آرامگاهی با نماد ایرانی

ایران‌گردی

آرامگاهی با نماد ایرانی

عکس و نوشته: عدالت عابدینی

حکیم ابوالقاسم فردوسی از شاعران بزرگ ایران زمین است که آرامگاه او در استان خراسان رضوی است. فردوسی در سال 319 هجری شمسی در روستای «پاژ» از توابع «تابران» توس به دنیا آمد. این شاعر در چهل سالگی شروع به سرودن شاهنامه کرد. کاری که سی سال زمان برد و حاصلش شصت هزار بیتی است که در شاهنامه آمده است.

فردوسی با سرودن شاهنامه دو کار مهم انجام می‌دهد. یکی این‌که زبان فارسی را حفظ می‌کند و دیگر این‌که در لابه‌لای اشعار خودش پند و و اندرزهای بسیار زیادی دارد.

شهر تاریخی توس کجاست؟

شهر تاریخی توس در 24 کیلومتری شمال شهرستان مشهد قرار دارد که حصاری به طول 7100 متر اطراف آن را احاطه کرده است. این حصار در زمان‌های قدیم 9 دروازه و 106 برج داشته، ولی در حال حاضر چهار دروازه به نام‌های دروازه رودبار، دروازه نیشابور، دروازه مرو و دروازه رَزان در آن باقی مانده است.

تندیس فردوسی

تندیس فردوسی اثر «ابوالحسن‌خان صدیقی»، شاگرد «کمال‌الملک» است. کمال‌الملک شبی فردوسی را در خواب می‌بیند. با سیاه قلم چهره‌اش را می‌کشد. ابوالحسن صدیقی از آن نقاشی، چهره‌ی فردوسی را روی مجسمه می‌سازد.

آرامگاه فردوسی

اولین طرح‌های مربوط به آرامگاه فردوسی متعلق به «آندره گدار» فرانسوی بوده است. آندره گدار از اهرام ثلاثه مصر الهام می‌گیرد؛ اما چون این بنا با فرهنگ ایرانی جور در نمی‌آمد، ساختش پی‌گیری نشد.

بعدها «کریم طاهرزاده بهزاد» طرح نهایی آن را می‌دهد و «لُرزاده‌»ی معمار می‌سازدش.

دیگر بزرگان توس

توس علاوه بر فردوسی، بزرگان دیگری هم در خود داشته است که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به «جابربن‌حیان»، «شیخ توسی»، «محمد غزالی»، «خواجه‌نظام‌الملک توسی» و «خواجه‌نصیرالدین توسی» اشاره کرد. هر کدام از این بزرگان تأثیر مهمی در تاریخ ایران داشته‌اند.