فخلعی, محمد تقی, حسینی یار, حسن, عابدی سرآسیا, علی رضا. (1403). چالشهای استناد به وهن دین در فرآیند استنباط فقهی. اسلام و مطالعات اجتماعی, 10(1), 111-138. doi: 10.22034/jrj.2024.66436.2652
محمد تقی فخلعی; حسن حسینی یار; علی رضا عابدی سرآسیا. "چالشهای استناد به وهن دین در فرآیند استنباط فقهی". اسلام و مطالعات اجتماعی, 10, 1, 1403, 111-138. doi: 10.22034/jrj.2024.66436.2652
فخلعی, محمد تقی, حسینی یار, حسن, عابدی سرآسیا, علی رضا. (1403). 'چالشهای استناد به وهن دین در فرآیند استنباط فقهی', اسلام و مطالعات اجتماعی, 10(1), pp. 111-138. doi: 10.22034/jrj.2024.66436.2652
فخلعی, محمد تقی, حسینی یار, حسن, عابدی سرآسیا, علی رضا. چالشهای استناد به وهن دین در فرآیند استنباط فقهی. اسلام و مطالعات اجتماعی, 1403; 10(1): 111-138. doi: 10.22034/jrj.2024.66436.2652
1استاد فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد
2دانشجوی دکتری فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد.مشهد - ایران
3استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد. مشهد-ایران
تاریخ دریافت: 22 خرداد 1402،
تاریخ بازنگری: 09 دی 1402،
تاریخ پذیرش: 25 بهمن 1402
چکیده
وهن دین به معنای حکم یا رفتاری که دین و مذهب را در منظر عرف امری سست و سبک جلوه میدهد، ازجمله عناوینی است که بعد از انقلاب اسلامی ابتدا در فتاوای امام خمینی(ره) به شکلی جدی موردتوجه و استناد قرار گرفت و سپس در بسیاری از مسائل، مبنا و مدرک فتاوای معاصر واقع شده است، بهگونهایکه میتوان از حرمت وهن دین بهعنوان یک قاعده فقهی نام برد. وهن دین بهعنوان ثانوی از ظرفیت طرح در قالب قاعده فقهی برخوردار است اما عدم توجه به آثار چالشبرانگیز استناد به وهن دین در فرآیند استنباط فقهی، سبب شده است که بهکارگیری وهن دین در فرآیند استنباط فقهی با تردیدهایی توأم شود. این نوشتار با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی بر آن است تا چالشهایی نظیر ناسازگاری قاعده وهن دین با اصل ثبات احکام و یا مغایرت لزوم صلابت در اجرای احکام دینی با بهکارگیری قاعده وهن دین و نیز تخصیص اکثر حاصل از اجرای قاعده وهن دین را بهدرستی تبیین کند و بابیان علمی عدم مغایرت وهن دین را با موارد ذکر شده به اثبات رساند.
Challenges of Referring to Weakening Religion in the Process of Jurisprudential Inference
نویسندگان [English]
Mohammad Taghi Fakhlaei1؛ Hasan Hosseiniyar2؛ Alireza Abedi Sarasiya3
1Professor Department of Jurisprudence Faculty of Theology Ferdowsi University Of Mashhad.
2PhD student of Fiqh and Fundamentals of Islamic Law at Ferdowsi University of Mashhad
3Assistant Professor, Department of Education, Faculty of Theology, Ferdowsi University of Mashhad; Mashhad-Iran. a-abedi@um.ac.ir
چکیده [English]
Weakening the religion, which means a ruling or behaviour that makes religion look weak and frivolous in the eyes of society’s custom, is one of the titles that after the Islamic revolution was first seriously considered and cited in Imam Khumaynī’s fatwās. Then, in many issues, it is the basis and proof of contemporary fatwās, so that the prohibition of weakening the religion can be mentioned as a principle of jurisprudence. Weakening religion as a secondary has the capacity of planning in the form of a jurisprudential principle. However, not paying attention to the challenging effects of referring to weakening the religion in the process of jurisprudential inference has caused the use of weakening the religion in the process of jurisprudential inference to be accompanied by doubts. Using the descriptive and analytical method, this study aims to correctly explain challenges such as the incompatibility of the principle of weakening the religion with the principle of stability of rulings, or the contradiction of the necessity of firmness in the implementation of religious rules by applying the rule of weakening the religion, and also by the allocation of the majority of the results of the implementation of weakening the religion. With a scientific expression, it proved the non-contradiction of weakening the religion with the mentioned cases.
کلیدواژهها [English]
Weakening Religion, the Principle of Prohibition of Weakening, the Principle of Iṣṭīyādī, Primary Title, Secondary Title, Jurisprudential inference Principle
اصل مقاله
به فایل PDF مقاله مراجعه نمایید
مراجع
قرآنکریم. ترجمه: مکارم شیرازی
نهجالبلاغه. (1387). ترجمه: جعفر شهیدی، تهران: انتشارات قلم.
ابن اثیر جزرى، مبارک بن محمد. (1367). النهایة فی غریب الحدیث و الأثر. قم: بینا.
ابن بابویه، محمد بن على.(1385)، علل الشرائع. ج2، قم: بینا.
ابن سیده، على بن اسماعیل. (بیتا)، المحکم و المحیط الأعظم. ج4، بیروت: بینا.
ابن شعبه حسن بن علی.(1363ق)، تحف العقول. قم: بینا.
ابن شهرآشوب مازندرانى، رشیدالدین محمد بن على.(1369ق)، متشابه القرآن و مختلفه. ج2، ، قم: دار البیدار للنشر.
ابن فارس، احمد بن فارس.(بیتا)، معجم مقاییس اللغه. ج6، قم: بینا.
ابن قولویه، جعفر بن محمد.(1356)، کامل الزیارات. نجف اشرف: بینا.
ابن منظور، محمد بن مکرم. (بیتا)، لسان العرب. ج13، بیروت: بینا.
ازدى، عبدالله بن محمد.(1387)، کتاب الماء. ج3، ، تهران: بینا.
ازهرى، محمد بن احمد.(بیتا)، تهذیب اللغة. ج7، ، بیروت: بینا.