خلاصه ی پرونده ادب و هنر

 ادب و هنر

زن‌ها، خاطره‌نگار و روایت‌گر بهتری هستند نسبت به مردان. چرا؟ چون خلقیات و روحیات زنانه طوری است که مسایل جزیی و ظرافت‌ها بهتر می‌بینند و با حوصه بیشتری می‌توانند روایت کنند. زن‌ها قصه‌گوهای بهتری هستند و این در فیزیولوژی یک مادر هم مشهود است؛ مادر، صدای زیبایی دارد، لالایی بلد است و می‌تواند با اتفاق‌های روز، قصه‌ای سر هم کند، فرزندش را در آغوش جا دهد و او را برای روزی بهتر، آماده کند. در اساطیر ادبیات فارسی هم ما «شهرزاد قصه‌گو» داریم. زن می‌تواندجزیی‌نگر باشد و در روایتش وارد ماجراهایی شود که به چشم مردان نمی‌آید. این جزیی‌نگری به فرهنگ شفاهی کمک‌ می‌کند و دریچه جدیدی را باز می‌کند. متاسفانه از گذشته زن‌ها نادیده گرفته شده‌اند، باید بیشتر تلاش ‌کنند تا موثر باشند.

حالا تصور کنید زنان، قصه‌هایی بنویسند درباره زنان! اینجاست که مخاطب، دنیایی از پیچیدگی و ظرافت را در زمان کوتاهی می‌بیند و حس می‌کند. معمولا روایت‌های زنانه، بر مبنای زیست تجربه شده است و از روایت‌های کلیشه‌ای و تکراری قبلی فاصله دارد، چون هر زن زندگی را آن‌طور که می‌خواهد، می‌بیند. در جامعه سنتی ایران، زن‌ها فقط در فضای خانواده بروز و ظهور داشتند، اما کم‌کم حضور زنان در جامعه مرئی‌ شد و به چشم آمد.

قبل از انقلاب با توجه به برنامه‌هایی که دولت برای زنان داشت، زنانی خاص انتخاب می‌شدند تا مسئولیت‌ بگیرند. انقلاب، این ممیزی را که از بیرون به زنان نقش می‌داد، برداشت و زنان از همه اقشار وارد جامعه، انقلاب و جنگ شدند. جامعه با زنانی مواجه شد که صاحب تفکر و اراده بودند.