آمار
| تعداد نشریات | 54 |
| تعداد شماره‌ها | 2,485 |
| تعداد مقالات | 35,380 |
| تعداد مشاهده مقاله | 14,451,679 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 6,490,116 |
گرایش به تشیع آئینی در میان صوفیان آناتولی و نقش آن در پیوند تصوف و تشیع | ||
| تاریخ اسلام | ||
| مقالات آماده انتشار، اصلاح شده برای چاپ، انتشار آنلاین از تاریخ 05 مرداد 1404 | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22081/hiq.2021.58162.2066 | ||
| نویسندگان | ||
| هادی امینیان* 1؛ احمد اشرفی2؛ محمدنبی سلیم3 | ||
| 1دانشگاه ازاد اسلامی واحد شاهرود | ||
| 2گروه تاریخ دانشگاه آزاد شاهرود | ||
| 3گروه تاریخ دانشگاه ازاد شاهرود | ||
| تاریخ دریافت: 16 تیر 1399، تاریخ بازنگری: 09 خرداد 1404، تاریخ پذیرش: 04 مرداد 1400 | ||
| چکیده | ||
| هدف: هدف از این پژوهش، بررسی فرایند شیعیگری عشایر ترک زبان آسیای صغیر و قرائت نخبگان صوفیان منطقه آناتولی از مذهب تشیع و اشاعه تشیع مناسکی - آئینی در جامعه آناتولی در قرون 6 تا 10 هـ.ق و تاثیر آن در پیوند تعالیم تشیع و تصوف می باشد. روش: این تحقیق، با استناد به شیوه رائج در پژوهشهای حوزه علوم انسانی و تاریخ یا مطالعات توصیفی-تحلیلی نگارش و تدوین یافته است. در واقع، پژوهش حاضر بر آن است تا به بررسی رابطه گرایشهای صوفیانه با شعائر و مناسک شیعه و تاثیر آن در شیعیگری علویان آناتولی بپردازد. امری که پژوهشگران در بحث پیوند تشیع و تصوف، کمتر بدان پرداخته اند. یافته ها: نتیجه پژوهش نشان می دهد که عواملی چون: تاثیر فرهنگ ایران بر آسیای صغیر، همزمانی پیوند تشیع آئینی و تصوف در قرون 8 و 9 ق/13 و 14 م، و به ویژه نگرش و کنش خاص مذهبی عشایر ترک زبان منطقه، باعث شد تا با تثبیت فرایند اسلام پذیری، صوفیگرائی متمایل به برخی مناسک شیعه، به عنوان نوعی بینش مذهبی در بین ساکنان آناتولی رواج یابد. نحله ای که پس از ایلغار مغولان، وجه بارز دیانت بخشی از اهالی خطه آسیای صغیر شد. یکی از عوامل مؤثر گسترش تشیع غیرفقاهتی در آناتولى، گسترش طرایق صوفیانه و در آمیختن تعالیم آنها با عقاید غالیانه شیعى بود. در واقع، از قرن ششم به بعد، تحت تأثیر نگرش بدوی و عوامانه عشایر ترکمان آناتولى و فقدان جایگیری کانونهای علمی و فرهنگی تشیع در آناتولی، طریقتهاى صوفیانه متعددى با عقاید التقاطی بوجود آمدند که در آنها: گونه اى از اسلام تبلیغ مى شد که با آداب و عادات کهن مذهبی قبایل سازگارى داشت و در مقابل نظام سنتى اسلام و شریعت و قرائت عالمانه و فقاهتی تشیع قرار داشت. صرفنظر از علت نامگذاری شیعیان آناتولی به نام علویان، از آن جا که شیعیگری ساکنان ترک زبان آناتولی در طی قرون میانه اسلام، متاثر از عقاید باطنی و آموزه های صوفی مشربانه و مغایر با فقه جعفری بوده است، لذا، علویگری شیعیان این منطقه، بر محوریت امام علی(ع) و تفسیر و تصویری که صوفیان متشیع از آن امام به طوایف اسیای صغیر ارائه کرده اند، مبتنی بوده است. شایان توجه است که بعد از استیلای عثمانی بر آسیای صغیر، و با قطع ارتباط علمی بزرگان شیعه آناتولی با کانونهای فقه و حوزه های علمیه تشیع، فرصت بهره مندی علویان از معارف اهل بیت(ع) و تقویت مبانی اندیشه شیعی علویهای ترک زبان از دست رفت. نتیجه گیری: در جریان فرایند اسلام پذیری در آسیای صغیر، گرچه اسلام توسط نظام سیاسی وارد شد، اما ماندگاری آموزه های کهن و برداشت عامیانه از فرهنگ دینی، باعث تلفیق ادراکات شبه عرفانی و آموزه های رادیکالی مذهبی گردید. جامعه کوچگرد مقیم آناتولی که ظرفیت بهره گیری از تعالیم دینی فقاهتی را نداشت، با هدایت مشایخ صوفیه، برداشت متساهل و منش آئینی خود از دیانت اسلام و مذهب تشیع را معیار تدین قرار داد. جماعت موسوم به علوی که امروزه در ترکیه، اکثریت شیعیان آن کشور را تشکیل می دهند، بازماندگان چنین تشیع مآبی غیرفقاهتی و صوفیانه ای هستند | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| ائمه شیعه؛ آناتولی؛ متصوفه؛ تشیع مناسکی؛ تمایلات فکری | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Tendency to the Ritual Shiism among Anatolian Sufis and its Role on Sufism – Shiism connection | ||
| نویسندگان [English] | ||
| hadi aminian1؛ ahmad ashrafi2؛ mohamad salim3 | ||
| 1islamic azad university shahrood branch | ||
| 2shahrood | ||
| 3shahrood | ||
| چکیده [English] | ||
| Objective: The aim of this research is to examine the process of Shiism among the Turkic-speaking tribes of Asia Minor and the interpretation of the Sufi elites of the Anatolian region of Shiism and the spread of ritual-ritual Shiism in Anatolian society in the 6th to 10th centuries AH and its impact on the connection between Shiism and Sufism. Method: This research has been written and compiled based on the common method in research in the fields of humanities and history or descriptive-analytical studies. In fact, the present research aims to examine the relationship between Sufi tendencies and Shiite rituals and rites and its impact on the Shiism of the Anatolian Alawites. This is something that researchers have rarely addressed in the discussion of the connection between Shiism and Sufism. Findings: The results of the research show that factors such as: the influence of Iranian culture on Asia Minor, the contemporaneity of the connection between ritual Shiism and Sufism in the 8th and 9th centuries AH/13th and 14th centuries CE, and especially the specific religious attitude and practice of the Turkic-speaking nomads of the region, caused that with the consolidation of the process of Islamization, Sufism inclined to some Shiite rituals became widespread as a type of religious vision among the inhabitants of Anatolia. A trend that became a prominent aspect of the religion of some of the inhabitants of Asia Minor after the Mongol invasion. One of the effective factors for the spread of non-juristic Shiism in Anatolia was the spread of Sufi orders and the mixing of their teachings with Shiite Ghalian beliefs. In fact, from the sixth century onwards, under the influence of the primitive and vulgar attitude of the Anatolian Turkmen tribes and the lack of Shiite scientific and cultural centers in Anatolia, numerous Sufi orders with eclectic beliefs emerged, in which: a type of Islam was propagated that was compatible with the ancient religious customs and habits of the tribes and was opposed to the traditional system of Islam and the Sharia and the scholarly and jurisprudential reading of Shiite. Regardless of the reason for naming the Anatolian Shiites as Alawites, since the Shiism of the Turkic-speaking inhabitants of Anatolia during the Middle Ages of Islam was influenced by esoteric beliefs and Sufi teachings that were mushribane and contrary to Ja'fari jurisprudence, the Alawism of the Shiites of this region was based on the centrality of Imam Ali (AS) and the interpretation and image that the Shiite Sufis presented of that Imam to the tribes of Asia Minor. It is worth noting that after the Ottoman conquest of Asia Minor, and with the severing of the scientific connection of the Anatolian Shiite elders with the centers of jurisprudence and Shiite seminaries, the opportunity for the Alawites to benefit from the teachings of the Ahl al-Bayt (a.s.) and to strengthen the foundations of the Shiite thought of the Turkish-speaking Alawites was lost. Conclusion: During the process of Islamization in Asia Minor, although Islam was introduced by the political system, the persistence of ancient teachings and the folk understanding of religious culture led to the fusion of quasi-mystical perceptions and radical religious teachings. The nomadic community residing in Anatolia, which did not have the capacity to benefit from religious teachings of jurisprudence, under the guidance of Sufi sheikhs, made its tolerant and ritualistic understanding of the religion of Islam and the Shiite religion the criterion of religiousness. The so-called Alawite community, which today constitutes the majority of the Shiites in that country in Turkey, are the survivors of such non-jurisprudential and Sufi Shiism. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Shiite Imams, Anatolia, Sufis, Ritual Shiism, Intellectual Tendencies | ||
| مراجع | ||
|
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 2 |
||