آمار
| تعداد نشریات | 54 |
| تعداد شماره‌ها | 2,446 |
| تعداد مقالات | 34,905 |
| تعداد مشاهده مقاله | 13,854,583 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 6,179,992 |
سفرنامه‌هایِ به زبان اردو دربارۀ ایران- قسمت اول: دورۀ قاجار 1157-1304ش/ 1800-1925 | ||
| آینه پژوهش | ||
| دوره 35، شماره 209، آذر و دی 1403، صفحه 147-175 اصل مقاله (1.1 M) | ||
| نوع مقاله: پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22081/jap.2024.76689 | ||
| نویسنده | ||
| لیلا عبدی* | ||
| تاریخ دریافت: 19 آذر 1403، تاریخ پذیرش: 19 آذر 1403 | ||
| چکیده | ||
| در جنوب آسیا از نیمة دوم قرنِ نوزدهم میلادی، سفرنامه‌نویسی به زبان اردو رواج یافت. به‌ترتیب: دربارة سفر به مکه‌معظّمه و مدینه منوّره (برای حج/عمره، زیارت) و سفرهایِ زیارتی (عراق، قسطنطنیه، شام، بیت‌المقدّس، ایران) بیشترین تعداد سفرنامة اردو نوشته شده‌اند. برای مردم جنوب آسیا ایران به چند دلیلِ نمایان، جاذبة سفر داشته است: زبانِ شیرینیِ فارسی، مزار شاعرانِ مشهور (فردوسی، سعدی، حافظ)، مزار عارفان (خراسان)، حرم امام رضا ع و حضرت معصومه س (مشهد و قم)، مزار فیلسوفان (ملاصدرا)، عمارت‌هایِ تاریخی (اصفهان، رِی). برپایة همین علاقه، مسافرانِ جنوب آسیا در حین سفر یا پس از برگشت به کشورشان، روزنامچه، خاطرات یا سفرنامه‌اشان را نوشته و چاپ می‌کردند. این مقاله ابتدا نگاهی کوتاه به سفرنامه‌نویسی در زبان اردو دارد. سپس تاریخچة سفرنامه‌نویسی در زبان اردو دربارة ایران تحلیل می‌شود. از آنجایی که نخستین سفرنامة چاپ‌شده به زبان اردو دربارة ایران در سال 1886/ 1265ش یعنی در دورة قاجار چاپ شد، مقاله در ادامه به سفرنامه‌هایِ به زبانِ اردو دربارة ایران می‌پردازد که سفرنامه‌نویس در دورة قاجار (1157-1304ش/1800-1925) به ایران سفر کرده است و سفرنامه‌اش هم در همین دوره در هندوستانِ متّحده چاپ شده است. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| زبان اردو؛ سفرنامه‌نویسی؛ هندوستانِ متّحده (پیش از سال 1947)؛ ایران؛ دورة قاجار (1157-1304ش) | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Urdu Travelogues about Iran – Part One: The Qajar Era (1800-1925) | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Leila Abdi | ||
| چکیده [English] | ||
| In South Asia, Urdu travelogue writing gained popularity in the second half of the 19th century. The most common Urdu travelogues were written about journeys to Mecca and Medina (for Hajj/Umrah and pilgrimage) and other religious visits to places like Iraq, Constantinople, Syria, Jerusalem, and Iran. For South Asian people, Iran was an attractive travel destination for several reasons: the sweet Persian language, the tombs of famous poets (Ferdowsi, Saadi, Hafez), the shrines of mystics (in Khorasan), the holy shrines of Imam Reza (A) and Lady Masoumeh (S) in Mashhad and Qom, the resting places of philosophers (such as Mulla Sadra), and historical architecture (in Isfahan and Rey). Due to this interest, South Asian travelers documented their experiences during their journeys or upon their return in the form of diaries, memoirs, or travelogues, which they published. This paper first provides a brief overview of travelogue writing in the Urdu language. It then analyzes the history of Urdu travelogues about Iran. Since the earliest printed travelogue in Urdu about Iran dates back to 1886 (1265 AH) during the Qajar era, the paper specifically focuses on Urdu travelogues written by travelers who visited Iran during the Qajar period (1800-1925) and whose accounts were published in British India during that time. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Urdu language, travelogue writing, British India (pre-1947), Iran, Qajar era (1800-1925) | ||
| مراجع | ||
|
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 60 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 68 |
||