آمار
| تعداد نشریات | 54 |
| تعداد شماره‌ها | 2,462 |
| تعداد مقالات | 35,184 |
| تعداد مشاهده مقاله | 13,996,247 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 6,253,354 |
بررسی مرجعیت قرآن در اعتبارسنجی سنت برای استنباط فقهی | ||
| جستارهای فقهی و اصولی | ||
| مقاله 1، دوره 10، شماره 4 - شماره پیاپی 37، دی 1403، صفحه 1-1 | ||
| نوع مقاله: فراخوان مقالات مرجعیت قرآن در فقه و اجتهاد | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22034/jrj.2025.69012.2815 | ||
| نویسنده | ||
| حسنعلی علی اکبریان* | ||
| دانشیار گروه فقه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی قم. قم، ایران. | ||
| تاریخ دریافت: 25 اردیبهشت 1403، تاریخ بازنگری: 11 بهمن 1403، تاریخ پذیرش: 11 بهمن 1403 | ||
| چکیده | ||
| مرجعیت یک منبع معرفتی در فقه به معنای تأثیرگذاری اصلی آن منبع در استنباط فقهی است. استنباط حکم شرعی دارای چند منبع معرفتی است، ازجمله قرآن، سنت و عقل. سؤال این است که آیا قرآن، علاوه بر داشتن مرجعیت علمی در فقه، بر منبع سنت نیز مرجعیت دارد؟ موضوع این نوشتار بررسی مرجعیت قرآن بر سنت در استنباط فقهی است. پیش‌فرض بحث این است که قرآن مرجع انحصاری در استنباط فقهی نیست و سنت نیز در این زمینه مرجعیت دارد. قرآن و سنت هر دو در دلالت و رساندن معنای خود استقلال دارند. در مقالۀ حاضر، مرجعیت قرآن بر سنت در استنباط فقهی بر اساس فرایند سه‌مرحله‌ای تمسک به روایات، شامل اعتبار، دلالت و جهت صدور، بررسی شده است. بر اساس داده‌های این مقاله که با روش تحلیلی انجام شده است، قرآن در اعتبار سند مرجعیت بر سنت دارد که می‌توان آن را «مرجعیت مطلق» نامید. همچنین، هر یک از قرآن و سنت در دلالت نسبت به دیگری نوعی مرجعیت دارند که می‌توان آن را «مرجعیت نسبی» خواند. علاوه بر این، هر یک از قرآن و سنت می‌تواند به‌عنوان قرینه‌ای در تشخیص جهت صدور دیگری عمل کند؛ اما این قرینیت تأثیرگذاری اصلی نیست و قرائن مهم‌تری در این زمینه وجود دارد؛ بنابراین، نمی‌توان این مورد را مرجعیت نامید. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| مرجعیت علمی؛ قرآن؛ سنت؛ فقه؛ حجیت؛ دلالت؛ جهت صدور | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Reviewing the Qurʼān’s Authoritative Role in Validating the Sunnah for Jurisprudential Inference | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Hassanali Aliakbarian | ||
| Department of Jurisprudence, Islamic Sciences and Culture Academy | ||
| چکیده [English] | ||
| In Islamic jurisprudence, the concept of marjaʻīyyat (epistemic authority) refers to a source’s primary influence in deriving jurisprudential rulings. While multiple authoritative sources exist for deriving religious rulings—including the Qurʼān, sunnah (the Prophet’s normative practice), and ʻaql (reason)—this study investigates whether the Qurʼān possesses authority not only as an independent source but also over the sunnah itself in the process of jurisprudential inference. This article examines the Qurʼān’s authoritative relationship with the sunnah in jurisprudential derivation, operating on the fundamental premise that neither source holds exclusive authority, and that both maintain independent interpretive and communicative functions. The analysis employs a threefold methodological framework assessing: (1) textual validity (ḥujjīyah), (2) semantic implication (dalālah), and (3) historical occasion of issuance (shaʼn al-nuzūl/al-wurūd). Through analytical methodology, this study demonstrates that the Qurʼān exercises absolute authority over the sunnah regarding document validity. Concerning semantic implication, both texts exhibit a relationship of relative mutual authority. While either source may provide contextual clues for interpreting the other’s occasion of revelation, such auxiliary functions do not constitute primary authoritative influence, as more determinative indicators exist for this purpose. These findings contribute to ongoing scholarly discussions about hierarchical relationships between primary Islamic legal sources, while clarifying the nuanced boundaries of Qurʼānic authority in sunnah-based jurisprudence. Keywords: Epistemic Authority, Qurʼān, Sunnah, Islamic Jurisprudence, Textual Validity, Semantic Indication, Occasion of Revelation | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Epistemic Authority, Qurʼān, Sunnah, Islamic Jurisprudence, Textual Validity, Semantic Indication, Occasion of Revelation | ||
| مراجع | ||
|
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 87 |
||