آمار

تعداد نشریات48
تعداد شماره‌ها2,293
تعداد مقالات33,216
تعداد مشاهده مقاله11,836,444
تعداد دریافت فایل اصل مقاله5,019,955
علیزاده, بهرام, میرموسی, نیره سادات. (1400). سعادت در اخلاق ارسطو. اسلام و مطالعات اجتماعی, 26(104), 7-36. doi: 10.22081/jpt.2021.61634.1861
بهرام علیزاده; نیره سادات میرموسی. "سعادت در اخلاق ارسطو". اسلام و مطالعات اجتماعی, 26, 104, 1400, 7-36. doi: 10.22081/jpt.2021.61634.1861
علیزاده, بهرام, میرموسی, نیره سادات. (1400). 'سعادت در اخلاق ارسطو', اسلام و مطالعات اجتماعی, 26(104), pp. 7-36. doi: 10.22081/jpt.2021.61634.1861
علیزاده, بهرام, میرموسی, نیره سادات. سعادت در اخلاق ارسطو. اسلام و مطالعات اجتماعی, 1400; 26(104): 7-36. doi: 10.22081/jpt.2021.61634.1861

سعادت در اخلاق ارسطو

نقد و نظر
دوره 26، شماره 104، دی 1400، صفحه 7-36    اصل مقاله (651.14 K)
نوع مقاله: علمی ـ پژوهشی
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22081/jpt.2021.61634.1861
نویسندگان
بهرام علیزاده* 1؛ نیره سادات میرموسی2
1استادیار دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
2دانش‌آموختۀ فلسفه دانشگاه تهران، تهران، ایران
تاریخ دریافت: 24 مرداد 1400،  تاریخ بازنگری: 30 شهریور 1400،  تاریخ پذیرش: 06 مهر 1400 
چکیده
سعادت از نظر ارسطو فعالیت منطبق با بالاترین نوع فضیلت است. در کتاب اول اخلاق نیکوماخوس فضایل عملی و در کتاب دهم تأمل‌ورزی نظری بهترین فعالیتی دانسته می‌شود که می‌تواند سعادت را تضمین کند. به این ترتیب، می‌توان گفت که ارسطو دو پاسخ (طبیعی‌باورانه و الهیاتی) به سؤال از چیستی سعادت داده است؛ زیرا ویژگی خودبسنده‌بودنِ سعادت، مستلزم برخورداری آن از ارزش ذاتی است و فعالیت عملی - که در کتاب نخست دارای ارزش ذاتی است - در کتاب دهم ارزش ثانوی داشته و صرفاً وسیلۀ‌ رسیدن به سعادت بالاتر (نظری) است. برخی معتقدند ارسطو در نهایت نتوانسته است به تفکیک میان خوب ذاتی و خوب ابزاری پایبند بماند و در تعریف سعادت دچار تناقض‌گویی شده است. در این مقاله، اولاً به شیوه تحلیلی و با واکاوی مفهوم کالون، نشان داده می‌شود که کارکرد عقل نظری در کسب فضایل اخلاقی بیش از آنی است که خوانش‌های طبیعت‌باورانه مدعی‌اند و سعادت اساساً یک ویژگی الهیاتی است و ثانیاً با اشاره به دو معنای خودبسندگی (1. غایت غالب 2. غایت جامع) بیان می‌شود که معنای دوم ما را قادر می‌سازد دو مفهوم «فرعی بودن» و «به خاطر خود انجام‌شدن» را جمع‌پذیر دانسته و از این طریق پاسخ مناسبی به معضل تعارض ارائه کنیم.
کلیدواژه‌ها
سعادت؛ فرونسیس؛ نوس؛ خدا؛ کالون؛ ارسطو
عنوان مقاله [English]
Happiness in Aristotle’s Ethics
نویسندگان [English]
Bahram Alizade1؛ Nayereh Sadat Mirmousa2
1Assistant professor, Kharazmi University, Tehran, Iran
2PhD in philosophy, University of Tehran, Iran
چکیده [English]
For Aristotle, happiness corresponds to the highest kind of virtue. In Book I of his Nicomachean Ethics, Aristotle treats practical virtues, and in Book X, he treats theoretical contemplation as the best practice that might guarantee happiness. Thus, Aristotle might be said to have given two answers (naturalistic and theological) to the question of the nature of happiness. This is because the self-sufficient character of happiness implies its intrinsic value, and practical activities—which are deemed intrinsically valuable in Book I are treated as having secondary value, in Book X, as a means to the higher (theoretical) happiness. Some people believe that Aristotle has finally failed to remain committed to the distinction between intrinsic and instrumental good, falling into a contradiction in his definition of happiness. In this paper, in the first place, we draw on the analytic method and revisit the notion of kalon to show that the function of theoretical reason in acquisition of moral virtues goes beyond what is claimed by naturalistic readings. Indeed, happiness is fundamentally a theological property. Secondly, we outline two senses of self-sufficiency (the dominant end, and the comprehensive end) to suggest that the second sense enables us to reconcile the two notions of “being secondary or subsidiary” and “being done for its own sake,” in which case a proper reply might be yielded for the problem of contradiction.
کلیدواژه‌ها [English]
happiness, phronesis, nous, God, kalon, Aristotle
مراجع
فهرست منابع

1.    ارسطو. (1377). اخلاق نیکوماخوس (مترجم: محمدحسن لطفی). تهران: انتشارات طرح نو.


2.    Ackrill, J. L. (1999). Aristotle on Eudaimonia, in: Nancy Sherman, (ed). Aristotle's Ethics: Critical Essays (Lanham, MD: Rowman & littlefield).
3.    Annas, Julia. (1988). Naturalism in Greek Ethics: Aristotle and After. Proceedings of the Boston Area Colloquium in Ancient philosophy, 4, pp. 149-171.
4.    Aristotle. Nicomachean Ethics, trans. Roger Crisp, Cambridge: Cambridge University Press, 2000.
5.    Aristotle. The Complete Works of Aristotle, ed. Jonathan Barnes, Princeton: Princeton University Press, 1984.
6.    Foot, Philippa. (1978). Virtues and Vices. Oxford: Blackwell.
7.    Gauthier, R.A. and J.Y. Jolif. (1970). Aristote: L'Ethique à Nicomaque, (2nd ed, 4 vols). Paris-Louvain: Publications Universi-taires.
8.    Hardie, W. F. R. (1965). The Final Good in Aristotle’s Ethics, in: Philosophy 40 (1965), pp. 277–295.
9.    Hare, John E. (2007). God and Morality: A Philosophical History, Blackwell Publishing Ltd. 
10.    Hintikka, J. 1973, Remarks on Praxis, Poiesis, and Ergon in Plato and in Aristotle, in: Studia philosophica in honorem Sven Krohn, pp. 53–62.
11.    Hursthouse, Rosalind. (1999). On Virtue Ethics. Oxford: Oxford University Press.
12.    Joachim, H. H. Aristotle: The Nicomachean Ethics, Clarendon Press: Oxford, 1962.
13.    Kenny, A. (1966). Happiness, in: Proceedings of the Aristotelian Society 66 (1965/66), pp. 93–102.
14.    Keyt, David. (1983). Intellectualism in Aristotle, in Essays in Ancient Greek Philosophy. (Vol. 2). ed. John P. Anton and Anthony Preus, Albany: State University of New York Press, 367.
15.    Kraut, Richard. (1989). Aristotle on the Human Good. Princeton University Press.
16.    Nussbaum, Martha C. (1993). Non-Relative Virtues: An Aristotelian Approach, in The Quality of Life, Martha C. Nussbaum and Amartya Sen (eds). Oxford: Oxford University Press, pp. 242–70.

آمار
تعداد مشاهده مقاله: 4,131
تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 688