آمار
| تعداد نشریات | 54 |
| تعداد شماره‌ها | 2,520 |
| تعداد مقالات | 35,763 |
| تعداد مشاهده مقاله | 15,129,620 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 6,845,995 |
تاملی بر نسبت زندگی اصیل و معمای هستی در اندیشۀ هیدگر | ||
| نقد و نظر | ||
| مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 06 مهر 1404 | ||
| نوع مقاله: علمی ـ پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22081/jpt.2025.72834.2278 | ||
| نویسنده | ||
| محمدعلی علمی* | ||
| خ شهید بهشتی، خ چمران شمالی، ک3، پ6 | ||
| تاریخ دریافت: 19 شهریور 1404، تاریخ بازنگری: 03 مهر 1404، تاریخ پذیرش: 06 مهر 1404 | ||
| چکیده | ||
| این مقاله به بررسی مفهوم زندگی اصیل در اندیشۀ مارتین هیدگر، با تمرکز بر پیوند آن با معمای هستی در دو دورۀ متقدم و متأخر اندیشۀ او می‌پردازد. با بهره‌گیری از روشِ تفسیر فلسفی و تحلیلِ متنی نشان داده می‌شود که در هستی و زمان زندگی اصیل از سویی با بعدِ اگزیستانسیال و پاسداشتِ هستیِ دازاین گره می‌خورد و از سوی دیگر با افقِ تاریخی–هستی‌شناختی مرتبط است. بدین معنا که دازاینِ اصیل با شنیدنِ ندایِ وجدان و مرگ‌آگاهی از سلطۀ کسان رها می‌شود و با رجوعِ آگاهانه به میراث، امکان‌های اصیل‌تر هستی را پی‌جویی می‌کند. در این چشم‌انداز، رجوع به میراث وسیله‌ای برای گشودنِ امکان‌های آینده و احیای افق‌های فراموش‌شدۀ حقیقتِ هستی است. در دورۀ متأخر، با محوریت یافتن هستی به‌جای دازاین، مسیرِ اصالت از خودینگی به سوی وارستگی تغییر می‌کند. در این مرحله، زندگی اصیل از طریق گذر از تفکرِ بازنمودی به تفکرِ تأملی ممکن می‌شود و دازاین اصیل با چشم‌داشت هستی و گشودگی به راز هستی می‌زید و چیزها را نه به عنوان ابژه‌های مصرف، بلکه به عنوان امور سکناگزیده در گستره و گشودگی هستی درمی‌یابد. بدین‌سان، زندگی اصیل شیوه‌ای از بودن است که هم در سطحِ اگزیستانسیال و هم در سطحِ تاریخی–هستی‌شناختی، امکانِ زیستن در نسبتِ بنیادین با هستی و در افقِ گشودگیِ آن را فراهم می‌آورد. در افق هستی و زمان، زندگی اصیل زمانی ممکن می‌شود که انسان از سویی با گوش فرا دادن به ندای وجدان و مرگ‌آگاهی از سلطۀ کسان رها شود و در پرتوی بودن به‌سوی مرگ امکان‌های خود را آگاهانه برگزیند و به پاسداشت هستی خویش همت گمارد؛ و از سویی دیگر با توجه به میراث فرهنگی-تاریخی‌اش، علاوه بر پیوندی که با تقدیر جمعی پیدا می‌کند، تعیّن اصیل‌تری از هستی را پی‌جویی کند. هیدگر با تأکید بر اگزیستانسِ تاریخمند، تاریخ را نه به‌عنوان گذشته‌ای از دست رفته، بلکه به‌مثابه امری در دسترس برای گشودن امکان‌های آینده مورد توجه قرار می‌دهد. رجوع هیدگر به میراث، نه از سر نوعی سنت‌گرایی، بلکه تلاشی برای بازگشایی امکان‌های گمشدۀ هستی است؛ چرا که حقیقت هستی، همواره در افق تاریخی خاصی پدیدار می‌شود، و افق‌های کهن‌تری که با گذشتۀ دازاین هم‌پیوندند می‌توانند دریچه‌ای برای گشودگی به آن حقیقت باشند. بنابراین در اواخر هستی و زمان و سپس در آثار دورۀ متأخر هیدگر، میراث و تاریخ‌مندیِ دازاین نقشی اساسی در بازیابی زندگی اصیل پیدا می‌کند. چراکه زندگی اصیل در منظومۀ تفکر هیدگر، هم‌پیوند با پاسخ بنیادینی است که به معمای هستی می‌دهیم. در این چارچوب، نسبت میان دازاین و هستی، رابطه‌ای دوسویه است: از یک‌سو، دازاینِ اصیل است که می‌تواند امکان بازیابی گشودگی حقیقت هستی را فراهم سازد؛ و از سوی دیگر دازاین فقط در افق تاریخی‌ـ‌هستی‌شناختی معیّنی می‌تواند نسبت به هستی آگاه شود. بنابراین هرچه دازاین اصیل‌تر باشد، فهم او از هستی نیز ژرف‌تر و به حقیقت نزدیک‌تر است. اما این فهم، همواره از درون جهان خاصی شکل می‌گیرد؛ جهانی که گذشتۀ دازاین را شکل داده و افقِ امکان‌های پیش روی او را ترسیم می‌کند. در این معنا، زندگی اصیل نه فقط به ندای وجدان و مرگ‌آگاهی، بلکه به افق تاریخی‌ـ‌هستی‌شناختی‌ای وابسته است که در آن دازاین پرتاب شده است. بنابراین، بازیابی زندگی اصیل تنها در سطح اگزیستانسیالی محقق نمی‌شود؛ بلکه نیازمند افق‌گشایی تاریخیِ حقیقت هستی است. اگر هستی در تاریخی خاص به حجاب تکنیکی یا متافیزیکی فرو افتاده باشد، امکان‌های فهم و زیستن اصیل نیز در بند آن پنهان‌شدگی باقی می‌مانند. به بیان دیگر، برای آنکه دازاین بتواند با مرگ مواجه شود، ندای وجدان را بشنود، و به خویشتن اصیل خود بازگردد، باید ابتدا در جهانی باشد که هنوز صدای هستی در آن پژواکی دارد. از همین‌رو، در دورۀ متأخر، هیدگر تأکید را از خودینگی به‌سوی وارستگی سوق می‌دهد. در اینجا، نقش تفکر تاملی برجسته می‌شود. مهمترین مولفۀ زندگی اصیل در اندیشۀ هیدگر متاخر، رسیدن به ساحتی است که در آن، تفکر، نوعی چشم‌داشت هستی است. هیدگر در نهایت برای رسیدن به زندگی اصیل و گذر از متافیزیک و گشتل، وارستگی که همان گذر از تفکر بازنمودی به سوی تفکر تاملی است را راه چاره می‌داند. وارستگی به‌معنای آمادگی برای زیستن در ساحت گشودۀ هستی است؛ جایی که حقیقت نه موضوعی برای تسلط و بازنمایی، بلکه رازی است که باید در برابر آن ایستاد، گوش سپرد، و توامان آن را پناه داد و بدان پناه برد. در این ساحت، چیزها دیگر ابژه‌های ایستا در برابر سوژۀ شناسای مدرن نیستند، بلکه موجوداتی هستند که در گشودگی هستی سکنا گزیده‌اند؛ چیزهایی که تنها در افق رازی گشوده، خود را چنان‌که هستند می‌نمایانند. دازاین اصیل، دازاینی است که در آستانۀ گشودگی هستی سکنی گزیند، جهان را ابژه و یا منبع مصرف نبیند، و به چیزها امکان دهد که چنان‌که هستند، باشند. چنین بودنی، پاسخ متعالی‌تری است به معمای هستی، که انسان با چشم‌داشت هستی، در گسترۀ گشودۀ آن زندگی می‌کند. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| هیدگر؛ زندگی اصیل؛ معمای هستی؛ وارستگی؛ تفکر تاملی | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| A Reflection on the Relation between Authentic Life and the Enigma of Being in Heidegger’s Thought | ||
| نویسندگان [English] | ||
| MohammadAli Elmi | ||
| خ شهید بهشتی، خ چمران شمالی، ک3، پ6 | ||
| چکیده [English] | ||
| This article explores the concept of authentic life in the thought of Martin Heidegger, with a particular emphasis on its relation to the enigma of Being across both the early and the later periods of his philosophy. By centering on Heidegger’s fundamental concern—the question of Being—this study offers a more comprehensive interpretation of authentic life: one that simultaneously considers existential structures, historical-cultural dimensions, and the historical-ontological horizon. From this perspective, authentic life in Heidegger is a way of Being in which Dasein is continually oriented toward the meaning and truth of Being, whereas inauthentic life consists in turning away from the enigma of Being by suppressing its questioning and seeking refuge in pre-given meanings. The present study employs a textual-hermeneutic analysis of Heidegger’s works, focusing primarily on Being and Time (1927) and his later writings. By tracing the continuity and transformation of the notion of authentic life, the study situates this concept within the broader horizon of Heidegger’s engagement with the enigma of Being. The present study shows that even in Being and Time authentic life is meaningful in a twofold relation with Being and with historical heritage, and that in Heidegger’s later writings — where Being rather than Dasein assumes the central place — the course from ownness/authentic selfhood (Eigentlichkeit) to releasement (Gelassenheit) is traversed. In the horizon of Being and Time, authentic life becomes possible when, on the one hand, one — by listening to the call of conscience and by being-toward-death — frees oneself from the domination of the “they,” consciously chooses one’s possibilities in the light of being-toward-death, and strives to care for one’s Being; and, on the other hand, by attending to one’s historical-cultural heritage, in addition to finding a tie with collective destiny, pursues a more authentic articulation of one’s Being. By emphasizing historically-situated existence, Heidegger does not treat history as a past irretrievably lost, but as something accessible for opening up future possibilities. Heidegger’s return to heritage is not a form of mere traditionalism but an attempt to reopen lost possibilities of Being: the truth of Being always appears in a particular historical horizon, and older horizons that are bound up with Dasein’s past can become openings toward that truth. Accordingly, in late Being and Time and in the subsequent later works, heritage and the historicity of Dasein play a decisive role in the recovery of authentic life, since authentic life in Heidegger’s path of thinking is intertwined with the fundamental response we give to the enigma of Being. In this framework the relation between Dasein and Being is twofold: on the one hand, authentic Dasein can make possible the retrieval of the openness of Being; on the other hand, Dasein can become aware of Being only within a determinate historical-ontological horizon. Thus the more authentic Dasein is, the deeper and nearer to truth will be its understanding of Being. Yet this understanding is always formed from within a particular world — a world that has shaped Dasein’s past and that outlines the horizon of possibilities before it. In this sense, authentic life depends not only on the call of conscience and on being-toward-death, but also on the historical-ontological horizon into which Dasein has been thrown. Consequently, the recovery of authentic life is not realized solely at the existential level; it requires the historical disclosure of the truth of Being. If, in a given historical formation, Being has fallen into a technological or metaphysical concealment (Verbergung), then the possibilities for understanding and living authentically remain bound within that concealment. Put differently: for Dasein to face death, hear the call of conscience, and return to its authentic self, it must first be situated in a world in which the voice of Being still resonates. For these reasons, in the later period Heidegger shifts emphasis from ownness/authentic selfhood toward releasement. Here the role of meditative thinking becomes prominent. The most important component of authentic life in Heidegger’s later thought is arriving at a sphere in which thinking is a kind of waiting upon (attunement to) Being. Ultimately, in order to attain authentic life and to pass beyond metaphysics and enframing (Gestell), Heidegger sees releasement — the passage from representational thinking to meditative thinking — as the way forward. Releasement means readiness to live in the opened sphere of Being: a domain where truth is no longer an object for domination and representation but a mystery before which one must stand, listen, and at once shelter and be sheltered. In this sphere, things are no longer static objects opposed to the modern knowing subject, but beings that dwell within the openness of Being — beings that reveal themselves as they are only within the horizon of a disclosed mystery. Authentic Dasein is that Dasein which dwells at the threshold of the openness of Being, does not regard the world as an object or a resource for consumption, and allows things to be as they are. Such a mode of Being constitutes a higher response to the enigma of Being: the human, in a waiting-upon-Being, lives within its opened expanse. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Heidegger, authentic life, the enigma of Being, releasement, meditative thinking | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 4 |
||