حس پذیرش

با والدین    

   حس پذیرش

                                                                                   طیبه رضوانی

در ادامه‌ی سلسله مباحث طرحواره در این شماره می‌خواهیم به نیاز عاطفی رابطه و پذیرش بپردازیم.

کودک باید در شرایطی باشد که احساس کند با والدینش به شکل سالم، کاملاً متصل است و بدون هیچ قید و شرطی مورد قبول آن‌‌هاست و مورد محبت قرار می‌گیرد.

تأمین این نیاز در کودکی باعث می‌شود خصوصیاتی مثل اعتماد به نفس، پذیرش خود، صمیمیت عاطفی، احساس تعلق و همبستگی در فرزندان ما شکل گیرد.

کودک باید به لحاظ حسی در مورد والدینش این‌طور فکر کند:

آن‌ها کامل با من بازی می‌کنند، اگر در کنارشان نباشم دل‌شان برای من تنگ می‌شود، حتی با وجود عیب‌هایم برای‌شان ارزشمندم و به من افتخار می‌کنند، با احترام با من رفتار می‌کنند و بدون قید و شرط دوستم دارند.

کودک باید خیالش از این‌که کاملاً مورد حمایت و پذیرش شماست، راحت باشد. برای همین به والدین توصیه می‌شود اگر کودک کار بدی انجام می‌دهد به او نگویید: «دیگر دوستت ندارم.» چون کودک حس می‌کند دوست داشته شدن یا نشدن او فقط و فقط منوط به این است که او بچه‌ی حرف گوش کن و مطیعی‌ باشد.

متأسفانه بعضی والدین به کودک خود برچسب‌های تحقیرآمیز می‌زنند یا به او می‌گویند کاش هرگز به دنیا نیامده بود.

این جمله‌ها به شدت کودک را دچار ناامنی می‌کند و باعث می‌شود او حضور فعال خود در صحنه‌ی زندگی را از دست بدهد.

رابطه‌ی واقعی ما با فرزندان‌مان زمانی شکل می‌گیرد که به اشتراک گذاشتن احساسات‌مان دوطرفه باشد.

به این ترتیب اتصالی سالم و صمیمی همراه با همدلی بین دو طرف شکل می‌گیرد. در نتیجه کودکان حس می‌کنند که افکار و عقایدشان و تمام احساسات‌شان از سوی والدین درک و شنیده می‌شود و بالعکس.

حس پذیرش زمانی در کودک شکل می‌گیرد که حس کند او هم برای والدینش صرف‌نظر از نقاط قوت و ضعفی که دارد ارزشمند و پذیرفته شده است.