تاریخچه

تاریخچه

حقایق آدامسی

هاجر زمانی

از خروس نشان تا...

یک جوک بی‌نمک زمان بچگی پدر و مادر ما بود که می‌گفت: «یه روز یه جوجه می‌ره درِ بقالی می‌گه آقا! آدامسِ بابامو دارید؟» که در واقع اشاره‌ای داشت به یکی از قدیمی‌ترین برندهای آدامس ایرانی به اسم «خروس‌نشان». البته قبل از خروس‌نشان دو آدامس ایرانی دیگر تولید می‌شده به اسم «طوطی‌نشان» و «طاووس‌نشان» این‌که چرا تولیدکننده‌های آدامس از اسم پرنده‌ها برای آدامس استفاده می‌کنند یک کم خنده‌دار و شبیه معماست؛ اما آدامس خروس‌نشان از سال 1335 تا سال 1371 در ایران تولید می‌شد. آن دو برند دیگر هم وقتی آدامس خروس‌نشان وارد بازار شد،‌ بعد از مدتی کارخانه‌ی‌شان را تعطیل کردند.

یک تاریخچه‌ی باورنکردنی

جالب است بدانید مصرف آدامس تاریخچه‌ی چند هزارساله دارد! یعنی از آن زمان‌ها که انسان‌ها توی غار زندگی می‌کردند، همان زمان هم مشغول آدامس جویدن بودند! البته آدامس‌های قدیمی صمغ و شیره‌ی چسبناک درختان بوده که از قضا خاصیت دارویی و درمانی هم داشتند. مثلاً باعث هضم بهتر غذا می‌شدند یا دهان و دندان انسان‌های اولیه را تمیز می‌کردند؛ چون به احتمال خیلی زیاد هنوز مسواک اختراع نشده بود!

خلاصه آدامس یک خوراکیِ خیلی اصل و نسب‌دار است که به مرور زمان تکامل پیدا کرد و به شکل امروزی درآمد. اولین آدامس تجاری هم سال 1848 با صمغ کاج از سوی برادران کورتیس درست شد؛ اما بعد از سال 1880 میلادی بود که سازنده‌های آدامس به فکرشان رسید به آن رنگ و شکر اضافه کنند و آدامس را به سبد تغذیه و فرهنگ مردم وارد کند. فرمول اولیه‌ی آدامس بارها و بارها در طی سال‌ها تغییر پیدا کرد و هر کارخانه برای خودش یک فرمول خاص داشت.

حتماً توی فیلم‌های قدیمی دستگاه‌هایی را دیده‌اید که با انداختن سکه داخل آن، به افراد آدامس داده می‌شود. در سال 1871 فردی به نام توماس آدامز این دستگاه فروش خودکار آدامس را برای کارخانه تولیدکننده‌ی آدامس اختراع کرد. آدامس در زبان فارسی از اسم همین فرد گرفته شده است.

آدامس بادکنکی

در سال 1928 والتر دیمر که یک حسابدار در شرکت تولید آدامس در فیلادلفیا بود و یک آدامس‌خور قهار به حساب می‌آمد، در اوقات بی‌کاری دست به ساختن یک ترکیب جدید برای آدامس زد. آدامسی که او ساخت، کم‌تر به دندان‌ها می‌چسبید و از همه بهتر! خاصیت کشسانی بیش‌‌تری داشت و به این راحتی نمی‌ترکید. او اسم این اختراع بامزه‌اش را «بابِل دابِل» یعنی «حباب دوبرابر» گذاشت. از سال 1960 عمده بیش‌تر فروش آدامس‌ها، همین اختراع آقای دیمر بود. جالب است بدانید بیش‌تر آدامس‌های بادکنکی، صورتی هستند. دلیلش هم این است که در زمان آقای دیمر، تنها رنگ موجود برای آدامس‌ها، رنگ صورتی بوده است!

بزرگ‌ترین رکورددار باد کردن آدامس بادکنکی «جویس سمیولز» فردی از ایالت کنتاکی آمریکاست که آدامسش را با فاصله‌ی چهل سانت از بینی باد کرده است!

بی‌خاصیت خوش‌مزه یا باخاصیت خوش‌مزه

خب احتمالاً توی سرتان یک آدامس بادکنکی گنده پر از سؤال در حال باد شدن است. سؤالی مثل این‌که آدامس جویدن فایده‌ای هم برای‌مان دارد؟ جواب، بله است. دانشمندها کلی تحقیق کردند و متوجه شدند آدامس باعث حس شادابی و خوش‌حالی در بدن ما می‌شود. همین‌طور یک فایده‌ی عجیب غریب دارد! باعث افزایش تمرکز ذهنی می‌شود و همین‌طور دور شدن استرس! برای همین بیش‌تر فوتبالیست‌ها موقع بازی آدامس توی دهان‌شان است! چون فکر می‌کنند آدامس تمرکزشان را بالا می‌برد. با این حال خطر پوسیدگی دندان به خاطر قند موجود در آدامس همیشه بالاست و بهتر است از آدامس‌های بدون قند استفاده کنید. به علاوه ساعت‌های زیاد آدامس جویدن، باعث ترشح بیش از حد اسید معده می‌شود و این برای دستگاه گوارش ضرر دارد.

یک عالمه تنوع

امروزه آدامس در طعم‌ها و مزه‌ها و شکل‌های جور واجور تولید می‌شود و هرکس یک سلیقه‌ی آدامسی دارد؛ اما دو- سه دهه پیش آدامس فراتر از یک خوراکی بود! آن زمان که بچه‌ها مثل الآن دسترسی به رسانه‌های جمعی نداشتند و خبری از اینترنت هم نبود، کاغذهای جایزه توی آدامس‌ها را جمع‌آوری می‌کردند که بیش‌تر عکس بازیکنان فوتبال جام‌های جهانی بود. هر بچه‌ی دهه شصتی برای خودش یک کلکسیون از تصویر بازیکن‌های تیم‌های جهانی داشت. بعضی بچه‌ها عکس‌های تکراری را با عکس‌های دوست‌شان تاخت می‌زدند.

آدامس‌های خرسی هم بودند که بچه‌ها دست‌شان را خیس می‌کردند و کاغذ توی آدامس را روی دست‌شان می‌چسباندند و به این صورت برای خودشان یک تتوی تقلبی دست و پا می‌کردند. بیش‌تر وقت‌ها هم تصویر، خوب روی دست چاپ نمی‌شد، تازه بعدش هم باید به پدر و مادرشان جواب پس می‌دادند که چرا دست و بال‌شان رنگی شده؛ یعنی حتی بچه‌ای بوده توی تاریخ که به خاطر آدامس کتک خورده! اما همین تصاویر و برچسب‌ها یک عامل تشویقی بودند برای خریدن بیش‌تر و بیش‌تر آدامس و به وجود آمدن دوستی‌های ماندگار.