روستای مَوَرْزْ، روستای داروهای گیاهی

روستای مَوَرْزْ، روستای داروهای گیاهی

قسمت دهم

عدالت عابدینی

گردنه‌های اطراف شهر صمصامی

مسیر من گردنه‌ی چری است. راه آن‌چنان طولانی نیست؛ اما شیب جاده نسبتاً بالاست. پس از مدت زمانی به بلندترین نقطه‌ی گردنه می‌رسم که 2750 متر ارتفاع دارد. بالاترین ارتفاعی است که تاکنون با دوچرخه رکاب زده‌ام.

در میان انبوه برف‌ها که ارتفاع‌شان به دو متر بیش‌تر می‌رسد، حرکت می‌کنم. تغییر ارتفاع کاملاً محسوس است. در ابتدا مسیر جاده پر از برف است؛ اما کم‌کم که پیش می‌روم، پوشش برف به حداقل ممکن می‌رسد و دیگر از برف هیچ خبری نیست. کوه‌های خشن و زیبا، رخ‌نمایی می‌کنند و من از دیدن این زیبایی‌ها حیرانم. جاده پیچ و خم بسیار دارد. با سرعت پیش می‌روم؛ اما سر پیچ سرعتم را کاملاً کم می‌کنم.

ورود به یک روستای بی‌نظیر

بالأخره پس از نیم ساعت بدون هیچ‌گونه رکاب زدنی به روستای سرسبزی می‌رسم، «روستای مَوَرْزْ» سمت راست جاده ارتفاعات است که بخشی از روستا با خانه‌های نوساز بر دامنه‌ی کوه است و سمت چپ به رودخانه‌ی پر آبی ختم می‌شود.

همان ابتدا چادر سیاهی در منتهی‌الیه سمت چپ جاده توجه‌ام را به خودش جلب می‌کند. به سمتش می‌روم. جوانی داخل آن است. بساط چای و قهوه به راه است. خودم را معرفی می‌کنم و از کارم می‌گویم. با خنده می‌گوید: «خوب جایی اومدی و پیش خوب کسی اومدی.»

«شهرام» اهل همین روستاست. جوان پویایی که در زمینه‌ی گردش‌گری، فعال است. تحصیلاتش هم در همین زمینه است. اطلاعات خوبی درباره‌ی روستا و مناطق اطراف دارد و به همین دلیل راهنمای گردش‌گران هم هست. به نمایندگی از اداره‌ی صنایع‌دستی و به مناسبت تعطیلات ایام نوروز، نمایشگاهی در چادر سیاه برپا کرده است.

برای عکاسی راهنمایی‌ام می‌کند که به کجاها بروم. پیشنهاد اولش مسیر رودخانه و شیلاتی است که در آن‌جا واقع شده است. دوچرخه را آن‌جا می‌گذارم و خودم به تنهایی می‌روم.

چشم‌انداز این روستا واقعاً دیدنی و شگفت‌انگیز است. زمین کاملاً سبزپوش شده است. تکه‌های سفید ابر در آسمان آبی در حال حرکت‌اند و حاشیه‌ی کوه را درختان جنگلی پر کرده‌اند.

وقت غروب که می‌شود و آسمان به تاریکی می‌رود به سمت شهرام برمی‌گردم و اطلاعات دقیق در خصوص روستا را از او می‌گیرم.

روستای مَوَرز

روستای مورز در 160 کیلومتری بازفت شهرستان کوهرنگ و غرب استان چهارمحال و بختیاری واقع شده است. این روستا دارای آب و هوای معتدل کوهستانی است. دمای آن در تابستان حداکثر به طور متوسط به 32 درجه سانتی‌گراد بالای صفر و در زمستان به 15 درجه زیر صفر می‌رسد. پوشش گیاهی این روستا جنگلی است و انواع میوه‌های درختی از جمله سیب، گردو، هلو، زردآلو و زالزالک در این روستا به عمل می‌آیند.

حدود شش‌صد نوع داروی گیاهی در این روستا شناخته شده است. مردمان این روستا که از اقوام بختیاری هستند، حدود سی‌صد خانوار و جمعیتی بالغ بر 1700 نفر را تشکیل می‌دهند. مهم‌ترین سوغاتی‌های این روستا «روغن حیوانی»، «عسل»، «کشک»، «قارا» و انواع گیاهان دارویی هستند. مهم‌ترین آثار طبیعی و تاریخی این روستا پل تاریخی «خدا آفرین» و شهر باستانی «سروه بالا»ست. آبشارها، چشمه‌سارها و طبیعت بکر و منحصربه‌فرد از دیگر جاذبه‌ی مهم و اصلی این روستاست.

پس از این‌که اطلاعات‌مان کامل می‌شود در تاریکی شب به سمت خانه می‌رویم. خانه کاملاً بافت روستایی دارد. حیاطی بزرگ دارد با اتاق‌های پهن و جادار. خانواده‌ی شهرام، خانواده‌ای بسیار مهمان‌نواز و مهربان هستند. شام مفصلی هم آماده کرده‌اند و برای مدتی هم با پدر خانواده مشغول صحبت می‌شوم.