شهبازیان, محمد, زارع دیمی, مهدی. (1402). تحلیلی بر مدیریت استدلال و استناددهی به منابع حدیثی در جریانهای انحرافی. اسلام و مطالعات اجتماعی, 5(1), 194-229. doi: 10.22081/jikm.2024.67935.1094
محمد شهبازیان; مهدی زارع دیمی. "تحلیلی بر مدیریت استدلال و استناددهی به منابع حدیثی در جریانهای انحرافی". اسلام و مطالعات اجتماعی, 5, 1, 1402, 194-229. doi: 10.22081/jikm.2024.67935.1094
شهبازیان, محمد, زارع دیمی, مهدی. (1402). 'تحلیلی بر مدیریت استدلال و استناددهی به منابع حدیثی در جریانهای انحرافی', اسلام و مطالعات اجتماعی, 5(1), pp. 194-229. doi: 10.22081/jikm.2024.67935.1094
شهبازیان, محمد, زارع دیمی, مهدی. تحلیلی بر مدیریت استدلال و استناددهی به منابع حدیثی در جریانهای انحرافی. اسلام و مطالعات اجتماعی, 1402; 5(1): 194-229. doi: 10.22081/jikm.2024.67935.1094
1استادیار، پژوهشکده مهدویت و آیندهپژوهی، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، قم، ایران.
2استادیار، دانشگاه صنعتی جندی شاپور دزفول، دزفول، ایران.
تاریخ دریافت: 05 آذر 1402،
تاریخ بازنگری: 18 دی 1402،
تاریخ پذیرش: 25 دی 1402
چکیده
از مهمترین پژوهشها درباره جریانهای انحرافی میتوان به تحلیل شیوهها و شگردهای جذب و مدیریت بهرهگیری از منابع و مستندات جهت اقناع مخاطبان فرقهها اشاره کرد. ضرورت پردازش این امر از آنروست که بسندهنمودن به تحلیل یک فرقه و جریان انحرافی، جامعه را با یک گروه خاص آشنا کرده و در تحلیل و شناسایی دیگر جریانها کارآمدی ندارد. در تحلیل پیشرو تلاشگردیده تا با روش توصیفی- تحلیلی و با استناد به منابع کتابخانهای و برخی از منابع گروههای انحرافی در فضای مجازی، شیوههای استناددهی جریانهای انحرافی و برخی از فرقهها مورد کاوش قرارگرفته، تا جامعه مورد ابتلا و در معرض خطر بتواند قدرت شناسایی جریانهای جدید را بهدست آورده و با آموزش قواعدی چند، خود را از دام آنها در امان بدارد. نتایج حاصله تحقیق چنین است که: مهمترین شیوهها در جریانهای انحرافی، بهرهگیری از منابع ضعیف، استناد بدون ضابطه به منابع اهلسنت، تمسک به روایات شاذ و مخالف قطعیات مذهب، تاویلگرایی، جعل، تقطیع و تحریف است.
An Analysis of Argument Management and Reference to Hadith Sources in Deviant Currents
نویسندگان [English]
mohammad shahbaziyan1؛ mahdi zare2
1Assistant Professor, Research Center for Mahdiism and Futurology, Islamic Sciences and Culture Academy, Qom, Iran
2Assistant Professor, Jundishapur University of Technology, Dezful, Iran
چکیده [English]
One of the most important studies about deviant currents is the analysis of the methods and techniques of attracting and managing the use of resources and documents to satisfy the audience of sects. The necessity of dealing with this issue is because being satisfied with the analysis of one deviant sect and current, introduces the society to a specific group and is not effective in analyzing and identifying other currents. In the following analysis, it has been tried to explore the methods of reference to deviant currents and some sects by using the descriptive-analytical method and citing library sources and some sources of deviant groups in cyber space, so that the affected and endangered society can identify the currents and by teaching a few rules, protect itself from their trap. The results of the research suggest that the most important methods in deviant currents are using weak sources, reference to Sunni sources without rules, adherence to weak narratives that are against the certainties of religion, interpretationism, forgery, scansion and distortion
شهبازیان، محمد؛ حسینی، سیدعلی. (1398). کاوشی در رجعت با تاکید بر انحرافات شیخیه، بهائیت و احمد اسماعیل بصری. فصلنامه علمی ـ پژوهشی مشرق موعود، 13(49)، صص 173-
شهبازیان، محمد؛ زارع، مهدی. (1398). مقاله کاوشی در مقوله تحریف، بسترها و شیوههای ایجاد در جریانهای انحرافی مهدویت. فصلنامه پژوهشهای مهدوی، 7(28)، صص 27-
شیخ طوسی، محمد بن حسن. (1417ق). العدة فی اصول الفقه (ج1). قم: علاقهبندیان.
شیخ بهائی، محمد بن حسین. (1382). الحبل المتین فی احکام الدین (ج1). مشهد: آستان قدس رضوی.
شیخ صدوق، محمد بن علی بن بابویه. (1378ق). عیون اخبار الرضا× (ج1). تهران: نشر جهان.
شیخ صدوق، محمد بن علی بن بابویه. (1413ق). من لایحضره الفقیه (ج1). قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین.
شیخ مفید، محمد بن محمد بن نعمان. (1413ق). لفصول المختارة. قم: کنگره هزاره شیخ.
شیخ طوسی، محمد بن حسن. (1407ق). تهذیب الاحکام (ج1، 3 و 7). تهران: دارالکتب الاسلامیة.
شیخ طوسی، محمد بن حسن. (1411ق). الغیبة (چاپ اول). قم: دار المعارف الاسلامیة.
خرمشاد، محمدباقر؛ سرپرست سادات، سیدابراهیم. (1392). جریانشناسی سیاسی به مثابه روش. فصلنامه علمی -پژوهشی مطالعات میان رشتهای در علوم انسانی، 5(18)، صص 61-
خسروپناه، عبدالحسین. (1389). جریانشناسی ضد فرهنگها (چاپ دوم). قم: تعلیم و تربیت اسلامی.
معارف، مجید؛ منائی، فرشاد. (1394). بررسی سندی فقه الحدیثی روایت «لا مهدی الا عیسی بن مریم» در منابع روایی اهل سنت. دوفصلنامه علمی -پژوهشی مطالعات فهم حدیث، 2(3)، صص 27-
معرفت، محمدهادی. (1410ق). التمهید فی علوم القرآن (ج1و3). قم: مرکز مدیریت حوزه علمیه.
معین، محمد. (1364). فرهنگ فارسی (ج1، چاپ هفتم). تهران: انتشارات امیرکبیر.
منائی، فرشاد؛ معارف، مجید. (1396). بررسی سندی فقه الحدیثی احادیث دلالت کننده بر انتساب مهدی موعود# به عباس بن عبدالمطلب در منابع روایی اهل سنت. فصلنامه علمی -پژوهشی مشرق موعود، ش43، صص 127-
مولوی، جلال الدین بلخی. (1375). مثنوی معنوی. تهران: پژوهش.