آمار
| تعداد نشریات | 54 |
| تعداد شماره‌ها | 2,527 |
| تعداد مقالات | 35,844 |
| تعداد مشاهده مقاله | 15,456,280 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 7,067,076 |
برندسازی شخصی مدیران: راهبردی برای تقویت حکمرانی اسلامی و اعتماد عمومی | ||
| مطالعات حکمرانی اسلامی | ||
| دوره 1، شماره 2، مهر 1404، صفحه 328-301 اصل مقاله (2.53 M) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22081/jislamicgo.2025.71246.1017 | ||
| نویسنده | ||
| جلال ریزانه* | ||
| استادیار، گروه آینده‌پژوهی دین و دینداری، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، قم، ایران | ||
| تاریخ دریافت: 10 اسفند 1403، تاریخ بازنگری: 03 مرداد 1404، تاریخ پذیرش: 08 مهر 1404 | ||
| چکیده | ||
| در محیط پیچیده و پویای حکمرانی معاصر، مشروعیت، نفوذ و کارآمدی مدیران، بیش از هر زمان دیگری به سرمایه نمادین و تصویری آنان در جامعه وابسته است. در چارچوب حکمرانی اسلامی که مبانی، اهداف و روش‌های آن بر اساس عدالت، ارزش‌مداری، شایسته‌سالاری و پاسخ‌گویی تعریف شده است، «اعتماد عمومی» سرمایه‌ای حیاتی محسوب می‌شود. با این حال، تجربه‌های چند دهه گذشته نشان می‌دهد که اعتماد عمومی حتی در جوامع مبتنی بر ارزش‌های دینی، می‌تواند در اثر ضعف ارتباطات، ناکارآمدی[1] یا تصویر منفی از مدیران، دچار خدشه شود. یکی از رویکردهای نوین برای تقویت اعتماد عمومی، «برندسازی شخصی»[2] مدیران است؛ فرایندی که طی آن مدیر، با شناخت دقیق از ویژگی‌های شخصیتی، ارزشی، مهارتی و عملکردی خود و همسوسازی آنها با مأموریت‌های حکمرانی، به خلق تصویری معتبر، جذاب و ماندگار در ذهن ذی‌نفعان می‌پردازد. در فضای رقابتی و رسانه‌محور امروز، که افکار عمومی روزانه از مسیر شبکه‌های اجتماعی، رسانه‌های جمعی و ارتباطات چهره‌به‌چهره، سیل‌وار با داده‌ها و پیام‌ها مواجه است، فقدان برندسازی شخصی آگاهانه موجب می‌شود تصویر مدیران راهبردی به‌طور منفعل و گاه مخدوش شکل گیرد و اعتماد عمومی آسیب ببیند. پژوهش حاضر با هدف تبیین نقش و کارکرد برندسازی شخصی مدیران راهبردی در تقویت حکمرانی اسلامی و بازسازی اعتماد عمومی انجام شده است. این مطالعه در پی پاسخ دادن به این پرسش بنیادی است که چگونه می‌توان از ظرفیت‌های برندسازی شخصی، نه صرفاً به‌عنوان تکنیک بازاریابی فردی، بلکه به‌عنوان ابزاری راهبردی و ارزش‌محور، برای ارتقای سرمایه اجتماعی حکومت اسلامی بهره برد؟ در بطن این هدف اصلی، اهداف فرعی متعددی نهفته است: شناسایی مؤلفه‌های سازنده برند شخصی منطبق با ارزش‌های اسلامی، تبیین سازوکارهای اثرگذاری این مؤلفه‌ها بر اعتماد عمومی، و ارائه مدلی که پیوند بین هویت شخصی مدیر، الگوی حکمرانی اسلامی و شاخص‌های اعتماد عمومی را برقرار سازد. نگاه این پژوهش آن است که برندسازی شخصی، اگر بر پایه صداقت، عمل به وعده‌ها، عدالت‌ورزی و کارآمدی شکل گیرد، نه‌تنها تعارضی با آموزه‌های اسلامی ندارد، بلکه می‌تواند به ابزاری مشروع و کارآمد برای ترویج الگوی مدیر تراز انقلاب اسلامی بدل شود. از نظر روش‌شناسی، تحقیق حاضر از نوع کاربردی با رویکرد کیفی است. داده‌ها به شیوه اسنادی و میدانی گردآوری شده است. در بخش اسنادی، منابع شامل کتب، مقالات علمی داخلی و خارجی، اسناد بالادستی مرتبط با حکمرانی اسلامی، آموزه‌های دینی و مطالعات حوزه برندسازی شخصی بررسی و تحلیل شده‌اند. در بخش میدانی، مصاحبه‌های نیمه‌ساختاریافته با نمونه‌ای هدفمند از خبرگان شامل استادان دانشگاه، پژوهشگران حوزه حکمرانی، مدیران با تجربه در سطوح کلان و کارگزاران رسانه انجام شده است تا ابعاد و الزامات بومی‌شده برندسازی شخصی مدیران در بستر ایران اسلامی استخراج شود. داده‌های گردآوری‌شده با روش تحلیل مضمون کدگذاری، دسته‌بندی و تفسیر گردید. همچنین، برای اطمینان از روایی یافته‌ها، از راهبرد بازبینی توسط مشارکت‌کنندگان و مقایسه با متون معتبر استفاده شد. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که برندسازی شخصی در حکمرانی اسلامی دارای چهار بعد اساسی است: بعد شخصیتی و اخلاقی، که بر صداقت، تعهد، تواضع، شجاعت، عدالت‌ورزی و خدمت‌گزاری به مردم استوار است؛ بعد مهارتی و تخصصی، که به شایستگی‌های علمی، مدیریتی و راهبردی مدیر می‌پردازد و شرط لازم برای ایجاد اعتبار حرفه‌ای است؛ بعد ارتباطی و تعاملی، که شامل توانایی برقراری ارتباط مؤثر با مردم، گوش دادن فعال، شفافیت در اطلاع‌رسانی، پاسخ‌گویی و اقناع مخاطب می‌شود؛ و بعد نمادین و فرهنگی، که به نقش مدیر به‌عنوان الگو و مرجع فرهنگی در جامعه اسلامی اشاره دارد و از طریق رفتار، گفتار و سبک زندگی او منتقل می‌شود. هم‌افزایی این ابعاد، برند شخصی‌ای را شکل می‌دهد که نه یک تصویر مصنوعی و تبلیغاتی، بلکه بازتاب عینیِ شخصیت و عملکرد واقعی مدیر در ذهن جامعه است. تحقیق همچنین نشان داد که پیوند برندسازی شخصی با اعتماد عمومی، از مسیرهای متعددی برقرار می‌شود. نخست، هم‌سویی گفتار و عمل؛ وقتی مدیران وعده‌ها و بیانات خود را با اقدامات واقعی تطبیق می‌دهند، اعتبار برند شخصی آنها نزد افکار عمومی تقویت می‌شود. دوم، شفافیت و پاسخ‌گویی؛ اطلاع‌رسانی صادقانه و سریع درباره تصمیمات و اقدامات، حتی در شرایط بحران، نشانگر احترام به مردم و ایجاد حس مشارکت در حکمرانی است. سوم، قابلیت اتکا و پیش‌بینی‌پذیری؛ ثبات در مواضع و رفتارها، اعتماد به تداوم خط‌مشی‌ها را افزایش می‌دهد. چهارم، الهام‌بخشی و مرجعیت اخلاقی؛ مدیرانی که سبک زندگی و رفتارشان الگوهای اسلامی را منعکس می‌کند، نه‌تنها در حوزه فنی که در بعد فرهنگی و هویتی نیز سرمایه اعتماد عمومی را افزایش می‌دهند. از منظر سیاست‌گذاری، یافته‌ها حاکی از آن است که تحقق برندسازی شخصی اثربخش در حکمرانی اسلامی نیازمند اقداماتی نظام‌مند است؛ از جمله آموزش و توانمندسازی مدیران در حوزه مهارت‌های ارتباطی و رسانه‌ای، ایجاد نهادهای مشورتی برای هم‌سویی پیام‌ها با ارزش‌ها، طراحی سازوکار ارزیابی مستمر تصویر عمومی مدیران و بازخوردگیری از جامعه، و همچنین پیشگیری از شکل‌گیری شکاف بین تصویر و واقعیت از طریق شفافیت نهادی. این اقدامات باید در چارچوبی لحاظ شوند که هویت دینی-انقلابی مدیران حفظ و تقویت گردد و برندسازی شخصی به ابزاری برای خودنمایی فردی یا رقابت مخرب بدل نشود. در جمع‌بندی، پژوهش حاضر تأکید می‌کند که برندسازی شخصی در بستر حکمرانی اسلامی، اگر بر بنیان صداقت، عدالت، تخصص و تعامل مؤثر استوار باشد، می‌تواند به ابزاری راهبردی برای ارتقای اعتماد عمومی و تحکیم پیوند مردم و حاکمیت تبدیل شود. این رویکرد، مدیران را از منفعل بودن در برابر قضاوت افکار عمومی به کنشگرانی فعال در مدیریت تصویر خود بدل می‌سازد و با همسوسازی هویت فردی و مأموریت سازمانی، مسیر تحقق الگوی مدیر تراز انقلاب اسلامی را هموار می‌کند. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| برندسازی شخصی؛ حکمرانی اسلامی؛ سرمایه اجتماعی؛ اعتماد عمومی؛ شایستگی حرفه‌ای؛ هویت حرفه‌ای مدیران؛ نوآوری و رشد فردی | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| Personal Branding of Managers: A Strategy for Strengthening Islamic Governance and Public Trust | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Jalal Rizaneh | ||
| Assistant Professor, Department of Futures Studies of Religion and Religiosity, Islamic Sciences and Culture Academy, Qom, Iran. | ||
| چکیده [English] | ||
| In the complex and dynamic environment of contemporary governance, the legitimacy, influence, and effectiveness of managers are more than ever dependent on their symbolic and image capital in society. Within the framework of Islamic governance—whose foundations, aims, and methods are defined on the basis of justice, value-orientation, meritocracy, and accountability—“public trust” is regarded as a vital asset. Nevertheless, experiences over recent decades indicate that public trust, even in societies grounded in religious values, can be impaired by weak communications, inefficiency, or a negative image of managers. One of the novel approaches to strengthening public trust is managers’ “personal branding,” a process through which a manager, by accurately understanding his or her personality, values, skills, and performance and aligning them with governance missions, creates a credible, appealing, and enduring image in the minds of stakeholders. In today’s competitive, media-driven space, where public opinion is daily confronted—via social networks, mass media, and face-to-face communications—with a flood of data and messages, the absence of deliberate personal branding causes the image of strategic managers to form passively and at times in a distorted manner, thereby harming public trust. The present research aims to explain the role and function of strategic managers’ personal branding in strengthening Islamic governance and rebuilding public trust. This study seeks to answer the fundamental question of how the capacities of personal branding can be used—not merely as an individual marketing technique, but as a strategic, value-oriented instrument—to enhance the social capital of an Islamic government. Embedded within this principal aim are multiple subsidiary objectives: identifying the constituent components of a personal brand consistent with Islamic values; explaining the mechanisms through which these components affect public trust; and presenting a model that forges a linkage between the manager’s personal identity, the pattern of Islamic governance, and the indicators of public trust. The perspective of this research is that personal branding, if formed on the basis of honesty, keeping promises, justice-seeking, and effectiveness, not 302 Islamic Governance Studies, Vol. 1, No. 2, 2025 only does not conflict with Islamic teachings but can become a legitimate and effective instrument for promoting the model of a manager aligned with the ideals of the Islamic Revolution. Methodologically, the present study is applied in type with a qualitative approach. Data were collected through documentary and field methods. In the documentary part, sources including books, domestic and international scholarly articles, upstream documents related to Islamic governance, religious teachings, and studies in the field of personal branding were examined and analyzed. In the field part, semi-structured interviews were conducted with a purposive sample of experts, including university professors, researchers in the field of governance, experienced high-level managers, and media practitioners, in order to extract the dimensions and localized requirements of managers’ personal branding in the context of Islamic Iran. The collected data were coded, categorized, and interpreted using Theme Analysis. Moreover, to ensure the validity of the findings, strategies of participant review and comparison with authoritative texts were employed. The findings indicate that personal branding in Islamic governance has four fundamental dimensions: the personality and ethical dimension, grounded in honesty, commitment, humility, courage, justice-seeking, and service to the people; the skill and professional dimension, which addresses the manager’s scholarly, managerial, and strategic competencies and constitutes a necessary condition for establishing professional credibility; the communicative and interactive dimension, which includes the ability to communicate effectively with the public, active listening, transparency in information dissemination, accountability, and persuading the audience; and the symbolic and cultural dimension, which refers to the manager’s role as a model and cultural reference in Islamic society and is conveyed through his or her conduct, speech, and lifestyle. The synergy of these dimensions forms a personal brand that is not an artificial, promotional image, but rather an objective reflection of the manager’s real character and performance in the public mind. The research also showed that the linkage between personal branding and public trust is established through multiple pathways. First, alignment of words and deeds: when managers match their promises and statements with real actions, the credibility of their personal brand is enhanced in public opinion. Second, transparency and accountability: honest and prompt information about decisions and actions, even under crisis conditions, signals respect for the people and creates a sense of participation in governance. Third, reliability and predictability: consistency in positions and behaviors increases trust in the continuity of policies. Fourth, inspiration and moral authority: managers whose lifestyle and conduct reflect Islamic exemplars increase the capital of public trust not only in the technical sphere but also in cultural and identity-related dimensions. From a policy perspective, the findings indicate that achieving effective personal branding in Islamic governance requires systematic measures, including training and empowering managers in communication and media skills; creating consultative bodies to align messages with values; designing mechanisms for continuous evaluation of managers’ public image and for gathering feedback from society; and preventing the emergence of a gap between image and reality through institutional transparency. These measures must be considered within a framework that preserves and strengthens the managers’ religious-revolutionary identity and prevents personal branding from turning into a tool for self-promotion or destructive competition. In sum, the present research emphasizes that personal branding in the context of Islamic governance—if built upon honesty, justice, expertise, and effective interaction—can become a strategic instrument for enhancing public trust and consolidating the bond between the people and the state. This approach transforms managers from being passive before public judgment into active agents in managing their image, and, by aligning personal identity with organizational mission, it facilitates the realization of the model of a manager befitting the Islamic Revolution. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Personal Branding, Islamic Governance, Social Capital, Public Trust, Professional Competence, Managers’ Professional Identity, Innovation and Personal Growth. | ||
| مراجع | ||
|
قرآن کریم.
نهج‌البلاغه.
آذری، فریدون؛ ادیب‌یار، علیرضا؛ محمدزاده، زهرا. (۱۳۹۹). یادگیری اجتماعی و جایگاه اجتماعی: مؤثرترین محورهای اصلی برندسازی مدیران دولتی. مدیریت توسعه، ۹(۲)، صص۱۰۵-۸۷.
اخ الصنایع، مهدی؛ وارث، سید حامد؛ کیامسی، مسعود. (1401). تأثیر برندسازی شخصی سیاستمداران بر قصد شهروندان تهرانی به رأی‌دهی در انتخابات ریاست جمهوری. مطالعات ارتباطی، 5(2)، صص54-33.
جمشیدی، سعید. (۱۴۰۰). مروری بر برندسازی شخصی آنلاین. پژوهش‌های مدیریت عمومی، ۱۳(۴)، صص۲۳۵-۲۵۴. سنائی، اعظم؛ اعتباریان، اکبر؛ قیتانی، البرز؛ رشیدپور، علی. (1402). الزامات و موانع الگوی برندسازی شخصی مدیران قضائی در حکمرانی اسلامی. مدیریت منابع انسانی در صنعت قضائی، 16(2)، صص125-108.
لک‌زایی، نجف. (۱۴۰۳). حکمرانی اسلامی: بایسته‌های پژوهشی و رسالت علمی. مطالعات حکمرانی اسلامی، 1(1)، صص15-7.
مرکز تحقیقات اسلامی مجلس شورای اسلامی. (1400). شورا و مشارکت مردمی در حکمرانی اسلامی. تهران: انتشارات مرکز تحقیقات اسلامی.
ملایی، رباب؛ سیادت، سید علی؛ هوَیدا، رضا؛ ریزانه، جلال. (2021). طراحی مدل برندسازی شخصی کارکنان با تأکید بر آموزش سازمانی (مطالعه موردی: کارکنان اداری قوه قضائیه جمهوری اسلامی ایران). مطالعات مدیریت ایران، ۱۴(۴)، صص۷۱۹-۶۹۹.
Al-Rodhan, N. (2022). Sustainable Development and Islamic Governance: A Framework for the Future. Springer.
Banet-Weiser, S. (2012). Branding the Postfeminist Self: The Labor of Femininity. Authentic™: The Politics of Ambivalence in a Brand Culture. New York: NYU Press.
Gorbatov, S., Khapova, S. N. & Lysova, E. I. (2018). Personal branding: interdisciplinary systematic review and research agenda. Front. Psychol, no. 9, pp. 2238.
Kamali, M. H. (2021). Shari’ah and Governance in Islam. Islamic Texts Society.
Khedher, M. (2014). Personal branding phenomenon. International Journal of Information, Business and Management, 6(2), pp. 1-29.
Lair, D. J., Sullivan, K. & Cheney, G. (2005). Marketization and the recasting of the professional self: The rhetoric and ethics of personal branding. Management Communication Quarterly, 18(3), pp. 307-343.
Malaei, R., Siadat, S. A., Hoveyda, R. & Rizanneh, J. (2021). Designing a model of personal branding for employees with an emphasis on organizational training (The case of the administrative staff of the judiciary of the Islamic Republic of Iran). Iranian Journal of Management Studies, 14(4), pp. 699-719.
Peters, T.J. (2016). True Confessions. Fast Company.
Philbrick, J. L. & Cleveland, A. D. (2015). Personal branding: building your pathway to professional success. Medical Reference Services Quarterly, 34(2), pp. 181-189.
Taghipour, M. & Pirmoradi, L. (2024). Designing a Model of Online Dysfunctional Behavior and Its Role in Personal Branding Based on the Grounded Theory. Organizational Behavior Research, 13(1), pp. 1-25. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 40 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 22 |
||