درد دل‌های یک زخم

درد دل‌های یک زخم

علیرضا کوه‌بُر- 16 ساله- اراک

من زخم هستم!

همان چیزی که شما را آزار می‌دهد و برای‌تان خوش‌آیند نیست!

درست است که وقتی به وجود می‌آیم، دردناک و گاه همراه با مقداری خون هستم؛ اما من هم از این دنیا سهمی به اندازه‌ی خودم دارم!

چه می‌شد که آدم‌ها از من بدشان نمی‌آمد؟ یا با دیدن من گریه نمی‌کردند؟ نمی‌گویم که با دیدن من لبخند بزنید؛ اما حداقل ناراحت نباشید.

وقتی هنگام شیطنت‌های کودکانه‌ی خود با چاقو، دست‌تان را می‌برید، من به دنیا می‌آیم و مدام می‌گویم: «جانم! جانم! گریه نکن عزیزم! من که با تو کاری ندارم! من مهمان همین چند روز هستم و زود می‌روم!»؛ اما در حقیقت در دل ِتنها و بی‌کس خودم می‌گویم: «ای کاش من هم عزیز بودم! ای کاش برای همیشه دوستی به زیبایی و مهربانی این کودکان داشتم! اما چه کنم مجبورم هنوز نیامده، بگذارم و بروم!»

دوست دارم به شما این موضوع را ثابت کنم که من هم عضوی از شما هستم و نیاز به توجه بیش‌تری دارم؛ مثلاً وقتی که روی من چسب می‌زنید، احساس خوبی دارم؛ انگار دراز کشیده باشم زیر لحاف. خیلی‌ها هم هستند که به من چسب نمی‌زنند و مراقبت نمی‌کنند، تا این‌که خود به خود خوب می‌شوم؛ اما یک جای بزرگ روی دست‌شان باقی می‌گذارم. این نشان دهنده‌ی نارضایتی من از آن‌هاست؛ زیرا با من مثل یک دوست برخورد نکرده‌اند.

شاید به نظر شما من بی‌فایده به نظر برسم؛ در حقیقت وقتی جایی از دست شما بریده می‌شود، من باعث می‎شوم خون کثیف بیرون بیاید تا شما بیمار نشوید.

من دوست شما هستم.

شما هم با من دوست باشید.