اتفاقی چوپان پیری را با گوسفندانش در سمت چپ جاده می‌بینم. اول کمی با او گرم می‌گیرم. می‌گوید در این روستا تنها زندگی می‌کند و کسی در این‌جا نیست. آدرس روستای «چندار» را از او می‌پرسم. می‌گوید آن‌جا را رد کرده‌ام.

از پیرمرد خداحافظی می‌کنم. کمی از مسیر آمده را باز می‌گردم.

روستای چندار

این روستا، در ارتفاعات 2250 متری و در فاصله‌ی سی کیلومتری شهرستان کوهرنگ واقع شده است. نام آن برگرفته از درخت «چنار» است که سال‌ها قبل کمی آن سوتر از روستا، کاشته شده بود و عجیب این‌که در این شرایط هوایی توانسته بود رشد کند. زمین‌های کشاورزی آن گندم، جو، نخود، لوبیا، عدس و محصولات باغی زردآلو، سیب، گردو و بادام هستند.