جوادی نیا, حسین. (1403). کاربست معناشناسانه تقوا و زهد در سبک اخلاق‌مدارانه از زیست مؤمنانه. اسلام و مطالعات اجتماعی, 20(7), 163-191. doi: 10.22081/jare.2024.69434.1929
حسین جوادی نیا. "کاربست معناشناسانه تقوا و زهد در سبک اخلاق‌مدارانه از زیست مؤمنانه". اسلام و مطالعات اجتماعی, 20, 7, 1403, 163-191. doi: 10.22081/jare.2024.69434.1929
جوادی نیا, حسین. (1403). 'کاربست معناشناسانه تقوا و زهد در سبک اخلاق‌مدارانه از زیست مؤمنانه', اسلام و مطالعات اجتماعی, 20(7), pp. 163-191. doi: 10.22081/jare.2024.69434.1929
جوادی نیا, حسین. کاربست معناشناسانه تقوا و زهد در سبک اخلاق‌مدارانه از زیست مؤمنانه. اسلام و مطالعات اجتماعی, 1403; 20(7): 163-191. doi: 10.22081/jare.2024.69434.1929
گروه آموزش معارف اسلامی، دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران
تاریخ دریافت: 11 تیر 1403،
تاریخ بازنگری: 18 تیر 1403،
تاریخ پذیرش: 29 شهریور 1403
چکیده
تقوا و زهد از آموزه‌های مهم دینی است. قرآن کریم با بیان اینکه خداوند فقط کارهای باتقوایان را می‌پذیرد، ملاک ارجمندی انسان‌ها را درجه تقوایشان دانسته و مؤمنان را به افزایش توشه آن سفارش کرده است. از سوی دیگر، در روایات معتبر بارها به مفهوم زهد اشاره شده است. بنابراین شناخت درست معنای این دو و رابطه آنها با سبک اخلاق‌مدارانه از زیست مؤمنانه ضروری به نظر می‌رسد؛ به ویژه آنکه از آغاز ترجمه قرآن تا کنون، بسیاری از مترجمان فارسی، واژه تقوا را به «پرهیزکاری» و گروه بسیار اندکی به «خودنگهداری» معنا کرده‌اند و حال آنکه این دو ترجمه، گویای دو شکلِ کاملا متفاوت از سبک زندگی است که فقط یکی از آنها با آموزه‌های معتبر دینی همخوان است. برداشت نادرست از مفهوم زهد نیز به این ابهام افزوده است. در این پژوهش ضمن معنایابی دقیق این واژگان، تأثیر این مفاهیم بر سبک اخلاق‌مدارانه زندگی را بررسی کرده و نشان داده‌ایم که ترجمه تقوا به پرهیزکاری، با این آموزه‌ها همخوانی ندارد، ولی تقوا به معنای خودنگهداری، افزون بر هماهنگی با مفهوم درست زهد، همان معنای مورد نظر در آموزه‌های معتبر دینی و سبکی پویا از زندگی است که از مؤمنِ باریافته به ملکه خودنگهداری، انسانی تلاشگر و سازنده می‌سازد؛ فردی که در عین حضورِ فعال در جامعه و بهره‌مند از مواهب آن، آزاده است و وابستگیِ زمین‌گیر ندارد.
The semantic application of taqwa(piety) and zuhd(asceticism) in the ethical style of a believer's life
نویسندگان [English]
hosein javadinia
Department of Islamic Education Farhangian University Tehran Iran
چکیده [English]
Piety and asceticism are among the important doctrine of religion. The Holy Quran, by stating that God only accepts the deeds of the pious, has considered the degree of piety as the criterion for the dignity of human beings and has ordered believers to increase their provisions of it. On the other hand, the concept of asceticism has been repeatedly referred to in authentic traditions. Therefore, a correct understanding of the meaning of these two concepts and their relationship with the ethical lifestyle of believers seems necessary; Especially since the beginning of the translation of the Quran until now, many Persian translators have translated the word " taqwa " as " sanctity " and a very small group have translated it as "self-preservation", while these two translations represent two completely different forms of lifestyle, of which only one is consistent with authentic religious teachings. The misconception of the concept of Zuhd(asceticism) has also added to this ambiguity. In this research, we have conducted a precise semantic analysis of these words, examined the impact of these concepts on the ethical lifestyle , and demonstrated the translating “taqwa” to “sanctity” is not in harmony with the doctrine, While taqwa (piety) encompasses self-preservation, aligning with the true concept of asceticism, it also embodies the intended meaning in authentic religious teachings and a dynamic lifestyle. This transforms a faithful individual into a master of self-preservation, a striving and constructive person. Such an individual actively participates in society and enjoys its blessings, yet remains free
ابن‌ابی‌حاتم، عبدالرحمن بن محمد (1419ق)، تفسیر القرآن العظیم، عربستان سعودى: مکتبة نزار مصطفى الباز.
ابن‌ابى‌الحدید، عبدالحمید (1404ق)، شرح نهج البلاغة، قم: انتشارات کتابخانۀ آیت‌اللهمرعشى.
ابن‌شهرآشوب، محمد بن علی (1379ق)، مناقب آل ابیطالب، قم: مؤسسۀ انتشارات علامه.
ابن‌فارس، احمد بن فارس (1404ق)، معجم مقاییس اللغة، تحقیق عبدالسلام محمد هارون، قم: مکتب الإعلام الإسلامی.
ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر (1419ق)، تفسیر القرآن العظیم، بیروت: دار الکتب العلمیة.
ابن‌منظور، محمد بن مکرم (بی‌تا)، لسان العرب، بیروت: دار صادر.
ابوالفتوح رازى، حسین بن على (1408ق)، روض الجنان و روح الجنان فى تفسیر القرآن، تحقیق محمدجعفر یاحقى و محمدمهدى ناصح، مشهد: بنیاد پژوهش‌هاى اسلامى آستان قدس رضوى.
اربلى، على بن عیسى (1381ق)، کشف الغمة، تبریز: مکتبة بنى‌هاشمى.
اسفراینى، ابوالمظفر شاهفور بن طاهر (1375)، تاج التراجم فى تفسیر القرآن للاعاجم، تحقیق نجیب مایل هروى و على‌اکبر الهى خراسانى، تهران: انتشارات علمى و فرهنگى.
